طرح كلى عمليات تصويب شده بود و فرماندهان بعد از انجام شور و مشورت فراوان به نظر واحدى رسيده بودند.××× 1 آزادسازى اين اراضى بود. ×××
- طبق اين نظر طرح عملياتى موسوم به (كربلا - 2( به منظور انهدام موجوديت سپاه چهارم ارتش عراق در سرزمين‏هاى اشغالى شمالى خوزستان به مورد اجرا گذاشته مى‏شد. جهت هدايت هر چه بهتر نيروهاى رزمنده، مقرر شد كه واحدهاى ايرانى در قالب 4 قرارگاه (جبهه) به ترتيب سازمان‏دهى شوند:
- جبهه قدس: حد شمال غربى منطقه عملياتى كربلا - 2 محورهاى تحت پوشش اين جبهه عبارت بودند از: منطقه عين خوش - دشت عباس - امام زاده عباس و جاده تداركاتى دهلران.
- جبهه نصر: حد شمال شرقى منطقه عملياتى كربلا - 2 محورهاى تحت پوشش اين جبهه عبارت بودند از: ارتفاعات تپه چشمه، شاوريه، بلتاى بالا و پايين، مواضع توپخانه سپاه چهارم ارتش عراق در پشت ارتفاعات على گره زد و على گريذد و سه راهى نادرى.
- جبهه فجر: حد شرق منطقه عملياتى كربلا - 2 محورهاى تحت پوشش اين جبهه عبارت بودند از: ارتفاعات ابو صليبى خات، دوسلك، سايت‏هاى 4 و 5 و ارتفاعات رادار.
- جبهه فتح: حد جنوبى منطقه عملياتى كربلا - 2 محورهاى تحت پوشش اين جبهه عبارت بوند از: ارتفاعات تنگه رقابيه، ارتفاعات ميشداغ.
علت اساسى تشكيل اين چهار جبهه، برنامه‏ريزى فرماندهى عالى جنگ براى درهم كوبيدن ضربتى، موجوديت سپاه چهارم ارتش عراق در سرزمين‏هاى اشغالى شمال خوزستان و گردان ما در اين طرح مأموريت داشت تا به همراه برادران ارتشى ارتفاعات مقابل شاوريه (موسوم به هدف توفيق) مشتمل بر تپه‏هاى 314 در شرق، 300 در مركز و 338 در غرب را تصرف كند. پس از انجام بيش از يك ماه كارهاى سنگين شناسايى به همراه آموزش‏هاى طاقت‏فرسا براى نيروهاى بسيجى واقعاً از صميم دل براى لحظه موعود يعنى شروع عمليات، ثانيه شمارى مى‏كرديم. نيروها بى‏صبرانه انتظار مى‏كشيدند. آنها هم از بُعد روحى و هم از بُعد نظامى كاملاً خود را براى انجام عملياتى بزرگ آماده كرده بودند. من هم هر چه در توانم بود براى آماده‏سازى نيروهاى گردان انصارالرسول‏صلى الله عليه وآله وسلم به كار مى‏بستم. براى پيشبرد بهتر كارها من و برادر مرادى يك تقسيم كارى با هم انجام داديم به اين صورت كه ايشان جهت شناسايى محورهاى عملياتى بيشتر در منطقه حضور داشتند و من هم در پادگان دوكوهه نيروهاى گردان را آموزش مى‏دادم. البته اين به آن معنا نبود كه من خودم براى انجام شناسايى‏ها نروم.
برعكس از هر فرصتى استفاده مى‏كردم و خودم مستقيماً در جريان كار شناسايى از منطقه قرار مى‏گرفتم. به طورى كه در طول يك ماه و نيم كار شناسايى، بيش از ده بار خود من به شناسايى رفتم و منطقه را مثل كف دستم مى‏شناختم. حتى تك به تك سنگرهاى دشمن را مى‏شناختم. مى‏دانستم كدام سنگر تانك دارد، كدام سنگر تيربار دارد، كدام سنگر كماندو و كدام سنگر نيروى عادى دارد. با چنين اطلاعاتى بود كه طرح عمليات و مانور آفندى گردان را به تصويب رسانديم.

بلندى‏هاى شاوريه

روز دوم فروردين 1361 بالاخره انتظارها به سر رسيد و عمليات بزرگ فتح آغاز شد.××× 1 در آخرين لحظات كه برادران تجهيزاتشان را بستند و آماده حركت شدند، «اميرى» فرمانده گروهان دو، برايشان سخنرانى كرد. با تمام وجودش سخن مى‏گفت. او در تاريكى شب، در حالى كه اشك از چشمان بيشتر بچه‏ها جارى بود، گفت: «برادران! صاحب‏الزمان(عج) فرمانده ماست. ما بايد به امام و امت عيدى بدهيم. ما بايد دشمن را خرد كنيم. ما بايد دشمنان متجاوز را در ايران اسلامى دفن بكنيم.
«شاوريه» را بايد گورستان بعثى‏ها بكنيم. از هيچ‏چيز نهراسيد. ما مى‏دانيم خيلى از شما عزيزان - امشب - آخرين شبتان است. بعضى از شما امشب به حسين بن على‏عليه السلام خواهيد پيوست. اى برادران هر كسى شهيد شد، ما را هم شفاعت كند. خوب همديگر را نگاه كنيد كه بتوانيد روز قيامت همديگر را بشناسيد. امشب، شب امتحان است؛ امشب، شب عاشوراست. پس با سرمايه هستى خودتان در اين مصاف بستيزيد و...» ×××
- دانشجوى شهيد محمدرضا خليلى كه از نيروهاى گردان انصارالرسول‏صلى الله عليه وآله وسلم بود در ياداشت‏هاى شخصى خود حال و هواى آن شب را اينگونه بازگو مى‏كند.
61/1/2 - دوشنبه
نزديك ساعت عمليات، همه در حالى عرفانى به سر مى‏بردند. هر كسى مشغول كارى بود. بعضى‏ها وصيت‏نامه مى‏نوشتند. بعضى‏ها مشغول مناجات بودند. بعضى‏ها هم تجهيزات جنگى خودشان را وارسى مى‏كردند. بعضى‏ها از خويشتن خويش، از من خودشان رجعت كرده، به حقيقتى كه مملو از خصلت‏هاى مكتبى بود، نزديك شده بودند. همه مى‏دانستند دستى غيبى در اين عمليات همه را رهبرى خواهد كرد. خدايا، چه لحظات با شكوهى است! آروزهاى چندين ماهه ما كه گرفتن انتقام از دشمن متجاوز بود، دارد برآورده مى‏شود. از درون همه بچه‏ها آتش جهادى جانانه زبانه مى‏كشيد. شعار «فرمانده رزممان مهدى صاحب‏الزمان» با ريزش اشك زمزمه مى‏شد.
در آخرين لحظات، بچه‏ها همديگر را در آغوش گرفتند؛ حلاليت طلبيدند و باز هم اشك ريختند. معلوم بود همه، يك جان و يك كالبد هستند. چون هدف يكى بود، آن هم پيروزى اسلام. خدايا نفس كشيدن در چنين جوى و در چنين فضايى چقدر لذت‏بخش است!
خبرنگارها آمدند تا شايد بتوانند گوشه‏يى از شور و نشاط برادران را به تصوير بكشند. همه تصويرها و گزارش‏هاى راديو تلويزيون، مشتى از خروارهاست!
نيروهاى گردان انصارالرسول‏صلى الله عليه وآله وسلم به همراه گردان چهار تيپ 58 تكاور ارتش در دو ستون از نقطه رهايى گذشتند. هدايت آن همه نيرو كار آسانى نبود اما به كمك فرماندهان گروهان‏ها برادران على تورانلو، رحمت‏الله خالصى، حسن اميرى و برادران ارتشى آنها را به سمت بلندى‏هاى «شاوريه» و «لزه» هدايت كردم. سكوت مرموزى منطقه را فرا گرفته بود. تمام سعى و تلاش من اين بود تا ستون نيروها از هم فاصله نگيرند. بيچاره بى‏سيم‏چى‏ها مجبور بودند همراه من چندين بار از اين سر ستون به آن سر ستون بيايند. نفس‏هايمان به شمارش افتاده بود. شب از نيمه گذشته بود و ما كم كم به مواضع دشمن نزديك‏تر مى‏شديم. اين را هم مى‏دانستيم كه منطقه 350 شاوريه براى دشمن در حكم يك دژ مستحكم هست. طورى كه از هر سه طرفى كه مى‏توانستيم وارد عمل بشويم، 200 تا 300 متر در عرض مين گذارى كرده بود. سنگرهاى بسيار مستحكمى در آنجا مشاهده مى‏شد. در دهليزها هم به همين صورت در بلندى‏هاى «لزه» هم به هم چنين.
هر چقدر به مواضع دشمن نزديك‏تر مى‏شديم آتش كاليبرهايش بيشتر مى‏شد و ارتفاعات شاوريه به صورت يك منطقه غيرقابل نفوذ بر دوشمان سنگينى مى‏كرد.××× 1 شهيد محمدرضا خليلى در ادامه يادداشت‏هايش مى‏نويسد:
به منطقه دشمن رسيديم. نفس‏ها در سينه‏ها حبس شده بود. يك پيچ ديگر را رد كرديم. حالا درست مقابل دشمن بوديم. كاليبرهاى دشمن به شدت كار مى‏كردند. گلوله‏هاى رسام آسمان را نقاشى مى‏كردند و مناظر زيبايى خلق مى‏نمودند. منورها را كه مى‏شمردى، تعدادشان به ده تا مى‏رسيد. تا مى‏آمد يكى از آنها خاموش شود، ديگرى به پرواز درمى‏آمد و جاى او را مى‏گرفت.
با يك خيز از شيار بيرون پريديم. پا گربه و سينه‏خيز به طرف تپه‏يى كه نشانمان دادند، حركت كرديم. در همين لحظات دشمن متوجه حضور ما در منطقه شد و ديوانه‏وار به سوى ما آتش گشود. حالا رسيده بوديم روبه‏روى سنگر ديده‏بانى عراقى‏ها. چند موشك آر.پى.جى به طرف دشمن شليك شد. نيروها با فرياد «يا حسين» و «يا مهدى» به طرف تپه يورش بردند. در يك لحظه همه از زمين كنده شده بودند. همه مى‏دويدند. ديگر كسى به گلوله‏هاى دوشكاى دشمن اعتنايى نمى‏كرد. انگار همه پر درآورده بودند. زير رگبار آن آتش سنگين، رسيديم به سنگر ديده‏بانى عراق. همگى فرار كرده بودند. با ديدن اين صحنه، غريو «الله اكبر» برادران، دشت‏ها و تپه‏هاى اطراف را پوشاند. سنگرها مثل دل خود عراقى‏ها خالى بود. ×××
در چنين شرايطى تصميم گرفتيم از چهار سمت به شاوريه حمله كنيم. ابتدا نيروها را به پشت مواضع دشمن نفوذ داديم، طورى كه مجبور شديم سازمان‏دهى و آرايش نيروهايمان را هم در همان جا انجام دهيم. به نيروها مى‏گفتم:
اين دسته به اين طرف برود، اين دسته به اين سنگرها حمله كند و به همين ترتيب كل نيروها را براى يورش نهايى به مواضع دشمن سازمان دادم. اين كار ما عراقى‏ها را سخت به اشتباه انداخت، آنها فكر مى‏كردند اينها نيروهاى خودشان هستند كه آمدند در پشت سرشان مستقر شدند.
به اين ترتيب دشمن در دام فريب نيروهاى اسلام گرفتار آمد و چاره‏اى جز تسليم شدن براى خود نديد. هر طرف نگاه مى‏كرديم سنگرهاى عراقى بود كه يكى يكى به دست بچه‏هاى خودمان مى‏افتاد. آن شب من به چشم خودم كمك‏هاى غيبى و يارى «الله» را ديدم. اصلاً مگر مى‏شد حضور آن همه ملائك خدا را در آن شب انكار كرد؟ گستردگى عمليات باعث شده بود كه دشمن نتواند تشخيص بدهد كه كدام يك از يورش‏ها، تك اصلى است كدام يك ايذايى، همين مسايل واقعاً دشمن را گيج كرده بود. از سوى ديگر هم قرارگاه فرماندهى سپاه چهارم عراق كه مسؤوليت هدايت لشگرهاى عراقى را به عهده داشت نمى‏دانست كه واقعاً در همه جا به آنها حمله شده و يا بعضى از اين يورش‏ها ايذايى هستند. به همين دليل نتوانستند از وسعت كار نيروهاى ما سر در بياورند. همين امر باعث سقوط كليه مواضع آنها شد. درگيرى تا ساعت ده صبح روز سوم فروردين ادامه داشت. بعد ازظهر به سنگرهاى فتح شده عراقى‏ها سركشى كردم. مى‏خواستم مطمئن شوم كه كار پاكسازى به خوبى انجام گرفته است. سنگرهاى عراقى‏ها پر بود از وسايل رفاهى به طورى كه اگر مقاومت مى‏كردند با اين امكانات مى‏توانستند روزها بجنگند، ولى آنها به گونه‏اى غافلگير شدند كه حتى فرصت نكردند تا مهمترين تجهيزات نظامى و مدارك محرمانه را همراه خود ببرند. نقشه‏هاى جنگى، گزارش‏هاى محرمانه، انواع دفاتر ثبت و طرح‏هاى عملياتى در سنگرهاى فرماندهى به وفور يافت مى‏شد. سنگرهاى فرماندهى با سنگرهاى ديگر فرق داشت، چه از نظر ساخت در استحكام و چه از نظر تجهيزات به جا مانده. سقف سنگرهاى فرماندهى با تيرآهن 12 پوشانده شده بود. در ميان بعضى از سنگرها، گاه يك قرآن و چند كتاب مذهبى نيز پيدا مى‏شد. تپه‏هاى «شاوريه» به طور كامل به تصرف رزمندگان اسلام درآمده بود. از همان لحظه به بعد، نيروها در منطقه شروع به پدافند كردند. در اين ميان خبرى كه باعث حيرت ما شد كارى بود كه سه تا از گردان‏هاى تيپ ما يعنى حبيب، سلمان و حمزه انجام داده بودند. آنها توانسته بودند با نفوذ به پشت مواضع دشمن در ارتفاعات «على گره زد» توپخانه دشمن را با همه توپهاى داخل آن تسخير كنند. جالب‏تر آنكه آنها توانسته بودند لوله توپها را درست 180 درجه برگردانده و به سمت مواضع خود عراقى‏ها شليك كنند.
آن چيزى كه در اين واقعه باعث حيرت و تعجب مى‏شد اين بود كه اينها كجا آموزش توپخانه ديده بودند كه اين‏طورى با مهارت داشتند با توپ‏ها كار مى‏كردند، طورى كه گلوله‏هاى شليك شده توسط اين بچه‏ها درست بر سر نيروهاى در حال فرار دشمن فرود مى‏آمد. اين خبر برايم خيلى شوق‏انگيز بود.
با اعلام خبر موفقيت‏هاى عمليات فتح‏المبين، امام عزيز پيام بسيار دلنشين را صادر كردند كه به راستى خستگى را از تن همه بچه‏هاى رزمنده بيرون برد. امام خمينى(ره) در اين پيامشان چنان تعريف و تمجيدى از رزمنده‏ها كردند كه عرق شرمسارى بر پيشانى همه ما نشست.
 

دشمن مى‏تازد...

هنوز داشتيم شيرينى پيام امام را مزه مزه مى‏كرديم كه دشمن زخم خورده پاتك سنگينى را در محور دشت عباس آغاز كرد.
وسعت حمله تانك‏هاى پيشرفته عراق خيلى وسيع بود. حاج احمد بلافاصله مأموريت داد تا گردان‏هاى انصارالرسول‏صلى الله عليه وآله وسلم، حمزه سيدالشهداء، ابوذر غفارى، مالك اشتر و مسلم بن عقيل به آن منطقه اعزام شوند. سريع نيروهاى گردان را جمع و جور كرديم و به سمت دشت عباس راه افتاديم. مأموريت ما بازپس گيرى امام‏زاده عباس از عراقى‏ها بود. مى‏بايستى نيروها را به صورت دشتبان به طرف امام‏زاده عباس حركت مى‏داديم، چرا كه دشمن با تانك‏هاى خود در اين منطقه به صورت خيلى باز آرايش گرفته بود. در اينجا دشمن دست به حيله‏اى زد به اين صورت كه در وهله اول، نفوذ ما را پذيرا شد، به طورى كه ما توانستيم امامزاده را بگيريم. در مجاورت بُقعه امامزاده تپه خيلى كوچكى وجود داشت كه بهترين عارضه براى نگه داشتن امام‏زاده محسوب مى‏شد. ما يك سرى از بچه‏هاى گردان را فرستاديم تا اين تپه مهم را بگيرند. بچه‏ها خيلى سريع موفق به تصرف تپه مذكور شدند. از طرفى، در سمت چپ ما، زرهى دشمن هيچ‏گونه فعاليتى نداشت. تانك‏هاى عراقى در دامنه ارتفاعات تينه كه با فاصله زيادى به امام‏زاده عباس منتهى مى‏شد، آرايش گرفته بودند. از طرف ديگر هم ما از روبه‏رو با نيروهاى دشمن درگير بوديم. در همين حين متوجه شديم كه تانك‏هاى دشمن از سمت چپ ما، يعنى از پايين ارتفاعات تينه در حال حركت به طرف نيروهاى ما هستند. با مشاهده اين وضعيت مجبور به عقب‏نشينى شديم. در حقيقت آنها با نيروهاى زرهى و مكانيزه خودشان ما را عقب راندند و مجدداً امام‏زاده عباس را اشغال كردند. تانك‏هاى عراقى از سمت چپ جاده گرفته تا جلوى بقعه امام‏زاده عباس مستقر شده بودند و به محض ظاهر شدن هر جنبده‏اى روى جاده، خصوصاً در مناطق اطراف امامزاده، آن را مورد هدف قرار مى‏دادند.××× 1 سازماندهى و گردان‏ها را هدايت مى‏كرد. برادر «چراغى»، فرمانده گردان حمزه هم با خشم الهى خود مشغول مبارزه با دشمن بود. برادر قهرمانى در كنار خودمان با كلاش و آر.پى.جى هفت به سمت دشمن آتش مى‏گشود. ×××
- شهيد محمدرضا خليلى در يادداشت‏هايش فرجام نبرد امام‏زاده عباس را اينگونه توصيف مى‏كند:
در نزديكى‏هاى امامزاده درگيرى شروع شد. دشمن به ما كلك زده بود. ابتدا تظاهر به عقب‏نشينى كرد. نيروهاى پياده و گردان‏هاى زرهى به هواى اينكه دشمن در حال عقب‏نشينى است، به سرعت و با عجله خودشان را به امام‏زاده رساندند، اما دشمن يكباره نيروهاى ما را زير آتش گرفت. به خصوص اطراف امام‏زاده صحنه مرگبارى به وجود آمده بود. خدا مى‏داند چه كربلايى به پا شد! تمام نيروهايى كه جلو رفته بودند، زير رگبار كاليبرهاى 75 دشمن گرفتار شدند. خيلى از برادران، دلاورانه جنگيدند تا شهيد شدند. در اطراف امامزاده، جنازه‏ها روى هم انباشته شده بود. زخمى‏ها كمك مى‏خواستند، اما كسى نمى‏توانست به آنها كمك كند. چقدر دست و پا قطع شده بود! چقدر از برادران در حال شهادت بودند! خدايا چه صحنه‏هاى دلخراشى! تمام خودروهاى جهاد كه در اطراف امامزاده بودند، هدف موشك عراقى‏ها قرار گرفتند. دشمن با تسلط، تانك‏هاى ما را مى‏زد. اما با توجه به همه برترى‏هاى زرهى دشمن، برادران رزمنده و دلاور ما - تا آخرين لحظات - مردانه جنگيدند.
تا ساعت يازده ظهر آنجا بوديم كه «قهرمانى»، فرمانده گردان آمد و گفت: «كم كم عقب بكشيد.»
ما هم با اجراى آتش و حركت، عقب‏نشينى كرديم. حاج احمد متوسليان، فرمانده تيپ محمد رسول‏الله - در آن لحظات مرگبار - در خط مقدم، نيروها را در همين گير و دار، تيرى به من خورد. بچه‏هاى گردان سراسيمه فرياد زدند: برادر قهرمانى مجروح شد. برادر قهرمانى مجروح شد. با اشاره به آنها فهماندم كه مجروحيتم زياد نيست و كارى به كارم نداشته باشند. اما تا به خودم بيايم پشت موتور مجتبى صالحى آويزان بودم و در حال انتقال به عقب جبهه. وقتى برگشتم منطقه، تيپ داشت براى مرحله سوم عمليات خودش را آماده مى‏كرد.
 

شليك تير خلاص

بعد از ظهر روز جمعه ششم فروردين حاج احمد طى جلسه‏اى من، حسين قجه‏اى و محسن وزوايى را براى توجيه مرحله سوم عمليات فرا خواند. او گفت: مأموريت شما نفوذ از دامنه‏هاى جنوبى على گريذد و به سمت ارتفاعات ابوصليبى خات با هدف يورش به سايت 5 و ارتفاعات رادار از پشت مواضع دشمن هست. او گفت: برويد و تا ساعت هفت شب نيروهايتان را به پاى دامنه‏هاى جنوبى ارتفاعات على گريذد رسانده، منتظر دستور آغاز پيشروى باقى بمانيد. سريع خودم را به گردان رساندم و نيروها را براى انجام مرحله سوم عمليات توجيه كردم. آفتاب مى‏رفت تا خودش را در پس كوه‏هاى مغرب مخفى كند كه نيروهاى گردان ما از پاى ارتفاعات على گريذد حركت خودشان را آغاز كردند.××× 1 پيشروى} به طرف بيسيم {قرارگاه مركزى كربلا} رفتم. حالتى هم شده بود كه ديگر دستور فرمانده نبود؛ يك شورايى {اين طور} تشخيص داده بود؛ البته چيز غلطى بود كه مثلاً ما توى صحنه داشتيم. يعنى آدمى يك دفعه مى‏ديد همه دارند يك چيز مى‏گويند و او نمى‏توانست چيز ديگرى {خلاف نظر جمع} بگويد؛ چون خطر عدم اطاعت بود. پاهايم رغبت اين را نداشت؛ ولى رفتم به طرف بيسيم كه بگويم برگردند. {دفعتاً} توى ذهنم چيزى آمد. {با خود }گفتم: با سه - چهار تا از بچه‏هايى كه رويشان حساب مى‏كنم، خصوصى مشورت مى‏كنم، ببينم چه مى‏گويند و به نتيجه برسم. آن‏وقت ديگر تصميم گرفتن ساده است. برادر غلامعلى رشيد {مسؤول وقت واحد عمليات قرارگاه كربلا} را خصوصى خواستم. گفتم: وضع اين طورى است، ته قلبت چه مى‏بينى؟
گفت: والله اوضاع كه خيلى خراب است؛ ولى ته قلبم اميدوارم كه امشب بچه‏ها موفق بشوند.
پرسيدم: پس چرا در جلسه نظريه آن طورى دادى؟
گفت: خوب چه بگويم؟ به چه دليلى بگويم؟
حسن باقرى {فرمانده وقت لشكر نصر سپاه} را خواستم. او هم همين را گفت.
تيمسار حسين حسنى سعدى {فرمانده وقت لشكر 21 حمزه} را خواستم. او هم افسر بسيار لايقى بود. با آن كه چهره تحصيل كرده. متخصص و البته متعهدى بود. گفت: اصلاً دلم رغبت نمى‏كند كه اينها برگردند.
ديدم كه در {زمان اظهار} نظريه فردى خودشان، با قلب‏هايشان صحبت مى‏كنند؛ ولى در هنگام اعلام نظريه جمعى، با زبان تخصص حرف مى‏زنند.
تصميم خود را گرفتم. گفتم چرا ابلاغ كنم كه برگردند؟ بگذار باشند.» ×××
- سپهبد شهيد على صياد شيرازى در كتاب ناگفته‏هاى جنگ مى‏گويد:
«... يك ساعت پس از {آغاز} حركت بچه‏ها، يكى از عناصر اطلاعاتى خبر داد: تعداد صد و پنجاه دستگاه تريلى تانك بر، از تنگه ابوقريب عبور كرده است.
دشمن اينها را از مسير فكه يا از حوالى «چم سرى» عبور داده و از طريق تنگه ابوقريب، به طرف تپه‏هاى على گره‏زد آورده بود؛ يعنى همان جايى كه ما قبلاً پيش‏بينى كرده بوديم كه مى‏خواهد با تانك حمله كند. ما اين مطلب را پيش‏بينى كرده بوديم؛ ولى فكر نمى‏كرديم دشمن با اين سرعت وارد عمل شود. معلوم بود كه اينها از اول صبح {جمعه ششم فرودين 61{ حمله مى‏كردند و {در اين صورت} كارمان ساخته بود. توى اتاق جنگ وحشت كرديم. {به كار بردن} كلمه وحشت {براى بيان وضع روحى حاكم در آن اتاق، كاملاً} بجاست.
همه شروع به تجزيه و تحليل روى نقشه كردند كه اگر دشمن اين كار را بكند، كارمان ساخته است؛ آن هم چطور كارمان ساخته است؟! {به اين ترتيب كه ما} يك عده نيرو را فرستاده‏ايم جلو، يك عده هم كه اينجا هستند؛ دشمن مى‏آيد و هر دو را داغان مى‏كند. ديگر براى ما نيرويى باقى نمى‏ماند.
حدود {ساعت} ده و نيم يا يازده شب بود كه ديدم همه نظر مى‏دهند: بهتر است بگوييم نيروها برگردند؛ چون حداقل نيرويى است كه در دست داريم و فردا پشت آن بريده نمى‏شود. بعد هم شايد بتوانيم از مواضع فعلى دفاع كنيم.
من با حالتى كه پاهايم نمى‏كشيد، براى ابلاغ اين دستور {به فرماندهان يگان‏هاى در حال گردان ما دوش به دوش گردان حبيب در حال دور زدن دامنه‏هاى غربى ارتفاعات ابو صليبى خات بود. هر آن منتظر عكس‏العمل دشمن بوديم، اما كوچكترين واكنشى از جانب آنها ديده نمى‏شد، گويى دشمن كور و گنگ شده بود.
ساعت 2:30 دقيقه صبح گردان سلمان درگيرى خودش را با دشمن شروع كرد اما سمت ما هنوز هيچ خبرى نبود. ساعت چهار صبح ساير گردان‏هاى تيپ هم درگيرى خودشان را شروع كرده بودند. گردان ما نبايد از گردان‏هاى ديگر عقب مى‏ماند والا با روشن شدن هوا سرنوشت كل حمله به خطر مى‏افتاد. از اين رو دستور دادم نفرات ستون ما سر قدمهايشان را بلندتر بردارند. چاره‏اى جز شتاب نداشتيم. حركت كرديم به سمت هدف. بچه‏ها نگران قضا شدن نمازشان بودند چون مجال نبود، گفتم: نمازشان را در حال بدو رو بخوانند. نماز را در حل بدورو خوانديم. يك وقت ديديم رسيده‏ايم به پاى ارتفاعات رادار، همانجا به ساعتم نگاه كردم عقربه‏هاى ساعت، شش صبح را نشان مى‏داد. رادار سقوط كرده بود و نيروهاى دشمن به اين سو و آن سو مى‏دويدند، با پيش آمدن اين وضعيت فرماندهان واحدهاى لشگر يك مكانيزه عراق سراسيمه از قرارگاه ارتش عراق خواهان اعزام هر چه سريعتر واحدهاى تانك به منطقه يا دريافت فرمان عقب‏نشينى شدند اما فرماندهان عراقى به آنها اميدوارى مى‏دادند كه نيروهاى كمكى به زودى به سويشان خواهند شتافت. در همين حال شواهد امر اين طور نشان مى‏داد كه دشمن در حال تدارك پاتك زرهى سنگينى به ما بوده است. با مشاهده اين وضعيت، حاج احمد در جهت مقابله با حركت دشمن، گردان ابوذر را به سمت ارتفاعات تينه حركت داد تا اين گردان بتواند با مشغول كردن واحدهاى زرهى دشمن در قسمت امامزاده عباس مانع اعزام اين نيروها به سمت ارتفاعات رادار بشود. با اين تدبير حاج احمد، زرهى دشمن در همان قسمت دشت عباس زمين‏گير شد و نتوانست به كمك نيروهاى لشگر يك مكانيزه در ابو صليبى خات برود. پيروزى‏هاى بزرگ به دست آمده تا اين مرحله از عمليات فتح برايمان بسيار دلچسب بود. حاج احمد و حاج همت به تك تك سنگرهاى بچه‏ها سركشى مى‏كردند و به آنها خسته نباشيد مى‏گفتند.
در يكى از اين سركشى‏ها حاج همت خطاب به برادران بسيجى گفت: «حمله ديروز شما يكى از حماسى‏ترين حملات در طول جنگ بود. دشمن با يك لشگر تانك مى‏خواست به (عين خوش) حمله كند كه شما با سدّ گوشتى و درياى خون، آرايش و سازماندهى رزمى و تهاجمى دشمن را بهم زديد.»
آخرين مرحله از عمليات فتح‏المبين هم با موفقيت پشت‏سر گذاشته شد در اين مرحله تپه‏هاى بر قازه كه محل استقرار قرارگاه تاكتيكى سپاه چهارم ارتش عراق و ديگر مواضع ستادى اين سپاه بود به دست نيروهاى ما افتاد. امرى كه بعيد به نظر مى‏رسيد اما تحقق پيدا كرده بود. شمار زيادى از نيروهاى عراقى اسير و كشته و مجروح شده و از گردونه رزم خارج شده بودند. آنهايى هم كه مانده بودند سراسيمه و وحشت‏زده به سمت مواضع خودشان درحال فرار بودند.××× 1 رسيديم به گردنه برقازه كه مشرف مى‏شود به دشتى كه به فكه مى‏خورد. ديديم كه تانك‏هاى دشمن مشخص هستند تا آمديم بجنبيم، يك گلوله تانك، طورى كنار ماشين خورد كه شيشه و همه چيز را داغان كرد. هيچ‏كس زخمى نشد. همه براثر انفجار پرت شدند.
براى اينكه مطمئن‏تر شويم، ديدگاهى آن بالا ساخته بودند، گفتيم برويم از بالا نگاه كنيم... مطمئن شديم كه بچه‏ها رسيده‏اند به هدف... خط پيشروى عمليات فتح‏المبين، از يك طرف، محور عين خوش، امام‏زاده عباس بود كه رسيده بود؛ از يك طرف، تنگه برقازه بود كه ديديم رسيده‏اند؛ يك قسمت هم رقابيه بود تا اينها در يك خط قرار بگيرند.» ×××
- سپهبد شهيد على صياد شيرازى از فرجام عمليات فتح‏المبين مى‏گويد:
«... چهار - پنج روز بعد از شروع عمليات، {ديگر} طراحى عمليات مال ما نبود. پيشروى از آن رزمندگان بود و تأييدش با ما... مى‏گفتيم برويد «چنانه» را بگيريد، مى‏گفتند الان در چنانه هستيم. مى‏گفتيم ارتفاعات فلان را بگيريد، مى‏گفتند ما از آنجا رد شديم، داريم ارتفاعات برقازه را مى‏گيريم. در اينجا شك كرديم! چون ارتفاعات برقازه، آخرين نقطه هدف ما بود. گفتند ما رسيديم.
آنجا دو تا ارتفاع موازى هست. به آقاى رضايى گفتم:
- من باورم نمى‏شود كه اينها رسيده باشند. بين {ارتفاعات} «سيبور» و {ارتفاعات} بر قازه، دو - سه كيلومرى فاصله است. هر دو هم مثل هم است. فكر مى‏كنند كه رسيده‏اند.
به ايشان گفتم:
- برويم سرى بزنيم.
هنوز به منطقه وارد {و آشنا} نشده بوديم كه بدانيم بچه‏ها تا كجا رفته‏اند و كجا دست ماست و كجا دست عراقى‏ها. با هلى‏كوپتر رفتيم. به چنانه كه رسيديم، ترسيديم كه جلوتر برويم. گفتيم درگيرى است و ممكن است با دشمن قاطى بشويم. كنار يك تپه فرود آمديم. جلوى يكى از وانت‏ها را گرفتيم و پشت آن سوار شديم. گفتيم برويم به طرف جلو. راننده وانت هم تعجب كرده بود. نمى‏دانم از ارتش بود يا سپاه. وانت رفت جلو تا به {ارتفاعات} سيبور رسيديم. ديديم بچه‏ها {آنجا مستقر} هستند پرسيدم: بچه‏هاى ديگر كجا هستند؟ گفتند: جلو هستند.
به راننده گفتم: برو. رفتيم طرف برقازه. ما مانده بوديم با يك پيروزى شيرين و دلچسب. كل دشت چنانه و ارتفاعات اطراف آن را نيروهاى ايرانى پر كرده بودند.
 

دوكوهه بر خود مى‏بالد

روز دهم فروردين عمليات به پايان رسيد. گردان‏ها براى بازسازى راه دوكوهه را در پيش گرفتند. من هم بچه‏هاى گردان انصار را به سمت دوكوهه حركت دادم همين كه از روى پل فلزى رودخانه كرخه عبور مى‏كرديم احساسمان اين بود كه كرخه هم با همه عظمتش در مقابل عزم بچه‏هاى رزمنده ايرانى سر تعظيم فرود آورده.
حال خوشى داشتيم. بيرون كردن دشمن از خاكمان، خوشحالى مردم، شاد شدن دل امام، همه اينها باعث مى‏شد تا شاد شاد باشيم.
ساعت يازده صبح به دوكوهه رسيديم، ديدن جاى خالى بچه‏هايى كه شهيد شده بودند پاك پكرمان كرد. بچه‏ها داخل يكى از ساختمان‏ها مستقر شدند. صبح روز بعد من هم براى كسب تكليف رفتم ستاد فرماندهى تيپ. برادر همت آنجا بود حاجى گفت: نيروها را آماده كن، حاج احمد قرار است برايشان سخنرانى كند. او گفت حاجى در اين سخنرانى برنامه‏هاى آينده تيپ را مشخص مى‏كند.
روز چهاردهم فروردين بچه‏هاى تيپ توى ميدان صبحگاه تجمع كردند تا حاج احمد برايشان سخنرانى كند. حاج احمد در آن روز صحبت‏هاى پرشورى كرد. او گفت: «كار شما در عمليات فتح‏المبين خيلى خوب بوده، ما با اين عمليات پوزه دشمن را به خاك ماليديم و چند هزار كيلومتر اراضى تحت اشغال را از چنگ آنها درآورديم. حاج احمد در ادامه صحبت‏هايش گفت: فاصله ما با عمليات رهايى‏بخش فقط به تعداد انگشتان دست من است. ما فرصت چندانى تا شروع عمليات بعدى نداريم. اگر هم به مرخصى مى‏رويد سعى كنيد سريع‏تر برگرديد. بايد شماها در حوادث سرنوشت‏سازى كه در پيش داريم نقش اساسى داشته باشيد.
بعد از ظهر براى نيروهاى گردان صبحت كردم. در اين سخنرانى از كار آنها در عمليات فتح‏المبين تشكر كردم و گفتم: عظمت كار شما را نه من، بلكه آيندگان خواهند ستود. بعد هم تأكيد كردم براى تداوم اين پيروزى‏ها لازم است در صحنه حضور داشته باشيد. ما عمليات بزرگى در پيش داريم.××× 1 شهيد محمدرضا خليلى در يادداشت‏هاى خود مى‏نويسد: بعدازظهر روز چهاردهم فروردين برادر قهرمانى فرمانده گردان انصارالرسول‏صلى الله عليه وآله وسلم براى گردان ما سخنرانى كرد او ابتدا از برادران تشكر كرد و سپس حماسه پيروزمندانه را برايمان تشريح كرد و عظمت كار برادران ايثارگر را ستود، مراحل عمليات و عوامل عقب‏نشينى را بر شمرد و نتيجه‏گيرى كرد و گفت: در مجموع اين حمله يكى از حماسى‏ترين و موفق‏ترين حملات ما محسوب مى‏شود. در آخر هم راجع به برنامه‏هاى آينده صحبت كرد و گفت: عمليات بعدى ما آزادسازى خونين شهر است. به اميد خدا هر چه زودتر برگرديد. بعد از تكميل شدن گردان، ما حركت مى‏كنيم. ×××
بعد از اينكه بچه‏هاى گردان به مرخصى رفتند من و محمود مرادى هم به نوبت آمديم مرخصى.
آمدم گنبد، سرى به خانواده زدم. پدر و مادرم خيلى احساس دلتنگى مى‏كردند. آنها از من مى‏خواستند تا كنارشان بمانم، اما براى من مقدور نبود كه بيش از اين پيش آنها باشم. ناچار بار و بنديلم را بستم و راه افتادم. در اين هنگام برادر كوچكترم «عبدالرحيم» كه در عمليات فتح المبين همراه لشكر 25 بود، راه افتاد كه با من بيايد. نگرانى پدر و مادرم بيشتر شد. هر چه تلاش كردم تا مانع آمدن او بشوم موفق نشدم. با عبدالرحيم آمديم تهران و بعد هم انديمشك و پادگان دو كوهه.
 

تا سه راهى شادگان

دوكوهه دوباره شور و حالى گرفته بود. نيروها آمده بودند تا خودشان را براى عمليات ديگرى آماده كنند. من هم بچه‏هاى كادر گردان انصارالرسول‏صلى الله عليه وآله وسلم را جمع و جور كردم تا به محض رسيدن نيروهاى بسيجى، آمادگى گرفتن نيرو را داشته باشيم.
با اعزام نيروهاى بسيجى، گردان‏ها يكى پس از ديگرى تشكيل و سازماندهى مى‏شدند.
گردان ما انصارالرسول‏صلى الله عليه وآله وسلم با نيروهاى بسيجى كه فقط آموزش محدود پايگاه‏هاى مساجد را گذرانده بودند تكميل شد. اين نيروها را كه به همراه نيروهاى كادر گردان عددشان به 500 نفر مى‏رسيد، در قالب چهار گروهان سازماندهى كرديم.
بعد از سازماندهى، نوبت مى‏رسيد به آموزش و آماده‏سازى نيروها. آن هم نيروهايى كه آموزش چندانى نديده بودند. يعنى به قولى صفر كيلومتر بودند. همان جوانان و نوجوانانى كه از پشت نيمكت‏هاى مدارس به قصد بيرون راندن دشمن به منطقه آمده بودند. بايد روى آنها كار مى‏كرديم تا هم از نظر روحى و هم از نظر جسمى آماده شوند.
طفلكى مسؤولين گروهان‏ها مجبور بودند براى آماده كردن اين نيروها وقت زيادى بگذارند چون از الف تا ياى آموزش را بايد برايشان توضيح مى‏دادند.
در يكى از روزها حاج احمد، فرمانده تيپ، براى نيروهاى مستقر در پادگان دوكوهه سخنرانى كرد. حاجى در اين سخنرانى گفت:
«ما بايد از خدا بخواهيم كه دچار خودنگرى نشويم، اگر شديم، همان لحظه، لحظه حاكميت شرك بر وجود ماست.
خدا آن لحظه را لحظه مرگ ما قرار بدهد. شما برادران بسيجى حساب جنگ‏هاى كلاسيك و متداول جهان را به هم زديد. شما در عمليات اخير بدون آتش تهيه، توانستيد توپخانه دوربرد و مرگبار دشمن را كه دزفول را هميشه زير آتش مى‏گرفت تصرف كنيد.
در عمليات فتح‏المبين نيروهاى ما از بين يك تيپ از نيروهاى پياده دشمن رد شدند و در حالى كه منطقه را گم كرده بودند. به يارى حضرت صاحب‏الزمان(عج) هدف را پيدا كردند و اين چيزى نبود جز مدد الهى.»
حاج احمد به برادران بسيجى تأكيد كرد: «من به شما قول مى‏دهم كه در عمليات شركت خواهيد كرد. از اين لحظه كلاس‏ها و مقررات شروع مى‏شود. با نهايت همكارى سعى كنيد از اين كلاس‏ها بيشتر استفاده كنيد.»
فرصت چندانى تا شروع عمليات نداشتيم. حاج احمد در جلسه‏اى با حضور فرماندهان گردان‏ها و واحدهاى تيپ تأكيد فراوان داشت كه گردان‏ها هر چه سريع‏تر آمادگى خودشان را اعلام كنند.
در آن شرايط سخت كه فرصت چندانى براى فرماندهان باقى نمانده بود همه سعى مى‏كردند تا با به عهده گرفتن گوشه‏اى از مسؤوليت كارها، بارى از دوش ديگرى بردارند.
جمع صميمى و با صفايى بوجود آمده بود كه نمونه‏اش را در هيچ كجاى كره خاكى نمى‏توانستى پيدا كنى. حاج احمد با تشكيل جلسات متعدد توجيهى و بردن فرماندهان گردان‏ها و گروهان‏ها براى شناسايى، سعى در توجيه كامل آنها از منطقه عملياتى داشت. خود من تا آن تاريخ چندين مرحله براى شناسايى محور عملياتى به منطقه رفته بودم.
از آخرين روز فروردين ماه سال 1361 كار انتقال گردان‏ها از پادگان دو كوهه به مدرسه مبارزان اهواز شروع شد.
نيرو زياد بود و امكانات ترابرى كم، به همين دليل تعدادى از نيروها با قطارهاى مسافربرى، تعدادى با نفربرهاى آيفا، تعدادى با اتوبوس و تعدادى هم با كاميون به اهواز منتقل و در مدرسه مبارزان و استاديوم تختى اهواز مستقر مى‏شدند. البته گردان‏ها در مدرسه استقرار دائمى پيدا نمى‏كردند، بلكه به محض دريافت تجهيزات انفرادى به صورت پياده به سمت دارخوين كه محل استقرار تيپ 27 بود حركت مى‏كردند.
مسير اهواز تا دارخوين هشتاد و سه كيلومتر بود. بعد از تجهيز نيروهاى گردان انصارالرسول‏صلى الله عليه وآله وسلم آنها را به يك ستون به سمت اردوگاه تيپ حركت دادم. در طول مسير تشنگى و خستگى توان نيروها را گرفته بود اما بچه‏هاى بسيجى با غيرت و تعصب به راهشان ادامه مى‏دادند تا اينكه رسيديم به اردوگاه انرژى اتمى مستقر در دارخوين.
به نيروها استراحت دادم تا خستگى اين مسير طولانى از تنشان خارج شود.
چادرهاى گردان را يكى پس از ديگرى برپا كرديم. به بچه‏ها توصيه كردم به دليل نزديكى اردوگاه به خط دشمن و امكان بمباران توپخانه‏اى و هوايى رعايت مسايل حفاظتى و استتار چادرها را بكنند. البته قرار نبود كه گردان ما داخل چادر مستقر شود اما چون تعداد كانتينرها كم بود به دستور حاج همت كه حالا معاونت فرماندهى تيپ را هم برعهده داشت. گردان انصارالرسول‏صلى الله عليه وآله وسلم به همراه گردان ادغامى ارتش زير چادر مستقر شد.
كار آموزش و آماده‏سازى نيروها را به معاونين گردان، برادران محمود مرادى و حسين مبارك آبادى محول كردم. خودم بيشتر جهت شناسايى منطقه عملياتى با گروه‏هاى شناسايى كه مسؤوليت آن‏ها را برادر حاج محمود شهبازى بر عهده داشت همراه مى‏شدم.
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: