كتاب روزتندر

به دنبال روى كار آمدن حكومت دمكرات جان.اف.كندى در كاخ سفید، ایالات متحده بیمناك از تكرار انقلاب‏هاى دهقانى و شورش‏هاى پارتیزانى از نوع انقلاب كوبا (1959 م) و با هدف مهار جنبش‏هاى چریكى چپ‏گراى ضدآمریكایى در ممالك دهقانى شرق آسیا (ویتنام، لائوس، كامبوج و فیلیپین) تیم كارشناسى ویژه‏اى را به سرپرستىِ صهیونیست كهنه‏كار؛ «والت روستو»، مأمور بازنگرى چارچوب سیاست خارجى ایالات متحده در جهان سوم - آسیا، آفریقا و آمریكاى لاتین - نمود.

مأموریتِ تیمِ پژوهشگر تحت سرپرستى «روستو»، تدوین دكترینى فراگیر و متناسب با شرایط روز بود تا از این طریق، مانع از تكرار شكست‏هاى ایالات متحده در كوبا و شرق‏آسیا، در سایر كشورهاى تحت سلطه آمریكا شود. دكترین موسوم به «اتحاد براى ترقّى(27)»، حاصل این فعالیت پژوهشى - تحلیلى روستو و اعضاى تیم كارشناسى او بود. براساس رهنمودهاى روستو، ضرورت داشت تا دولت آمریكا ضمن بكارگیرى یك رشته اقدامات شبه اصلاحى در عرصه‏هاى سیاسى، اجتماعى و اقتصادى، مانع از تكرار شكست‏هایى از نوع تجربه كوبا شود. اَهَمِّ این اقدامات بازدارنده و شبه اصلاحى، به شرح ذیل بودند:

الف- اصلاحات ارضى:
به دلیل سكونت بخش عمده جمعیت كشورهاى جهان سوم در روستاها و مناطق زراعى، ضرورت داشت كه هر چه سریع‏تر نظام بهره‏ورى از زمین و اقتصاد روستایى، به نحو مؤثرى تعدیل یافته و تغییر یابد.
از آنجا كه در آن روزگار ساختار معیشتىِ بخش عمده ممالك تحت سیطره آمریكا در سه قاره آسیا، آفریقا و آمریكاى لاتین مبتنى بر نظام اقتصادى فئودالى بودند، استثمار بیرحمانه دهقانان توسط خوانین محلى در كنار فقر و محرومیت شدید اكثریت قریب به اتفاق اهالى مناطق روستایى، بستر مناسبى جهت تراكم نارضایى روستائیان و فعالیت جنبش‏هاى پارتیزانى فراهم مى‏آورد. خصوصاً از آن جهت كه شعار محورى این گونه جنبش‏ها جهت جلب توجه، همدلى و همكارى روستائیان فقیر، «اصلاحات ارضى عادلانه» بود. چنانكه در جریان مبارزات چریكى «فیدل كاسترو» در كوبا و پیش از آن، در ماجراى به قدرت رسیدن چریك‏هاى كمونیست «مائو تسه دون» در چین (1949.م) و پارتیزان‏هاى كمونیست «كیم‏ایل سانگ» در كره شمالى (1953.م) نیز، همین شعار، برگ برنده مخالفین آمریكا در بازى قدرت محسوب مى‏شد.

البته اجراى چنین سیاستى از سوى آمریكا، هرگز به معناى موافقت واشنگتن با اصلاحات ارضى راستین و عادلانه تلقى نمى‏شد. حكومت‏هاى دست نشانده در روند اجراى این طرح موظف بودند در هنگام تفكیك اراضى مزروعى، ضمن انتخاب حاصل خیزترین مزارع جهت تشكیل «فارم(28)»هاى بزرگ و واگذارى آن به شركت‏هاى كشت و صنعت مكانیزه آمریكایى، مابقى زمین‏هاى مشمول طرح را پس از پرداخت غرامت از محل خزانه ملى به بزرگ مالكان، در قالب قطعات پراكنده و كم‏بازده به روستائیان میانه حال و خرده پا واگذار نمایند. هر چند این امر به زیانِ اقشار فرودست مجامع دهقانى؛ خصوصاً زارعین خوش‏نشین و فاقد زمین تمام مى‏شد، لیكن به هر روى از حدّت وضعیت و خیم ناشى از شرایط ناعادلانه حاكم بر بخش اعظم مناطق روستایى كشورهاى تحت سلطه آمریكا مى‏كاست. ضمن آنكه با اعمالِ این تدبیر، ایالات متحده كه ارتش منظم و فوق مجهز آن به شهادت جنگ سه ساله كره (53-1950م) از سركوبى یك جنبش فراگیر دهقانى - چریكى در جهان سوم عاجز بود، مهم‏ترین برگ برنده شورشیان ضدآمریكایى در مناطق روستایىِ سه قاره آسیا، آفریقا و آمریكاى لاتین؛ یعنى شعار اصلاحات ارضى را از چنگ آنان مى‏ربود و زمینه حمایت و همدلى روستانشینان را با پارتیزان‏هاى شورشى از بین مى‏برد.(29)

ب- سهیم كردن كارگران در سود ویژه كارخانه‏ها و صنایع:
صرفنظر از دهقانان، بخش كارگرى جوامع تحت سلطه آمریكا نیز مدنظر روستو و همفكران وى قرار گرفت. علیرغم آنكه نرخ رشد كارگران صنعتى در كشورهاى جهان سوم، با توجه به مسأله عقب‏افتادگى تاریخى این ممالك از غرب صنعتى - خصوصاً در وادى صنایع مادر و مولد - روندى كم‏شتاب و ضعیف را در برمى‏گرفت، لیكن به دلیل هراس آمریكائیان نسبت به تأثیرپذیرى جوامع كارگرى این كشورها از تبلیغات كمونیستى (كه عمدتاً ناشى از فقر وحشتناك، فقدان حق بیمه بیكارى و درمان و بهره‏كشى ظالمانه ارباب صنایع و كارخانجات - اعم از دولتى و خصوصى - بود) ضرورت داشت تا هر چه سریع‏تر تدابیر بازدارنده‏اى اتخاذ شود. دكترینِ روستو، چاره كار را در سهیم‏كردن كارگران، در بخش ناچیزى از سود هنگفت كارخانجات و صنایع دولتى و خصوصى مى‏دانست. با وادار نمودن صاحبان صنایع به تن در دادن به این «شرِّ كوچك» علاوه بر كمرنگ ساختن تأثیر تبلیغات فریبنده كمونیستى در اجتماعات كارگرى، حكومت آمریكا براى رژیم‏هاى دست نشانده خود در كشورهاى جهان سوم مبالغ گزافى وجهه ترقى‏خواهى فراهم مى‏آورد. ضمن آنكه به مدد بهره‏گیرى از تبلیغات رسانه‏اى شبانه‏روزى و به رخ كشیدن خدمات خالصانه! دولت‏هاى مستبد به محرومان این جوامع، خطر مشاركت كارگران تنگدست در صفوف معترضین به رژیم‏هاى دست نشانده آمریكا را خود به خود منتفى مى‏كرد

ج- اصلاح نظام آموزشى و ادارى و ایجاد طبقه متوسط شهرى:
به علت برخوردارى جوامع جهان سومى از ساختارى پر زاد و ولد و بافت جمعیتى جوان، روستو و همفكران وى، خطر در حاشیه ماندن نسل جوان این ممالك و نادیده گرفتن ایشان در فرایندهاى اجتماعى توسط رژیم‏هاى تحت‏الحمایه آمریكا را به كاخ سفید متذكر شدند. با توجه به سپرى شدن دوران استعمار كهن، تغییر مناسبات اجتماعىِ ناشى از تحولات جهانى در دهه‏هاى 1950 و 1940 میلادى، این ضرورت به شدت احساس مى‏شد كه حكومت آمریكا توجه ویژه و بیش از گذشته را به اقشار جوان كشورهاى تحت سیطره خویش مبذول دارد. با توجه به گسترش ماشین بروكراسى دولتى، ایجاد صنایع مونتاژ وابسته به غرب و جهت تسهیل در امر تربیت نسلى مطیع و غرب باور در كشورهاى اقمارى، امر اصلاح ساختار نظام آموزشى این جوامع از طریق احداث هر چه سریع‏تر مدارس - از سطوح ابتدایى تا متوسطه - و ایجاد مراكز آموزش عالى دولتى الگوبردارى شده از سیستم آموزش دانشگاهى غرب، بایستى در دستور كار رژیم‏هاى تحت‏الحمایه كاخ سفید قرار مى‏گرفت. بدین ترتیب، در یك روند موازى فرهنگ‏زدایى نسل جوان این جوامع و تزریق فرهنگ برتر! غربى - به‏ویژه شبه فرهنگ منحط آمریكایى - به افكار ایشان، حاصل كار صددرصد به سود ایالات متحده تمام مى‏شد.
تربیت نیروى كار ارزان قیمت و تحصیل كرده جهت خدمت در صنایع و مؤسسات تجارى برون مرزى آمریكا، خاصه پرورش قشر بروكرات و تكنوكرات یقه سفید به مثابه حافظ منافع ابرقدرتِ متروپل در كشورهاى جهان سوم، گسترش «طبقه متوسط شهرنشین» كه شاكله آن را جوانان تحصیل‏كرده شاغل در ادارات دولتى و مؤسسات نیمه دولتى و خصوصى تشكیل مى‏داد، به مثابه قشرى بینابینى میان اقلیت بسیار مرفه و اكثریت به شدت فقیر و محروم این جوامع - كه بنا به تأثیر پذیرى شدید از خصلت‏هاى ناگزیر وابستگى به طبقه متوسط و میانه حال جامعه، رویه‏اى سخت محافظه‏كار در رفتارهاى اجتماعى در پیش گرفته و - مانع از اصطكاك بیش از حد دو طیفِ به شدت غنى و فقیر این جوامع و در نتیجه انفجارى نامطلوب به نام انقلاب بشوند. تمامى آنچه برشمردیم موجب مى‏شد تا حكومت آمریكا ضرورت توجه به اقشار جوان كشورهاى جهان سوم، از طریق دگرگونى اساسى نظام آموزشى - ادارى و جلب و جذب هر چه افزون‏تر آنان به حكومت‏هاى دست نشانده خویش را مدنظر قرار دهد.

د- دگرگونى وضعیت زنان در جهان سوم:
نیمى از پیكره جوامع انسانى این سیاره را زنان تشكیل مى‏دهند. قاعده‏اى مسلم كه جوامع جهان سومى را نیز شامل مى‏شود. به دلیل ساختار و مناسبات ویژه فرهنگى و اعتقادى ملت‏هاى تحت سلطه، زنان به عنوان نیمى از جمعیت این كشورها، همواره یك گام دورتر - نسبت به مردان - از دسترس تأثیرگذارى و نفوذ قدرت مسلط خارجى قرار مى‏گیرند.
ترویجِ «فِمینیزم» و زن‏سالارى با شعار اصلاح وضعیت زنان و رفع ستم تاریخى از جنس زن در ممالك جهان سوم، تأمین كننده منافع دراز مدت آمریكا در چنین كشورهایى بود. جنبش فمینیزم تحت‏الحمایه ایالات متحده در جهان سوم مقوله «رهایى زن» را تنها از دو زاویه به رسمیت مى‏شناخت:
1- زن به عنوان مصرف‏كننده حریص كالاهاى مصرفى صادراتى غرب.
2- زن به مثابه كالاى جنسى ارزان قیمت و در دسترس همگان.
پر واضح است، در جوامعى كه مردان آن فاقد كمترین حقى در تعیین سرنوشت خویش بوده و عنان اختیار تمامى مقدرات جامعه در دست قدرت اجنبى و رژیم‏هاى وابسته به آن بود، دم زدن از شعار «آزادى زنان» آن هم از سوى ایالات متحده بیشتر به یك جوك بى‏مزه! شباهت مى‏یافت.

عَلى‏ اَىِّ حال، رستو و همفكران وى معتقد بودند كه ایالات متحده با در پیش گرفتن چنین سیاستى خواهد توانست ضمن خلع سلاح تبلیغاتى مخالفین سلطه واشنگتن از حربه كلیدى شعار رفع ستم و تبعیض تاریخى از نسوان، زنان جهان سوم را به مثابه مناسب‏ترین ابزار جهت تحكیم پایه‏هاى حاكمیت شبه فرهنگ منحط و مصرفى غربى و مدافعین حفظِ وضع موجود - صدالبته به سود قدرت استكبارى آمریكا - وارد صحنه متلاطم اجتماعى - فرهنگى این كشورها نماید. سخن به درازا كشید. هر چند، قصد اِطنابِ مُمِل در نگارش را نداشتیم، لیكن براى آشنایى اجمالى با اهداف اعلام ناشده مرحله نوین هویت زدایى كه توسط استكبار یانكى و رژیم دست نشانده آن از آغاز دهه 1340 ه.ش در ایران به مورد اجرا در آمد، چاره‏اى جز گریز زدن به پاره‏اى حقایق مكتوم مانده آن برهه تاریخى نبود.

آرى؛ «اتحاد براى ترقى»، نسخه شیطانى پیچیده شده توسط صهیونیست‏هاى خبره‏اى از قماش «روستو» براى درمان قطعى «بیمارى شورشگرى»! ملت‏هاى مظلوم جهان سوم، نخست در كشورهاى گواتمالا و آرژانتین به اجرا درآمد و سپس همین دكترین مهلك به فرمان محمدرضا پهلوى با نام مستعار «انقلاب سفید شاه و مردم»! در ایران به مورد اجرا گذاشته شد. رژیم كودتا، كه سكوت ملت خفقان زده ایران را حملِ بر رضایت ایشان از تسلط نامشروع خویش بر مقدرات كشور كرده بود، ابلهانه در تمامى بوق‏ها و كرناهاى رسانه‏اى خود دمیدن گرفت و از اصلاحات شاهانه؛ اصلاحات ارضى، سهیم شدن كارگران در سود ویژه كارخانه‏ها، دادن حق رأى به زنان و... دم مى‏زد. در صحنه جهانى، تمامى قدرت‏هاى استكبارى اعم از ایالات متحده و كشورهاى اروپایى حمایت قاطع خود را از این حركت شیادانه ابراز داشته، روزنامه‏ها و رادیوهاى آنان در مجیزگویى از این «اصلاحات شاه ایران»! گوى سبقت را از یكدیگر مى‏ربودند. طُرفه اینكه حكومت اتحاد جماهیر شوروى نیز كه همواره خود را تنها مدافع رنجبران عالم و «ستاد زحمتكشان جهان»! معرفى مى‏كرد، همصدا با رهبران و رسانه‏هاى «غربِ كاپیتالیست»، رویه مضحك ثناخوانى از «رِفُرم‏هاى ترقى‏خواهانه پادشاه ایران» را در بخش فارسى رادیو مسكو در پیش گرفت. صدالبته این امر بر اهل تأمل در همان زمان مبرهن گشته بود كه این ابراز حمایت قاطع قطب كمونیزم جهانى از یك مهره بلا اراده «امپریالیزم یانكى» ناشى از بهبود مناسبات دو ابر قدرت پس از مرگ استالین، گشودن باب معاملات اقتصادى كلان همچون صدور محصول غلات آمریكایى در قبال دریافت روبل طلا، مغازله دیپلماتیك كِنِدى - خروشچف، اقتضائات خاص ناشى از در پیش گرفتن سیاست «همزیستى مسالمت‏آمیز» رهبرى شوروى با بلوك سرمایه‏دارى غرب و سرانجام، تطمیع روس‏ها توسط رژیم شاه - با چراغ سبز آمریكا - جهت ایلغار گاز طبیعى ایران به ثمن بَخس و تأسیس كارخانه ماشین‏سازى در تبریز و صنایع ذوب‏آهن در اصفهان و امثال ذلك مربوط مى‏شد.

بازتاب این چشم‏بندى شاهانه! در میان اپوزیسیون داخلى رژیم نیز سخت جالب توجه بود. جریان منوّرالفكرانِ ضداستبداد، خاصه سران منزوى شده جبهه ملى، چنان از شعر و شعارهاى دمكرات مأب رژیم كودتا مشعوف شدند كه جملگى سر از پا نشناخته، طرفدارى دو آتشه از «اصلاحات شاهانه» را در پیش گرفتند. همین ورشكستگان سیاسى دیگر بار شعار «شاه باید سلطنت كند، نه حكومت» را بر سر در دكان بى‏رونق خویش عَلَم كرده، ضمن تأیید اساس سلطنت نامشروع خاندان پهلوى، خواستار جلب عنایت ملوكانه!، جهت دریافت اجازه فعالیت قانونى براى مشاركت در رَوَندِ «وسترنیزاسیون(30)» كشور و تبدیل ایران به مستعمره در بستِ یانكى‏ها شدند.

اما ملت ایران نمرده بود! این ملت، به یمن هوشمندى خدادادى، درك عمیق فطرى و درس‏آموزى از تجارب تلخ گذشته خویش، نیك دریافته بود كه از رژیم كودتا، طمع خیر نباید داشت. مگر همین اربابان غارتگر آمریكایى - انگلیسى شاه نبودند كه در تابستان 32 براى ایلغار مجدد چاه‏هاى نفت ملى شده ایران دست به كودتا زده و دیگر بار محمدرضا گریخته به «رُم» را بر گرده ایرانیان سوار كرده بودند؟ مگر نه اینكه به محض سركوبى مردم ایران، همین رژیم منادى «انقلاب سفید شاه و مردم»! ضمن پایمال كردن تمامى قوانین رسمى مربوط به ملى شدن نفت، از دم به چاه‏هاى نفتى كشور چوب حراج زد و آنها را در بست به كنسرسیوم غارتگر نفتى آمریكایى - اروپایى واگذار نمود؟

حال چگونه مى‏توان از رژیمى تا این حد خود فروخته و خائن به مصالح كشور و ملت توقع اقدامى اصلاحى - ولو جزیى - داشت؟ آیا سكوت ملت در برابر این خیمه شب‏بازى دغلكارانه رژیم در حكم صحه نهادن بر توهین شاه و اربابان او به شعور و حافظه تاریخى مردم ایران نبود؟ نه! ملت ایران نمرده بود. ملت مسلمان، برومند و ظلم‏ستیز ایران نفس را در سینه حبس كرده، منتظر شنیدن نهیبى برآمده از گلویى خودى بود تا قد برافرازد و خواب خوش حرامیان داخلى و حامیان شیطان صفت خارجى ایشان را برآشفته سازد. نهیبى رعدآسا كه بس به هنگام، از «قم» و از ناى سیدى پاك نهاد از سلاله اهل بیت عصمت و طهارت‏u برآمد و رژیم و حامیانش را دستخوش وحشت و استیصال نمود. این نهیب رعدآسا از آنِ «حضرت آیت‏اللَّه العظمى حاج سیدروح‏اللَّه الموسوى الخمینى(قدس‏سره)» قائد اعظم جهان تشیع، كه در پى رحلت آیت‏اللَّه العظمى بروجردى(ره) - به سال 1340 ه.ش - زعامت شیعیان جهان را برعهده گرفت و در اقدامى خارق‏العاده، سیاستِ معمولِ حوزه‏هاى فقاهتى كشور را كه مبتنى بر اصل مقاومت منفى و «اعتراض خاموش» بود، به سیاست ایستادگى آشكار و اعتراض علنى به عملكرد خائنانه رژیم مبدل ساخت. بر همین اساس بود كه حضرتش اول بار در غائله «انجمن‏هاى ایالتى و ولایتى(31)» در برابر دیكتاتورى جبار محمدرضا شاهى قد علم كرد و دیگر بار، به یمن بصیرت الهى و شجاعتى حیدرى - كه جبلّى وارثان راستین انبیاءu است - در رأس صفوف زعماى دینى مردم، به سان موساى كلیم‏u در برابر فرعون سبك مغز پهلوى قد برافراشت و با بیانات كوبنده و آتشین، صدور بیانیه‏هاى عامه فهم و افشاگرى‏هاى مستمر خویش، پَته خیمه شب‏بازى خائنانه انقلاب قلابى رژیم آمریكا و مترسك سَرِ جالیزِ آن؛ محمدرضا شاه را بر آب ریخت و رسوایشان ساخت.

ملت سركوب شده و خفقان زده، زعیم روحانى و ملجاء ایمانى خویش را شناخت و بى‏اعتناء به هرزه دارایى‏هاى منوّرالفكران ورشكسته، جراید جیره‏خوار دربار پهلوى، فحاشى‏هاى مستمر سرویس‏هاى فارسى زبانان رادیو دولتى لندن - B.B.C - و رادیو مسكو و شخص شاه خائن، در هر گوشه این سرزمین سربرافراشت. مردم به میدان آمدند و چنان عرصه را بر دشمنان دین و دنیاى ملت ایران تنگ كردند كه رژیم ناچار شد با كنار زدن صورتك بزك شده خود و صدور حكم دستگیرى زعیم دریادل مردم، كشتار جوانان دانشجو، بازاریان، دانش‏آموزان و زنان و مردان معترض در تهران و قتل عام طلاب و اهالى شهر قم در پانزدهم خرداد 1342، سند مردم‏ستیزى و رسوایى ذاتى خویش را با قلم سرنیزه و جوهر خون سرخ مردمان محروم این دیار، امضاء كند.

بلاهت رژیم آنگاه آشكارتر شد كه مجلسین فرمایشى شاه، در پاییز سال 1343 مخفیانه و شتابزده «طرح الحاق ایران به كنوانسیون وین» را تصویب كردند. براساس ماده 32 این مصوّبه خائنانه، به كلیه اتباع و مأمورین كشورى و لشكرى آمریكایى مأمور به خدمت در كشور ما، «حقِ مصونیت از تعقیب قضایى توسط محاكم ایران(32)» اعطاء مى‏شد. جان كلام؛ «كاپیتولاسیون»، این ره‏آورد شوم دوران به ظاهر سپرى شده استعمار كهن، این بار توسط پادشاه اصلاح‏طلب و سركرده انقلاب سفید قلابى به اجرا در مى‏آمد. بار دیگر همه شعبده‏بازان بازار مكاره سیاستِ آن روزگار كشور - یا از بیم جان و یا به دلیل سرسپردگى به رژیم كودتا - خفقان مرگ گرفتند و دیگر بار...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: