شنیدم که در وقت نزع روان		به هرمز چنین گفت نوشیروان
که خاطر نگهدار درویش باش		نه در بند آسایش خویش باش
نیاساید اندر دیار تو کس		چو آسایش خویش جویی و بس
نیاید به نزدیک دانا پسند		شبان خفته و گرگ در گوسفند
برو پاس درویش محتاج دار		که شاه از رعیت بود تاجدار
رعیت چو بیخند و سلطان درخت		درخت، ای پسر، باشد از بیخ سخت
مکن تا توانی دل خلق ریش		وگر می‌کنی می‌کنی بیخ خویش
اگر جاده‌ای بایدت مستقیم		ره پارسایان امیدست و بیم
طبیعت شود مرد را بخردی		به امید نیکی و بیم بدی
گر این هر دو در پادشه یافتی		در اقلیم و ملکش پنه یافتی
که بخشایش آرد بر امیدوار		به امید بخشایش کردگار
گزند کسانش نیاید پسند		که ترسد که در ملکش آید گزند
وگر در سرشت وی این خوی نیست		در آن کشور آسودگی بوی نیست
اگر پای بندی رضا پیش گیر		وگر یک سواره سر خویش گیر
فراخی در آن مرز و کشور مخواه		که دلتنگ بینی رعیت ز شاه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: