البته توطئه گسترده استكبار جهانى براى سرنگونى رژيم نوپاى جمهورى اسلامى خيلى وسيع بود. چون كه تقريباً تمامى مناطق كردستان را در برگرفته و ساواكى‏ها و نظاميان وطن فروش شاه با فرار به سمت مرزهاى غربى كشور و پناه گرفتن در آغوش طاغوت عراق و با هماهنگى گروههاى چپى و التقاطى با فريب مردم ساده‏لوح كردستان از طريق رهبران خائن و خود فروخته آنها، حمله گسترده‏اى به اكثر مناطق كردنشين غرب كشور را آغاز كردند به نحوى كه حتى سنندج مركز استان كردستان نيز از اين تهاجم در امان نماند و توسط ضدانقلابيون محاصره شد. از طرف ديگر با توطئه ضدانقلاب جنگ گنبد نيز آغاز شد كه غلام‏على جزو اولين نفراتى بود كه براى سركوبى اين توطئه به گنبد اعزام گرديد تا به همراه همرزمانش رگ حيات دشمن را در آنجا بخشكاند.
كمونيست‏هاى گردآمده در تشكيلات موسوم به «ستاد خلق تركمن» به يُمن كمك‏هاى مالى سيل آساى فئودال‏هاى طاغوتى و با استفاده از نفوذ سنتى خوانين به مقدرات روستائيان، هر روزه سوار بر خودروهاى غارت شده از ادارات دولتى روانه روستاهاى منطقه مى‏شدند و ضمن پخش فيلم‏هاى تبليغاتى، سخنرانى‏هاى پرآب و تاب در باب مظلوميت تاريخى خلق تركمن و دادن وعده و وعيدهاى فراوان، مردم را تحريك مى‏كردند تا عليه نظام نوپاى جمهورى اسلامى قيام كنند. جالب اين كه براساس گزارش پاسگاه‏هاى مرزى ژاندارمرى، كاميون‏هاى نظامى حامل هزاران قبضه سلاح و مهمات از مرز مشترك جمهورى سوسياليستى تركمنستان شوروى با ايران عبور مى‏كردند و محموله‏هاى مرگبار خود را به رفقاى كمونيست‏شان تحويل مى‏دادند! مقاومت مردم مسلمان گنبد و دشت در برابر تجزيه‏طلبان و نيز، حضور عناصر سپاهى مؤمنى چون پيچك باعث شد تا تمام نقشه‏هاى آنان نقش برآب شود.
پس از ختم غائله گنبد غلام‏على مجدداً براى دفاع از دستاوردهاى انقلاب راهى كردستان شد.
سنندج در محاصره دشمن قرار گرفته بود و نيروهاى خودى داخل آن در سخت‏ترين شرايط داشتند مقاومت مى‏كردند. «احمد متوسليان» همرزم پيچك در سپاه تهران و از فرماندهان شاخص نيروهاى انقلاب در نبرد با تجزيه‏طلبان مناطق كردنشين غرب كشور، در خصوص وضعيت كردستان مى‏گويد:
«... عرض كنم كه حدود هشت روز بعد از پيروزى انقلاب و به دنبال تحركات ضدانقلابيون به سركردگى «شيخ عزالدين حسينى» روحانى نماى دغل كار و عامل جيره‏خوار ساواك در مهاباد كه به محاصره و خلع سلاح پادگان اين شهر منجر شد، و بعد از اينكه مراكز نظامى مهمى از قبيل پادگان سردشت، پادگان بانه، پادگان سقز و پادگان مريوان را محاصره كردند، تصميم به خلع سلاح كليت لشكر 28 كردستان گرفته بودند. به اين معنا كه پس از حمله به پادگان‏هاى اين لشكر در سطح منطقه، نهايتاً به پادگان مركزى لشكر 28 شهر سنندج هم حمله كردند و قصد آنان از اين تهاجم، خلع سلاح پادگان بود. از طرفى با توجه به اينكه هنوز چند ماهى بيشتر از پيروزى انقلاب نمى‏گذشت، طبيعى بود كه شمارى از ايادى طرفدار رژيم طاغوت در ارتش وجود داشتند. موقعى كه ضدانقلابيون به سنندج حمله كردند، قسمت اعظم شهدايى كه در پادگان داده شد توسط ضدانقلابيونى كه از داخل ارتش عمل مى‏كردند از پشت تير خوردند. در همين حين بود كه تيمسار شهيد ولى‏الله قَرَنى، اولين رئيس ستاد مشترك ارتش جمهورى اسلامى، با توجه به كليه مسائلى كه بر شمردم و اينكه موجوديت لشكر 28 در خطر قرار گرفته و براى اين مملكت مسأله سرنوشت يك لشكر مطرح بود، دستور داد تا لشكر 28 با نهايت قدرت از خودش دفاع كند. لشكر 28 هم دفاع كرد.
اصولاً خطمشى شهيد قرنى با روند مدنظر ليبرال‏هاى حاكم بر دولت موقت انقلاب خوانايى نداشت و از همان روزهاى اول هم اين تضاد مشخص بود. روش كار شهيد قرنى به عنوان مسؤول مجموعه قواى نظامى انقلاب پيرو اين مطلب بود كه ارتش جمهورى اسلامى بايد اقتدار كامل داشته باشد. در صورتى كه سردمداران گروه نهضت آزادى چه در داخل دولت موقت و چه در شوراى انقلاب آمدند و گفتند مدت خدمت سربازى به جاى دو سال، بايد يك سال و نيم باشد و بعد هم هشت دوره از مشمولين را از خدمت زير پرچم معاف كردند تا زمينه مساعدى براى همه ضدانقلابيون در نقاط مختلف كشور براى شورش مسلحانه عليه انقلاب و يا بستر مناسبى براى يك حمله برق آساى خارجى به ايران توسط رژيم بعثى عراق را فراهم بياورند.
در حقيقت ليبرالها با اين اقدامات خود ارتش را صددرصد تضعيف كردند. بديهى است كه تضعيف نيروهاى مسلح يك انقلاب در عمل يعنى سركوب آن انقلاب!!...»××× 1 رجوع شود به كتاب: آذرخش مهاجر، سرگذشت ايثار و پيكار احمد متوسليان، به اهتمام: حسين بهزاد، چاپ اول 1383، مؤسسه فرهنگى هنرى شهيد آوينى، ص 43. ×××

سنندج در آستانه سقوط

در چنين شرايطى غلام‏على با گروه كوچكى از همرزمان سپاهيش آمدند تا سنندج را از لوث وجود عناصر وابسته به رژيم صدام حسين پاكسازى كنند، آنها با جنگى بى‏امان توانستند محاصره باشگاه افسران لشكر 28 ارتش را بشكنند و مهاجمان را از آنجا فرارى دهند. يكى از فرماندهان سپاه كه در آن مأموريت همراه پيچك بوده از آن ماجرا چنين ياد مى‏كند:
«... بعد از كلى معطلى بدون دليل، ساعت 3 بعدازظهر بود كه بالاخره از مقابل پادگان سنندج راه افتاديم، اما من به خوبى دريافته بودم كه چه ضربه‏اى خورديم، چرا كه بعد از آن همه توقف بى‏مورد ما در جلوى در خروجى پادگان و احتمالاً با همكارى ستون پنجم داخل پادگان، ضدانقلاب توانسته بود به راحتى تعداد نفرات و سلاح‏ها و تعداد خودروها و مسير حركت ما را فهميده و در مسير موردنظر با فرصت كافى سنگربندى كنند. من اين عقيده‏ام را به برادر «غلام‏على پيچك»، فرمانده گروه گفتم و او نيز معتقد بود كه معطل كردن ما تعمدى بوده و وى كاملاً به اوضاع مشكوك است. در هر صورت با بچه‏ها صحبت كردم و گفتم با جمع‏بندى شرايط موجود احتمال درگير شدن 100 درصد است و خود را كاملاً آماده كنيد. بچه‏ها همه آماده بودند و مرتباً با شوخى و خنده و با روحيه‏اى شاد آمادگى خود را نشان مى‏دادند.
خودروها با صداى بلند صلوات و تكبير برادران به راه افتادند و من كه در جلوى ماشين و در كنار راننده نشسته بودم بى‏اختيار اشك از چشمانم جارى شده بود، زيرا به خوبى مى‏دانستم كه تا چند لحظه و يا چند دقيقه ديگر ممكن است روح‏هاى پاك و صادق و چهره‏هاى نورانى بچه‏هاى هم گروهمان را ديگر نبينم و به همين خاطر مرتب از شيشه پشتى به عقب ماشين نگاه مى‏كردم و يكايك برادرانم را با وسواس و دقت برانداز مى‏نمودم. اما چه مى‏شد كرد؟ صورتم را پاك كردم و اسلحه‏ام را از پشت پنجره بيرون بردم و با دقت تمام ساختمانهاى كنار خيابان را از نظر گذراندم. در همين حين دو حركت مشكوك اتفاق افتاد كه در برنامه كارى ما تأثير داشت.
اول اينكه بچه‏ها از عقب ماشين خبر دادند كه ارتباط بى‏سيم با نفربر در حال حركت در جلوى ستون قطع شده است و دومين مسئله سبقت گرفتن و جلو افتادن ماشين آمبولانس بود كه با سرعت از پهلوى ما رد شد و به پشت نفربر رفت. در مورد اول به فرمانده گروه يعنى برادر «پيچك» دسترسى نداشتيم (وى در ماشين آخر ستون بود) وضعيت بسيار خطرناك و حاد بود. پيشنهاد بچه‏ها اين بود كه يا توقف كنيم و فركانس بى‏سيم‏ها را تنظيم كنيم و يا اينكه به پادگان برگرديم، ما نمى‏توانستيم از امكانات يكديگر هيچگونه استفاده‏اى داشته باشيم. در اين مورد كاملاً غافلگير شده بوديم و در مقابل سؤال بچه‏ها كه مى‏پرسيدند چكار كنيم؟ كاملاً درمانده بودم. تمام جوانب را در ذهنم مرور كردم و ديدم اگر توقف كرده يا به پادگان برگرديم دو خطر عمده وجود دارد:
اول آنكه - به علت برگشت بدون برنامه به پادگان در ضمن اين كار نظم و آرايش خود را از دست مى‏داديم بنابراين به شدت از قسمت عقب آسيب‏پذير مى‏شديم.
دوم آنكه - با توقف يا بازگشت ما، راهى نداريم تا تصميم جديدمان را به نفربر برسانيم. و نفربر به اميد پشتيبانى ما به راهش ادامه مى‏دهد و بطور حتم وقتى كه تنها بماند از همه طرف قابل هجوم و نابودى خواهد بود.
بعد از تجزيه و تحليل موضوع تصميم گرفتيم به راهمان ادامه دهيم.
تقريباً ششصد متر از پادگان فاصله گرفته بوديم و در حين عبور از مقابل استاندارى بود كه ديديم سطح خيابان را با ريختن چند كاميون سنگ و مقادير زيادى آهن مسدود كرده‏اند. بلافاصله شصتم خبردار شد كه مسدود كردن خيابان يعنى طعمه قرار دادن ما براى موشك‏هاى آر.پى.جى7 و تك تيراندازان مسلح به تفنگ‏هاى دوربين‏دار سيمونف. هنوز اين قضيه را داشتم در ذهنم مرور مى‏كردم كه ديدم بله حدس‏م درست بوده، از همه طرف مورد هجوم قرار گرفتيم، اما بحمدالله هيچ‏كدام از موشك‏ها به نفربر نخورد. نفربر تلاش فراوان مى‏كرد تا راهى براى فرار از آن مخمصه پيدا كند كه در اين امر موفق هم شد. نفربر پس از باز كردن راه مورد اصابت موشك قرار گرفت كه در جلوى چشمان حيرت‏زده ما تيربارچى آن از كمر به دو نيم شد و قسمت بالاى بدنش متلاشى و تكه تكه شد و فقط دو پاى باقيمانده از آن عزيز در نفربر افتاد. با اين حادثه نفربر دنده عقب گرفت و شروع به بازگشت نمود. با عقب‏نشينى نفربر، آمبولانسى كه در پشت سرش بود بين او و درخت‏هاى كنار خيابان پرس شد و سپس نفربر با سرعت زيادى از كنار ما عبور كرد و به طرف پادگان رفت، من خواستم با يارى گرفتن از برادران به كمك راننده و پزشك همراه آمبولانس برويم كه با اصابت يك موشك ديگر آمبولانس يكپارچه آتش شد و با شعله زيادى شروع به سوختن كرد. به دنبال آن يك موشك هم به طرف خودروى ما زدند كه از مقابل شيشه جلوى ماشين رد شد و خورد به خانه‏هاى آن طرف خيابان، اما فاصله دور شدنش از جلوى ما به قدرى اندك بود كه دودش كاملاً شيشه جلوى ماشين را تيره كرد. با اين حال راننده ما كه جوانى اهل كرمانشاه و خيلى با ايمان بود، دنده را عوض كرد و با سرعت از كنار موانع گذشت و شروع كرد به پيشروى. با وجود تيراندازى مداوم ضدانقلابيون فرصت نداشتيم تا از حال بچه‏هاى عقب ماشين خبرى بگيريم. در اين بين بچه‏ها كه در عقب بودند هر چند لحظه يكبار سرشان را بالا مى‏آوردند و رگبارى به سمت هدف شليك مى‏كردند، البته موقعيت‏شان طورى نبود كه بيشتر از اين كارى بكنند، چون ما درست در وسط سه‏راهى «مردوخ» واقع شده بوديم و از چهار طرف زير آتش شديدى قرار داشتيم.
اين مكان (يعنى سه راهى مردوخ) يكى از مهم‏ترين محل‏هايى بود كه ضدانقلاب به آن دل بسته بود و تقريباً بيشتر ستون‏هاى ارتش يا با تلفات زيادى از اين محل گذشته بودند و يا اينكه نتوانسته بودند بگذرند. ضد انقلاب در اين محل از چهار نقطه مهم نسبت به خيابان تسلط داشت آر.پى.جى‏زن‏هايشان از شهردارى و كوچه پايين‏تر از بانك صادرات و تك تيراندازهايشان از خيابان مشرف به سه راه و كوچه جنب مخابرات، شليك مى‏كردند. در آن موقعيت تنها فكرى كه به نظرم رسيد جلوگيرى از شليك موشك‏هايشان بود زيرا در مقابل تيراندازيهاى مكرر و بدون دقتشان آسيب‏پذيرى چندانى نداشتيم، ولى اگر يك آر.پى.جى به ماشين مى‏خورد، كار همگى تمام بود. براى همين با نشانه‏روى دقيق به سوى پنجره‏هاى ساختمان شهردارى كه دود از آنها بيرون مى‏آمد (حاكى از وجود آر.پى.جى‏زن بود) را به شدت زير آتش گرفتم و به راننده گفتم به حركتش ادامه بدهد.
در اثر تيراندازيهاى مداوم، اسلحه‏ام بشدت داغ شده بود و دستم را مى‏سوزاند و حتى دود غليظى نيز از لوله‏اش خارج مى‏شد. منتها نمى‏توانستم تيراندازى را قطع كنم، به راه خودمان ادامه داديم و از جلوى شهردارى و مخابرات گذشتيم. به جلوى مسجد جامع سنندج رسيديم. در جلوى ما سه راه «فرح» قرار داشت كه اگر ضدانقلاب روى سه راه «مردوخ» بعنوان يك خط دفاعى حساب مى‏كرد سه راه «فرح» در حقيقت برايش يك دژ مستحكم بود كه از همه طرف: از داخل پاساژ، از خيابان فرح، از كوچه بغل پاساژ، از فروشگاه ارتش، از ساختمان ستاد لشكر و... مى‏توانست هر جنبده‏اى را در خيابان به گلوله ببندد. من با اين شيوه حركت و با اين تاكتيك كه افراد توسط ماشين مسير اين مأموريت را طى كنند از ابتدا شديداً مخالف بودم ولى به خاطر اين كه مقام تصميم‏گيرنده در اين باره، فرمانده پادگان لشكر 28 بود و اين تصميم را هم ايشان اتخاذ كرده بود، برادر «پيچك» و ما از سر اضطرار به آن تن داديم. البته همه ما مى‏دانستيم كه صحيح‏ترين شيوه حركت در جنگ‏هاى «چريك شهرى» و خيابانى، پياده رفتن است نه حركت با ماشين، در مورد عبور از سه راه فرح هم معتقد بوديم كه بايد پياده از اين محل گذشت، اما به علت اين‏كه توقف ناممكن بود و بچه‏ها نيز در صورت پياده شدن قابل سازماندهى و تيم‏بندى نبودند و متفرق مى‏شدند و مشكلات تازه‏اى هم مى‏آفريدند، ناچار بوديم به همان طريق راه‏مان را ادامه بدهيم.
يك امتياز خوب ما داشتن راننده با روحيه مقاوم و شجاع بود كه با وجود اصابت گلوله‏هاى فراوان به شيشه جلو و به بدنه ماشين همچنان مصمم به ادامه مأموريت بود. به او گفتم كه بايد از سه راه عبور كند و پس از گذشتن از ستاد لشكر به سمت راست بپيچد و پس از طى 20 متر سربالايى با پيچيدن به سمت چپ وارد «باشگاه افسران» شود. با اين تصميم، وى به سرعتش افزود و ما سرنشينان خودرو با تيراندازى‏هاى مكرر توانستيم از اين مكان هم عبور كنيم و به پيچ باشگاه افسران برسيم. باشگاه افسران در محاصره بود و عمده نيروهاى ضدانقلاب هم در اطراف باشگاه مستقر بودند. گذشتن از اين قسمت مسير هم داراى مشكلات فراوانى بود. اين مشكلات وقتى بغرنج‏تر شد كه در سربالايى مسير منتهى به باشگاه، ماشين خاموش شد و شروع كرد به عقب‏عقب آمدن و در همان حال هم حداقل پنج آر.پى.جى و چندين نارنجك تفنگى و باران وسيع گلوله به سر و رويمان مى‏ريخت كه به لطف خدا هيچكدام به خودرو اصابت نكرد. خلاصه با بدبختى بسيار زياد ماشين شروع به حركت كرد و وارد باشگاه شد. با ورود ما صداى تكبير برادران مستقر در باشگاه با صداى عده‏اى ديگر كه از خوشحالى كف مى‏زدند همچون ندايى بهشتى گوش‏هايمان را نوازش و دلهايمان را آرامش داد. درون باشگاه افسران نيز زير تير ضدانقلاب قرار داشت و ما مجبور شديم پس از پياده شدن با حركت مارپيچ و سينه‏خيز خودمان را به داخل ساختمان برسانيم و در آنجا برادران ارتشى در حالى كه گريه مى‏كردند ما را در آغوش كشيدند و شروع به ديده بوسى كردند. من دنبال فرمانده گروه خودمان، برادر پيچك رفتم تا به كمك وى ترتيب استقرار برادران را بدهيم، اما از فرمانده و گروه همراهش خبرى نبود. از يكى از برادران سرباز پرسيدم: چند ماشين داخل باشگاه شده‏اند؟ وى جواب داد: «فقط يكى» تعجب كردم و به داخل ساختمان برگشتم تا از برادرانى كه در پشت ماشين بودند سؤال كنم، آنها جواب دادند كه ما ديديم ماشين آنها در جلوى مخابرات به علت تيرخوردن راننده‏اش به جوى كنار خيابان افتاد و بچه‏ها پياده شدند و سنگربندى كردند و برادر پيچك هم فرياد زد: شما برويد ما خودمان مى‏آييم. از اين همه ايثار فرمانده‏امان گريه‏ام گرفت ولى جلوى خودم را گرفتم و در عين حال مى‏دانستم محلى كه آنها توقف كرده‏اند كوچك‏ترين امكان خلاصى ندارد، زيرا درست روبروى‏شان تك تيراندازان شهردارى قرار دارند و پشت سرشان هم تك تيراندازان ساختمان مخابرات و كوچه مجاورش. اگر قصد بازگشت هم داشتند بايد از سه‏راه مردوخ مى‏گذشتند. به سرعت به بچه‏ها گفتم پانزده نفر داوطلب مى‏خواهم تا به كمك برادرانى كه جا مانده‏اند برويم. اين موضوع با مخالفت سروان فرمانده باشگاه مواجه شد. وى گفت: من با پادگان لشكر 28 تماس مى‏گيرم تا از آنجا به كمك‏شان بروند. اما به حرف اين برادر كه از روى دلسوزى بود توجهى نكردم و به بچه‏ها گفتم آماده بشوند. مى‏خواستيم حركت كنيم كه سروان فرمانده باشگاه با شتاب آمد و به من گفت: بيا برويم. به دنبالش به اتاق بى‏سيم رفتيم او گوشى را به من داد به وسيله بى‏سيم از برادرى كه صدايش مى‏آمد، از وضع حال پيچك و ساير برادرانى كه جا مانده بودند پرسيدم. وى در جواب گفت: «همگى سالم هستند و به استاندارى برگشته‏اند.» با اينكه مى‏دانستم عقب‏نشينى بچه‏ها بسيار مشكل است ولى به خاطر نزديكى استاندارى به آن محل اين امر هم قابل قبول بود. بچه‏ها از خوشحالى در پوست خود نمى‏گنجيدند.»××× 1 رجوع شود به كتاب: لحظه‏هاى يك پاسدار. ×××
اين تنها بيان گوشه‏اى از حقايق ناگفته جنگ‏هاى كردستان و مقاومت مظلومانه عزيزان رزمنده بالاخص فرمانده دلاورشان غلام‏على پيچك است. چرا كه اين گروه بعد از رسيدن به باشگاه افسران با مقاومتى دليرانه و جنگى عاشورايى حماسه‏اى بزرگ بوجود آوردند.
 

به سوى بانه

غلام‏على پس از نبردى دشوار و نفس‏گير در سنندج، عازم شهر محاصره شده بانه شد. اين شهر را ضدانقلاب از همه طرف در محاصره خود قرار داده بود و با گماردن عناصرى از نيروهاى كيفى خود در گردنه‏هاى منتهى به شهر و گلوگاه‏هاى مواصلاتى اصلى، مانع نفوذ نيروهاى انقلاب به شهر بانه مى‏شد.
«احمد متوسليان»، از همرزمان پيچك كه خود مسؤوليت گروهى از نيروهاى رزمى سپاه در نبرد بانه را به عهده داشت، مى‏گويد:
«... حركت بعدى ما آزاد كردن شهر بانه بود. بايد بگويم كه در بانه ضدانقلاب تا آنجا كه در توان داشت در برابر ما مقاومت كرد. مخصوصاً در درگيريهاى «گردنه خان». اگر شما از سمت سقز به طرف بانه برويد، اواسط راه، اين گردنه را خواهيد ديد كه موقعيتى بسيار سوق‏الجيشى دارد.
ضدانقلاب در اين گردنه خيلى مقاومت كرده بود تا به هر قيمتى كه شده نيروهاى ستون ما را زمين‏گير كند، ولى با اين همه، نيروهاى ما با تمام قدرت آنها را عقب زدند و طى يك مانور سريع وارد شهر شدند.
در جريان تصرف شهر، بين برادران ما و قواى ضدانقلاب زد و خورد سنگين درون شهرى بوجود آمد كه در نتيجه آن، ما تعدادى شهيد داديم و از عناصر ضدانقلاب هم تعداد كثيرى كشته شدند. نهايت اين‏كه نيروهاى ما توانستند خود را به پادگان بانه برسانند و بدين ترتيب اين پادگان هم پس از چند ماه از محاصره خارج شد.××× 1 رجوع شود به كتاب: آذرخش مهاجر، ص 53 ×××
پيچك در طول تمامى نبردهاى مظلومانه فرزندان انقلاب رشادت‏هاى زيادى از خود نشان داد و يكى از اركان اصلى جنگ‏هاى تن به تن كردستان بود. يكى از همرزمان او مى‏گويد:
«... تواضع او به حدى بود كه كسى باور نمى‏كرد ذره‏اى در او شجاعت باشد و در هنگام بروز شجاعتش كسى باور نمى‏كرد كه ذره‏اى تواضع داشته باشد، ولى او با اين‏كه صبر فوق‏العاده‏اى داشت، هنگامى كه معصيت ظالمين را مى‏ديد آنچنان به خروش مى‏آمد و به نبرد برمى‏خاست كه متعجب مى‏شديم.
يك بار در ده كيلومترى بانه، دو نفرى گير تعداد زيادى ضدانقلاب افتاديم، هيچ‏كس در آن شرايط حاضر به مبارزه نمى‏شود ولى ما با رشادت غلام‏على موضع گرفتيم و دو نفرى در حالى كه با هيچ جا ارتباط نداشتيم شروع به جنگيدن كرديم، در طول درگيرى، خنده‏هاى غلام‏على مرا عصبانى مى‏كرد و من به او مى‏گفتم: چطور در اين موقعيت مى‏توانى بخندى؟ و او مى‏گفت: «توكل بر خدا كن، اين جوجه ابليس‏ها نمى‏توانند جلوى سربازان جندالله عرض‏اندام كنند.»
ما با شجاعت و درايتِ خارق‏العاده پيچك توانستيم از آن مهلكه جان سالم بدر ببريم. در يك درگيرى ديگر، در حالى كه سه گلوله خورده بود دائماً اين‏طرف و آن طرف مى‏دويد و بچه‏ها را هدايت مى‏كرد و تا رسيدن نيروى كمكى، طى حدود هفت، هشت ساعت درگيرى، دو گلوله ديگر هم خورد. بعد از اينكه به بانه برگشتيم، حاضر نشد او را به بهدارى پادگان ببريم و مى‏گفت: من حالم خوبست به ساير بچه‏ها برسيد، اما در همين حال از شدت ضعف بيهوش شد و با پيكر غرق به خون و مدهوش او را به بهدارى رسانديم...»
 

لانه گرگ‏ها

دامنه فعاليت غلام‏على و يارانش به آزادى بانه منحصر نشد، بلكه آنها در صدد خشكاندن ريشه ضدانقلابيون در منطقه بودند. از اين رو پاسگاه‏هاى مرزى را يكى از پس ديگرى، به تسخير خود درآوردند تا راه ارتباطى ضدانقلابيون با كشور عراق، مسدود شود.

يكى از فرماندهان سپاه تهران كه چند روز پس از آزادى بانه به همراه تعدادى نيرو به اين شهر رفته بود مى‏گويد:

«... اوضاع پادگان بانه حسابى تغيير كرده بود، نيروها به كلى عوض شده و نيروهاى جديد آمده بودند. محوطه پادگان هم از لحاظ ظاهرى تا حدودى مرتب و منظم شده بود ولى ساختمان‏هايى كه در طى محاصره بر اثر برخورد خمپاره‏هاى ضدانقلاب ويران شده بودند، به همان صورت باقى مانده بود. بوسيله يك جيپ ارتشى به فرماندارى بانه كه به مقر سپاه مبدل شده بود رفتم و در آنجا مورد استقبال گرم بچه‏ها قرار گرفتم و با يك يك‏شان روبوسى كردم.

مسؤوليت سپاه را در آنجا برادرى بسيار فداكار و فهميده و مؤمن به نام غلام‏على پيچك عهده‏دار بود. وى از اولين بچه‏هايى بود كه با يكديگر وارد بانه شديم و بانه را پاكسازى كرده و سپاهش را به راه انداختيم...»

در طول درگيرى‏هاى كردستان، يكى از منابع تأمين نيروهاى سپاهى براى حفاظت از شهرهاى آزاد شده، نيروهاى جمعى 9 گردان رزمى پادگان ولى‏عصر سپاه منطقه 10 استان تهران بودند كه به صورت نوبت‏بندى و داوطلبانه به مأموريت اعزام مى‏شدند. يكى از گردان‏هايى كه در بحبوحه اين درگيرى‏ها و در زمان فرماندهى پيچك به بانه اعزام شد نيروهاى گردان چهار سپاه تهران بودند. قاسم نبى‏پور، از نيروهاى اين گردان مى‏گويد:

«... در تاريخ 20 تيرماه 59، گروهان دو از گردان چهار مستقر در پادگان ولى‏عصر(عج)، به فرماندهى برادر عباس ذوالفقارى××× 1 عباس ذوالفقارى بعدها به شهادت رسيد. ××× مأموريت يافت جهت جابجايى با برادران سپاهى اعزامى از پادگان توحيد تهران، به شهر بانه اعزام شود.

بعد از تجهيز نفرات، با دو دستگاه اتوبوس، شبانه به سمت شهرستان مراغه حركت كرديم.

صبح روز بيست و يكم تير، بعد از رسيدن به مراغه، توسط برادران مستقر در سپاه اين شهر، به پادگان 511 صحرايى اعزام شديم و از آن‏جا، توسط دو فروند هلى‏كوپتر ترابرى شنوك، به طرف بانه پرواز كرديم.

پس از رسيدن به پادگان بانه از سوى غلام‏على پيچك فرمانده سپاه، و شهيد خادمى فرمانده اطلاعات سپاه بانه مورد استقبال قرار گرفتيم.

اين عزيزان، ما را در دو مقر، يكى ساختمان فرماندارى و ديگرى ساختمان شركت دخانيات شهر، اسكان دادند. سكوت سنگينى بر شهر حاكم بود. بيشتر افراد داخل شهر را نيروهاى نظامى و تعدادى از اهالى شهر كه اكثراً پيرمرد و پيرزن بودند تشكيل مى‏دادند.

پس از يكى، دو روز استراحت، عده‏اى از ما را روى ارتفاعات مشرف به شهر و عده‏اى ديگر را در روى تپه‏اى در نزديكى گورستان شهر مستقر كردند، تعدادى از بچه‏ها در ورودى جاده بانه - سقز و بانه - سردشت موضع گرفتند و عده‏اى هم، براى ديده‏بانى به ارتفاعات «قله‏آر بابا» كه مشرف به شهر و پادگان بود اعزام شدند.

روزها آرامش نسبى در شهر حاكم بود ولى به محض تاريكى هوا از چند نقطه خارج از شهر به سمت مقر بچه‏ها تيراندازى مى‏شد و شهر را يك باره، هاله‏اى از آتش و دود فرا مى‏گرفت. روزهاى اول چون شناخت كافى از شهر و دشمن نداشتيم طبق دستور از مقر خودمان خارج نمى‏شديم بلكه از همان‏جا به مبادله آتش با آن‏ها مى‏پرداختيم.

بعدها با شناخت از ورودى‏ها، خروجى‏ها و كوچه پس كوچه‏هاى شهر با دو دستگاه خودروى آهو و يك دستگاه جيپ استيشن «چروكى چيف» به گشت مرزى در شهر مى‏پرداختيم.

از سوى ديگر شهيد عباس ذوالفقارى با تشكيل گروه‏هاى نه نفرى و استقرار آن‏ها در مبادى ورودى شهر، به همراه پيشمرگان مسلمان كُرد با جلوگيرى از نفوذ ضدانقلابيون به داخل بانه، ضربات سنگينى بر پيكر آن‏ها وارد مى‏كرد. از همرزمان پيشمرگ مسلمان كرد خودمان، مطلع شديم عناصر مسلح ضدانقلاب در چندين روستاى اطراف بانه خصوصاً روستاى «بويين سُفلى» تجمع كرده و آماده حمله به مقر نيروهاى سپاه هستند.

بلافاصله پس از اطلاع از اين خبر، برادر پيچك به همراه برادران محسن شفق، محمود خادمى، عباس ذوالفقارى و رضاقلى شهبازى جلسه‏اى در محل فرماندارى شهر تشكيل دادند. حاصل آن جلسه، اين شد كه عملياتى جهت پاكسازى روستاى بويين سفلى صورت گيرد. صبح روز 28 تيرماه سال 59 بچه‏ها توسط شهيد رضاقلى شهبازى فرمانده عمليات گردان توجيه شدند و پس از كنترل وسايل و تجهيزات انفرادى و اقامه نماز ظهر، سوار بر دو دستگاه خودروى وانت آهو و يك دستگاه نفربر «زيل» ارتشى به طرف ده «بوئين سفلى» حركت كردند. برادر پيچك براى جلوگيرى از غافلگيرى ستون و احياناً كمين دشمن، افرادى را در اطراف ستون نيروهاى ما گمارده بود كه حكم ديده‏ور را داشتند.

بعد از ساعاتى به محل موردنظر رسيديم، از ضدانقلابيون خبرى نبود. گشتى در اطراف زديم. بعد از اطمينان نسبت به عدم حضور ضدانقلاب، در حال خروج از روستا بوديم كه از دو طرف به ما حمله شد. در همان مرحله اول محمدرضا طاهرى، عليرضا وارسته و احمد سلطانى كه در پشت نفربر «زيل» قرار داشتند با رگبار كاليبر سبك ضدانقلاب به شهادت رسيدند. مابقى بچه‏ها از خودروها پياده و در اطراف پراكنده شدند. در اثر آتش شديد ضدانقلاب همه ما زمين‏گير شده بوديم.

نه راه پس داشتيم و نه راه پيش، پس از چند لحظه به خود آمديم، سينه‏خيز خودمان را به جاهايى كه جان‏پناه داشت رسانديم و از آن‏جا به سمت دشمن آتش گشوديم. حسين بلبلى كه قبضه آر.پى.جى داشت چند گلوله به سمت دشمن شليك كرد و همين كار او باعث شد تا بچه‏ها روحيه بگيرند و نظم و نظامى به خودشان بدهند.

بى‏سيم پى.آر.سى 77 كه بر پشت شهيد احمد سلطانى حمل مى‏شد با رگبار ضدانقلاب از كار افتاد. دموكرات‏ها در يك حمله غافلگيرانه حسين بلبلى را به اسارت گرفتند. وضعيت خيلى خراب بود... برادران رضاقلى شهبازى و هادى معافى جعفرى با وانت سيمرغ كه هر چهار چرخ آن پنچر بود و روى رينگ راه مى‏رفت، جهت آوردن نيروى كمكى از ميان آتش دشمن گذشتند و به سمت شهر حركت كردند. بچه‏ها چندين ساعت با دهان روزه در مقابل آتش سنگين ضدانقلاب مقاومت كرده بودند. غلام‏على پيچك، جعفر شاهگلى، مسعود جعفرى، محسن شفق و آغداشى مجروح شده بودند كه على لسانى‏فريد؛ پزشك گردان در حال پانسمان زخم‏هاى آن‏ها بود.

ضدانقلابيون براى تضعيف روحيه ما، با فحاشى از ما مى‏خواستند كه خودمان را تسليم كنيم. مى‏گفتند اگر تسليم شويد كارى به كار شما نداريم، اما اگر شما را دستگير كنيم سرتان را از بدن جدا مى‏كنيم...»

بهتر است روايتى ديگر از همين ماجرا را، از زبان يكى از همراهان پيچك در نبرد بويين سفلى، دنبال كنيم:

«قرار شد ما عمليات پاكسازى روى دهكده نسبتاً بزرگ بوئين سفلى كه مركز تداركات و فرماندهى عمليات ضدانقلاب بود داشته باشيم. ماه رمضان بود و ما قرار گذاشتيم عمليات را بعد از نماز ظهر انجام دهيم، چون احتمال مى‏داديم در آن لحظات به خاطر گرمى هوا، دشمن در حال استراحت باشد.

طبق خبرهايى كه برايمان آورده بودند دشمن در «بوئين سفلى» هيچ‏چيز براى براه‏انداختن يك كشتار كم نداشت، در آنجا علاوه بر ده‏ها شبه نظامى مسلح همه‏گونه سلاح سنگين وجود داشت. با اين حال ذره‏اى از آنهايى كه جلوى روى‏مان قرار داشتند واهمه نداشتيم و با روحيه بسيار خوب و با زبان روزه، مقتدر و سربلند به سوى هدف پيش مى‏رفتيم.

از پل روبروى ده كه رد شديم همه از ماشين‏ها پياده شدند و بلافاصله دسته‏ها بطور منظم حركت‏شان را شروع كردند، بجز دسته‏اى كه براى حفاظت از ماشين‏ها باقى مى‏ماند، بقيه مى‏بايست از طرفين ده به بالاى ده رسيده و از آنجا پاكسازى مى‏كردند و نقطه تجمع هم ميدان ده اعلام شده بود و دست آخر بايد همه آنجا جمع مى‏شدند. من و غلام‏على در حين گشت‏زنى در ده به يك موتور سيكلت كه لوله اگزوز و بدنه‏اش هنوز داغ بود مشكوك شديم. پس از پرس و جوى فراوان فهميديم متعلق به يكى از نيروهاى گروه ضدانقلابى كومله بوده كه با مشاهده ستون ما، موتور را همان جا رها كرد و از ترس به كوه‏ها پناه برد.

من و پيچك، سوار بر همان موتور، رفتيم اطراف ده گشتى بزنيم. در اثناى خروج از ده، گير يكى از كمين‏هاى ضدانقلاب افتاديم و صرفاً با يك معجزه بود كه توانستيم از دست آنها جان سالم بدر ببريم. يعنى خودمان هم نفهميديم چطورى از ميان آن همه رگبار آتش گلوله‏ها توانستيم فرار كنيم. وقتى از معركه دور شديم، برگشتم به غلام‏على كه ترك موتور سوار بود گفتم: غلام‏على، خدا را شكر. غلام‏على جوابى نداد. گرچه صورتش را نمى‏ديدم اما مى‏دانستم كه دارد اشك مى‏ريزد، زيرا خودم هم داشتم از شدت هيجان، آرام آرام مى‏گريستم، بعد از اين همه مدت دوستى با همديگر در بعضى موارد مطمئن بودم احساس و واكنش‏مان در مقابل يك قضيه، مشترك و همسان است.

اكثر انسان‏ها علم به بعضى مسائل دارند، اما مى‏بينيم در عمل بهايى به علم‏شان نمى‏دهند، چرا كه به دانسته‏هاشان يقين ندارند. در مورد مرگ هم عيناً همين است. همه علم به مرگ دارند ولى خيلى كم هستند آدم‏هايى كه به يقين هم رسيده باشند. شايد در آن لحظات واقعاً به يقين رسيديم و درك كرديم كه چقدر مرگ به انسان نزديك است حتى نزديكتر از سايه انسان.

برگشتم و به غلام‏على گفتم: چه كار كنيم غلام؟

گفت: چيه؟... چى مى‏گى!؟

گفتم: چه كار كنيم؟...

جواب داد: بچه‏هارو جمع و جور كن با سيمرغ برگرديم سروقت رفقامون.

پرسيدم: فكر مى‏كنى فايده‏اى داشته باشه؟!

خيلى مطمئن گفت: حتماً؛ چون ضدانقلاب‏ها اصلاً فكرش را هم نمى‏كنند كه ما جرأت برگشتن داشته باشيم و حتماً الان همين‏جورى آنجا ولو هستند و حسابى هم مى‏شود خدمت‏شان رسيد.

موتور را داخل ده گذاشتيم و به سرعت سوار وانت سيمرغ شديم و حركت كرديم. برادرى كه پشت تيربار كاليبر 50 قرار داشت قيافه‏اش گوياى اشتياقى بود كه به ديدن دشمن و گشودن آتش داشت. ماشين به سرعت حركت مى‏كرد و توى هر دست‏انداز مسير، ما را مرتباً بالا و پايين مى‏انداخت.

وقتى به محل درگيرى رسيديم، با كمال تعجب ديديم از ضدانقلابيون خبرى نيست. ولى ته دل‏مان گواهى مى‏داد كه كار بسيار سختى در پيش‏رو داشته باشيم و حكماً حضرات، بايستى خواب‏هاى زيادى برايمان ديده باشند.

خطوط اضطراب و دلهره را در چهره غلام‏على مى‏خواندم. هر چند خودم هم كمتر از او، پريشان نبودم.

خورشيد داشت پشت افق مخفى مى‏شد اما حرارت و تندى‏اش را هنوز از دست نداده بود و بچه‏ها را كه روزه بودند خسته‏تر مى‏كرد منتها هيچكدام از اين بابت ابراز ناراحتى نمى‏كردند. قيافه‏هاى با نشاط آنها، حكايت از روحيه‏اى بالا داشت.

غلام‏على بچه‏ها را گوشه‏اى جمع كرد و مفصل برايشان حرف زد. حرف‏ها و عباراتى كه او به كار مى‏برد، در چهارچوب الفاظ معمولى نمى‏گنجيدند، آنقدر با معرفت و شناخت حرف زد كه همه بچه‏ها، فقط به لب‏هاى او چشم دوخته بودند. او صحبت‏هايش را اينطورى تمام كرد:

«... كردستان آنقدر تحت سيطره طواغيت بوده كه همه مفاهيم انسانى و معنوى، و حتى دين هم در اين سرزمين مسخ شده و اين خونهاى ماست كه خاك كردستان را تطهير مى‏كند. فضا و هوايش را عطرآگين مى‏نمايد. لاله‏هايى كه از خون‏هاى ما در كردستان مى‏رويند، جوان‏هاى آينده كردستان هستند كه راهشان را اسلام اصيل قرار خواهند داد. آنها حق اين خون‏هايى كه همه‏جاى كردستان را رنگين كرده است، ادا خواهند كرد. خلاصه آنكه حسينى هستيم و حسينى عمل مى‏كنيم، مقاومت و جنگ مردانه و با شرافت تا آخرين گلوله! اگر گلوله هم تمام شد با سلاح اصلى و آخرين؛ يعنى خون‏مان، خط جهاد را به خط شهادت متصل مى‏كنيم.»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: