كتاب روزتندر

عَلى‏ اَىِّ حال، با خلع خاندان بى‏كفایت قاجار از اریكه قدرت و بر تخت نشستنِ قزاق بى‏سواد، دوره دیكتاتورى سیاه بیست ساله «پهلوىِ اوّل» آغاز شد. حكومت بریتانیا؛ قدرت مسلط امپریالیستى آن روزگار، كه از كوران جنگ جهانى اول (1919-1914) پیروزمند بدر آمده بود، سرمست از نابودى رقیب دیرینه خود رژیم روسیه تزارى - در جریان انقلاب مارس 1917 و متعاقب آن كودتاى حزب بلشویك «لنین» علیه دولت موقت انقلاب در 25 اكتبر همان سال كه سرمنشاء جنگ‏هاى داخلى وحشتناك سه ساله (1920-1917) گردید -، سرخوش از تجزیه و انهدام امپراطورى مسلمان عثمانى و آسوده خاطر از بابت مهار رژیم بلشویكى روسیه،(8) سر آن داشت تا در حوزه نفوذ خویش - خاصه منطقه غرب آسیا - طرحى نو در اندازد.

در پى چندین قرن زورآزمایى قدرت‏هاى صلیبى مغرب زمین با خلافت عثمانى - كه به هر جهت نماد عینى اقتدار ملل اسلامى محسوب مى‏شد - و انهدام این امپراطورى در فرداى جنگ جهانى اول، انگلستان در رأس مجموعه قدرت‏هاى استعمارى اروپا، بر آن شد تا یك بار براى همیشه، زمینه تشكیل یك حكومت مقتدر، فراگیر و یكپارچه اسلامى كه طبعاً منافع نامشروع استعمارگران غربى را در مشرق زمین به خطر مى‏انداخت، از بین ببرد.

امپراطورى بریتانیا در راه تحقق این استراتژى، دو سر خط را مد نظر خویش قرار داد:
1- واگذارى تدریجى فلسطین - این سَرپُلِ ارتباطى سه قاره اروپا، آسیا و آفریقا - به همگرایانِ صهیونیست غرب.
این روند كه نخست صبغه‏اى نظامى داشت، با بیرون راندن نیروهاى ارتش عثمانى توسط ارتش‏هاى به اصطلاح عربى تحت فرمان «توماس. ادوارد.لاورنس(9)» از اقطار عرب‏نشین خلافت عثمانى و در پى آن اشغال نظامى فلسطین توسط لشكریان ژنرال «ادموند آلن باى» و اعراب بدوى بازیخورده «لاورنس» - كه به ایشان وعده استقلال مى‏داد - در جریان جنگ جهانى اول آغاز گردید و با اعلام قیمومیت انگلستان بر فلسطین و علنى شدن وعده «بالفور(10)» به صهیونیست‏ها، دایر بر موافقت اصولى حكومت لندن با واگذارى فلسطین به ایشان جهت ایجاد به اصطلاح «كانون ملى یهود» رنگى سیاسى به خود گرفت.
كاركرد این سیاست صددرصد به سود قدرت‏هاى استعمارى غرب بود. چرا كه با تأسیس رژیم صهیونیستى در فلسطین، «كشور یهود» عملاً به مثابه دژ مستحكم غرب در قلب سرزمین‏هاى اسلامى ایفاى نقش مى‏كرد.
از یك سو به علت موقعیت جغرافیایى ویژه فلسطین، با اعمال این ترفند یكپارچگى ژئوپلیتیك دو كرانه شرقى - آسیایى - و غربى - آفریقایى - سرزمین‏هاى اسلامى دستخوش از هم گسیختگى مى‏شد و از دیگر سو، به محض در خطر قرار گرفتن منافع نامشروع غربیان توسط خیزش‏هاى ضداستعمارى ملل مسلمان منطقه، رژیم صهیونیستى؛ به مثابه ژاندارم منطقه‏اى غرب در مركز جهان اسلام، نقش سركوبگر خویش را ایفا مى‏كرد.
2- روى كار آوردن یك سرى رژیم‏هاى اقتدارگرا و وابسته، با حمایت به اصطلاح منوّرالفكران طرفدار غرب در كشورهاى اسلامى. فى‏المثل رژیم مصطفى كمال پاشا در تركیه، رژیم سلطنتى خاندان هاشمى در عراق و اردن، رژیم رضاخان در ایران، رژیم امان‏اللَّه خان در افغانستان و... امثالهم.

استعمار بریتانیا براى نفوذ هر چه بیشتر و كنترل هر چه بهتر این سرى رژیم‏هاى دست نشانده، كه تقریباً همگى همزمان به قدرت رسیدند، تدابیر ویژه‏اى نیز اندیشیده بود. از جمله مدنظر قرار دادن ایجاد نقاط مبهم یا به اصطلاح متعارف؛ قرار دادن یك سرى «بمب ساعتى(11)» در جریان تعیین خطوط مرزى میان این كشورها، جهت فعال ساختن آنها در وقت مقتضى، شالوده‏ریزى حاكمیتى متمركز و تأسیس نهادهاى سلطه مدنى؛ كپى‏بردارى شده از سیستم‏هاى حكومتى مغرب زمین، ایجاد ارتش‏هاى حرفه‏اى متكى به خدمت نظام اجبارى براساس الگوى نظام میلیتاریستى متعارف غرب و در اختیار داشتن زمام امور این ارتش‏ها به دلیل نوع ساختار، حضور مستشاران نظامى و وابستگى شدید تسلیحاتى - تداركاتى به خارج، ایجاد ارگان‏هاى انتظامى حافظ ثبات اجتماعى براساس الگوى غربى - واحدهاى پلیس شهرى و پلیس روستایى؛ «قواى ژاندارم»، برقرارى نظام پولى متمركز مبتنى بر برنامه مالى تجدید شونده و بودجه‏بندى درآمد ملى جهت نظارت مستمر بر میزان درآمد و نحوه هزینه نمودن آنها توسط رژیم‏هاى اقتدارگراى دست نشانده و...

اینها جملگى در اصل، به نیت اصلاح وضعیت این بلاد، كه به عكس، با هدف تسلط هر چه مؤثرتر قدرت متروپل(12) غرب بر مقدّرات جوامع مزبور طرح‏ریزى شد و به مورد فرهنگ‏زدایى و ستیزه‏جویى حساب شده و مستمر با معتقدات دینى مردمان ممالك اسلامى دانست. استعمارگران جزیره‏نشین، با لحاظ نمودن نقش ستیهنده اسلام و روحانیت آگاه و پیكارجوى مسلمان؛ مردان سازش‏ناپذیرى همچون «سیدجمال‏الدین اسدآبادى»، «آیت‏اللَّه شیرازى» زعیم نهضت تنباكو، مراجع و علماى حوزه‏هاى علمیه قم و مشهد و در رأس ایشان شهید مظلوم «آیت‏اللَّه حاج شیخ فضل‏اللَّه نورى» در جنبش مشروطه، علماى حوزه نجف اشرف در جریان انقلاب ضداستعمارى 1920.م (1299ه.ش) عراق، روحانیت ضداستبدادى افغانستان در قیام مردم كابل - 1919.م (1298 ه.ش)، عالمان دینى حوزه پرآوازه «دیوبند» در سلسله خیزش‏هاى ضدانگلیسى مسلمین شبه قاره هند همچون؛ مولانا «ابوالاعلى مودودى» و همفكران وى و...، بر آن شدند تا طى یك رشته مانورهاى ظریف و گام به گام، ضمن حذف جریان روحانیت مترقى و مردمى در كشورهاى اسلامى، زمینه مناسبى جهت هویت‏زدایى قطعى مردمان این ممالك و در نهایت، هدم و نابودى فرهنگ وحیانى اسلام، فراهم آورند.
«مبارزه با پان اسلامیزم» همان «دكترینِ(13)» اهریمنى بود كه علّت موجبه آن را سال‏ها پیشتر، «گلادستون» نخست‏وزیر انگلستان طى سخنرانى مشهور خود در مجلس لُردهاى این كشور، به اختصار و صراحت بر زبان آورد؛ آنجا كه با كوبیدن كلام‏اللَّه مجید بر روى تریبون مجلس، خشمگین و برآشفته گفت: «عالى جنابان! تا این كتاب در میان مسلمان‏ها حضور دارد، ما به اهداف خود دست نخواهیم یافت!»

همین است رمز و راز اقدام همزمان و سخت مشابه دیكتاتورهاى حاكم بر ممالك اسلامى؛ آتاتورك در تركیه، پهلوىِ اول در ایران، امان‏اللَّه خان در افغانستان و...، در اعلام ممنوعیت حجاب‏اسلامى، ممنوعیت تشكیل محاكم شرعى، تعطیل اجبارى مدارس سنتى؛ مكتب خانه‏ها، منع علماء و طلاب علوم دینى از پوشیدن لباس روحانیت در مجامع عمومى، اعمال محدودیت شدید؛ تا حد تعطیلى اجبارى حوزه‏هاى علوم فقهى و معارف اسلامى، در پیش گرفتن برخوردى تحقیرآمیز و موهن در قبال آداب، سنن و مفاخر فرهنگى - تاریخى مسلمین از یك طرف، و از طرف دیگر ترغیبِ تا سرحدّ اجبار! شهروندان زن و مرد به استفاده از البسه فرنگى، فراگیرى و رعایت آداب و رسوم معمول غربیان در زندگى روزمره، تشكیل محاكم كیفرى و خانواده براساس سیستم قضایى غرب و جایگزینى قوانین ترجمه شده از متون اروپایى به جاى احكام شرعى و حدود الهى متخذه از قرآن كریم، ایجاد سیستم آموزش و پرورش كُپى‏بردارى شده از نظام آموزشى لائیك مغرب زمین، كوشش مجدّانه؛ تحت هدایت و نظارت مستشرقانِ غربى جهت ایجاد هویتى جعلى و سر هم بندى شده از طریق احیاى سنت‏هاى پوسیده و موازین فرهنگ‏هاى مرده جاهلىِ قبل از اسلام؛ قالب «پان‏ایرانیزم»، «پان‏تركیزم»، «پان عربیزم» و... امثالهم. زنده یاد سیدجلال سادات آل احمد كه به تعبیر مقام معظم رهبرى؛ «در قلّه ادبیات مقاومت(14)» روزگار خود قرار داشت، در این باب دردمندانه روایت مى‏كند:... مى‏خواستند براى ایجاد اختلال در شعور تاریخى یك ملت، تاریخِ بلافصلِ آن دوره را (یعنى دوره قاجار را) ندیده بگیرند و شبِ كودتا[ى رضا خان‏] را یكسره بچسبانند به دمب كورش و اردشیر. و انگار نه انگار كه در این میانه، هزار و سیصد سال فاصله است. توجه كنید به این اساسِ امر، كه فقط از این راه و بالَقْ كردنِ زمینه «فرهنگى - مذهبى» مردِ معاصر مى‏شد زمینه را براى هجوم غرب‏زدگى آماده ساخت؛ كه اكنون تازه از سر خشتش برخاسته‏ایم. كشفِ حجاب، كلاه فرنگى، منع تظاهرات مذهبى، خراب كردن تكیه دولت، كشتن تعزیه، سخت‏گیرى به روحانیت... اینها همه وسایلِ اِعمالِ جنین سیاستى بود.(15)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: