پيشواى سوم حضرت امام حسين (ع)

موضوع: <-PostCategory-> برچسب:,

10:51

بارالها راضى نشدى كه برخى از نعمتها را به من ندهى،به جود عظيم و احسان ديرينه‏ات انواع خوردنيها و آشاميدنيها و انواع پوششها و لباسها را روزيم گردانيدى.

آنگاه كه همه‏ى نعمتها را بر من تمام گردانيدى و همه‏ى بلاها را از من دور گردانيدى،نادانى من و نيز گستاخيم بر تو بازت نداشت كه مرا به موجبات قرب راهنمايى كنى و به آنچه مرا در نزد تو جا مى‏دهد موفق گردانى.

خدايا كدام يك از نعمتهايت را بر شمرم و ياد كنم يا به شكر كداميك از عطاياى تو بپردازم در حاليكه نعمتها و عطاياى تو بيش از آن است كه شمارندگان بتوانند آن‏ها را بشمارند يا حسابداران بتوانند به آن علم پيدا كنند.اضافه شدت‏ها و ناراحتى‏ها و بلاهايى كه از من دور داشتى افزونتر از سلامتى و عافيت و راحتى‏هايى است كه براى من آشكار است.

خدايا من ترا به حقيقت ايمانم و...گواه مى‏گيرم،و اگر به فرض در همه‏ى عصرها و دهرها زنده بمانم و در صدد بر آيم و بكوشم كه شكر يكى از نعمتهايت را به جا آورم توانايى آن راندارم، مگر تو بر من منت نهى كه خود موجب شكر جديد و ثناى تازه‏يى خواهد گرديد...

بارالها مرا چنان كن كه از تو آن چنان ترسم كه گويى ترا مى‏بينم و مرا به نعمت تقوى و پرهيزگارى سعادتمند گردان و به سبب ارتكاب معصيت و نافرمانى بدبختم نگردان.

بارالها بى نيازى را در نفس و جانم،و يقين را در دلم،و اخلاص را در عملم،و روشنى را در ديده‏ام،و بصيرت و بينايى را در دينم،قرار ده و مرا به عضوها و جوارحم بهره‏مند گردان...

بارالها اگر بخواهم نعمتهاى وجود و بخششهاى گرانمايه‏ات را بر شمارم نمى‏توانم.

مولاى من،تويى كه كرم كردى‏تويى كه نعمت دادى‏تويى كه نيكى كردى‏تويى كه به فضيلت رفتار كردى‏تويى كه بخششت را به كمال رساندى‏تويى كه روزى دادى‏تويى كه توفيق عنايت فرمودى‏تويى كه عطا كردى‏تويى كه بى نياز گرداندى‏تويى كه مايه دادى‏تويى كه پناه دادى‏تويى كه مهمات مرا كفايت فرمودى‏تويى كه هدايت كردى‏تويى كه ما را از لغزشها و خطرها حفظ كردى‏تويى كه پرده پوشى نمودى‏تويى كه آمرزيدى‏تويى كه عفو كردى‏تويى كه يارى كردى‏تويى كه نيرو بخشيدى‏تويى كه نصرت نمودى‏تويى كه شفا بخشيدى‏تويى كه عافيت دادى‏تويى كه گرامى داشتى‏تباركت ربى و تعاليت فلك الحمد دائما و لك الشكر واصبا، بزرگى و والايى اى پروردگار من،حمد و ثنا تا به ابد ويژه و مخصوص توست و هميشه و هماره براى توست.

پس آفريدگارابه عصيانم معترفم مرا ببخش و از گناهانم در گذر.⁽²⁹⁾»

در آن روز حسين عليه السلام آنچنان دلها را با خواندن اين دعا به سوى خدا كشيد كه انبوه خلايق صدايشان به گريه برخاست چنانكه خداى را همراه كلمات امامشان به اجابت‏خواندند و آمين گفتند.ابن اثير در كتاب اسد الغابه مى‏نويسد:

«كان الحسين رضى الله عنه فاضلا كثير الصوم و الصلوة و الحج و الصدقة و افعال الخير جميعها⁽³⁰⁾»

حسين (ع) بسيار روزه مى‏گرفت و نماز مى‏گذارد و به حج مى‏رفت و صدقه مى‏داد و همه‏ى كارهاى پسنديده را انجام مى‏داد.شخصيت‏حسين بن على (ع) آنچنان بلند و دور از دسترس و پر شكوه بود كه وقتى با برادرش امام مجتبى (ع) ،پياده به كعبه مى‏رفتند،همه‏ى بزرگان و شخصيت‏هاى اسلامى باحترامشان از مركب پياده شده،همراه آنان راه پيمودند.⁽³¹⁾

احترامى كه جامعه براى حسين (ع) قائل بود بدان جهت‏بود كه او با مردم زندگى مى‏كرد-از مردم و معاشرتشان كناره نمى‏جست-با جان جامعه هماهنگ بود،چونان ديگرها از مواهب و مصائب يك اجتماع برخوردار بود و بالاتر از همه ايمان بى تزلزل او به خداوند او را غمخوار و ياور مردم ساخته بود.

و گرنه،او نه كاخ‏هاى مجلل داشت و نه سربازان و غلامان محافظ و هرگز مثل جباران راه آمد و شد را به گذرش بر مردم نمى‏بستند و حرم رسول الله (ص) را براى او خلوت نمى‏كردند... اين روايت‏يك نمونه از اخلاق اجتماعى اوست،بخوانيم:

روزى از محلى عبور مى‏فرمود،عده‏اى از فقرا بر عباهاى پهن شده‏اشان نشسته بودند و نان پاره‏هاى خشكى مى‏خوردند،امام حسين (ع) مى‏گذشت كه تعارفش كردند و او هم پذيرفت، نشست و تناول فرمود و آنگاه بيان داشت:

ان الله لا يحب المتكبرين. ⁽³²⁾

خداوند متكبران را دوست نمى‏دارد.

سپس فرمود:من دعوت شما را اجابت كردم،شما هم دعوت مرا اجابت كنيد.آنها هم دعوت آن حضرت را پذيرفتند و همراه جنابش به منزل رفتند،حضرت دستور داد هر چه در خانه موجود است‏به ضيافتشان بياورند،⁽³³⁾و بدين ترتيب پذيرايى گرمى از آنان به عمل آمد و نيز درس تواضع و انسان دوستى را با عمل خويش به جامعه آموخت.

شعيب بن عبد الرحمن خزاعى مى‏گويد:

چون حسين بن على (ع) به شهادت رسيد،بر پشت مباركش آثار پينه مشاهده كردند علتش را از امام زين العابدين (ع) پرسيدند،فرمود:اين پينه‏ها اثر كيسه‏هاى غذايى است كه پدرم شبها به دوش مى‏كشيد و به خانه‏ى زنهاى شوهر مرده و كودكان يتيم و فقرا مى‏رسانيد.⁽³⁴⁾

شدت علاقه امام حسين (ع) را به دفاع از مظلوم و حمايت‏از ستم ديدگان مى‏توان در داستان ارينب و همسرش عبد الله بن سلام دريافت،كه اجمال و فشرده‏اش را در اينجا متذكر مى‏شويم:

يزيد به زمان ولايت عهدى،با اينكه همه نوع وسائل شهوترانى و كام جوئى و كامروايى از قبيل پول،مقام،كنيزان رقاصه و...در اختيار داشت چشم ناپاك و هرزه‏اش را به بانوى شوهردار عفيفى دوخته بود.

پدرش معاويه به جاى اينكه در برابر اين رفتار زشت و ننگين عكس العمل كوبنده‏اى نشان دهد،با حيله‏گرى و دروغ پردازى و فريبكارى،مقدماتى فراهم ساخت تا زن پاكدامن مسلمان را از خانه‏ى شوهر جدا ساخته به بستر گناه آلوده‏ى پسرش يزيد بكشاند.حسين بن على (ع) از قضيه با خبر شد در برابر اين تصميم زشت ايستاد و نقشه‏ى شوم معاويه را نقش بر آب ساخت و با استفاده از يكى از قوانين اسلام،زن را به شوهرش عبد الله بن سلام باز گرداند و دست تعدى و تجاوز يزيد را از خانواده‏ى مسلمان و پاكيزه‏يى قطع نمود و با اين كار همت و غيرت الهى‏اش را نمايان و علاقمندى خود را به حفظ نواميس جامعه‏ى مسلمان ابراز داشت و اين رفتار داستانى شد كه در مفاخر آل على (ع) و دنائت و ستمگرى بنى اميه،براى هميشه در تاريخ به يادگار ماند.⁽³⁵⁾

علائلى در كتاب‏«سمو المعنى‏»مى‏نويسد:ما در تاريخ انسان به مردان بزرگى برخورد مى‏كنيم كه هر كدام در جبهه و جهتى عظمت و بزرگى خويش را جهانگير ساخته‏اند يكى در شجاعت، ديگرى در زهد،آن ديگر در سخاوت،و...اما شكوه و بزرگى امام حسين (ع) حجم عظيمى است كه ابعاد بى نهايتش هر يك مشخص كننده‏ى يك عظمت فراز تاريخ است،گويا او جامع همه‏ى والايى‏ها و فرازمندى‏هاست.⁽³⁶⁾

آرى مردى كه وارث بى كرانگى نبوت محمدى است،مردى كه وارث عظمت عدل و مروت پدرى چون حضرت على (ع) است و وارث جلال و درخشندگى فضيلت مادرى چون حضرت فاطمه (ع) است،چگونه نمونه‏ى برتر و والاى عظمت انسان و نشانه‏ى آشكار فضيلت‏هاى خدايى نباشد.

درود ما بر او باد كه بايد او را سمبل اعمال و كردارمان قرار دهيم.

امام حسين (ع) و حكايت زيستنش و شهادتش و لحن گفتارش و ابعاد كردارش نه تنها نمونه‏ى يك بزرگ مرد تاريخ را براى ما مجسم مى‏سازد،بلكه او با همه‏ى خويشتن،آيينه‏ى تمام نماى فضيلت‏ها،بزرگ منشى‏ها،فداكاريها،جان بازى‏ها،خداخواهى‏ها و خدا جويى‏ها مى‏باشد،او به تنهايى مى‏تواند جان را به لاهوت راهبر باشد و سعادت بشريت را ضامن گردد.

بودن و رفتنش،معنويت و فضيلت‏هاى انسان را ارجمندنمود.

به سخنان دل آويز زندگى سازش بپردازيم:

«الناس عبيد الدنيا و الدين لعق على السنتهم يحوطونه ما درت معايشهم فاذا محصوا بالبلاء قل الديانون⁽³⁷⁾.»

مردم بنده‏ى دنيا هستند و دين را فقط با زبانشان لمس مى‏كنند،تا وقتى بدانند اين گفتگوى ظاهرى به ضرر دنيايشان نيست‏بر محور دين چرخ مى‏خورند،اما آنگاه كه به امتحانى آزموده شوند (كه لازم آيد از دنيا ببرند و به دين بپيوندند) دين داران واقعى كم هستند.

امام حسين (ع) به فرزندش امام زين العابدين (ع) فرمود:

«اى بنى اياك و ظلم من لا يجد عليك ناصرا الا الله جل و عز».⁽³⁸⁾

پسرم،از ستم نمودن به كسى كه جز خداوند بزرگ و عزيز ياورى ندارد بپرهيز. (خداوند بزودى داد چنين مظلومى را از ظالم خواهد گرفت) .

شخصى از امام حسين (ع) خواست‏خير دنيا و آخرت را براى او بنويسد،حضرت در جواب او نوشت:

«بسم الله الرحمن الرحيم اما بعد فان من طلب رضى الله بسخط الناس كفاه الله امور الناس و من طلب رضى الناس بسخط الله وكله الله الى الناس‏و السلام‏».⁽³⁹⁾

يعنى:هر كس خواهان رضايت‏خداوند باشد و خشنودى خداوند را به غضب مردم نفروشد، آفريدگار امورى كه بدست مردم است‏براى او كفايت‏خواهد كرد،و هر كس طالب رضايت مردم باشد و خشنودى مردم را به غضب خدا بخرد،پروردگار او را به مردم وا مى‏گذارد.

شخصى به امام حسين (ع) عرض كرد:اى پسر رسول خدا (ص) ،من آلوده‏ى به گناه هستم و ياراييم نيست كه از عصيانم بگريزم،مرا موعظه فرما.

امام حسين (ع) فرمود به پنج كار بپردازد و هر چه خواستى عصيان ورز.

1-از نعمت‏هاى خداوند استفاده نكن،آنگاه به گناه رو كن.

2-اگر مى‏توانى از حكومت و سر پرستى پروردگار خارج شوى گناه كن.

3-به جائى پناه ببر كه آفريدگارت ترا ننگرد بعد هر چه خواستى گناه كن.

4-اگر مى‏توانى هنگام مرگ جان به فرشته‏ى خدا تسليم ننمايى هر گناهى مى‏خواهى به جاى آور.

5-اگر مى‏توانى وقتى كه ترا به شعله‏هاى دوزخ مى‏سپارند وارد نشوى هر اندازه مى‏خواهى عصيان كن.⁽⁴⁰⁾(اكنون كه نمى‏توانى اين پنج كار را انجام دهى بايد از گناه و آلودگى بپرهيزى) .

و نيز حسين بن على (ع) فرمود:اى انسان سرمايه و هستى تو عمر تست،هر روز كه از عمر تو مى‏گذرد قسمتى از هستى تو از بين رفته است (بنگر از هستى و سرمايه‏ات استفاده كرده‏اى؟ و متوجه باش در آينده بيهوده آنرا تلف نكنى) .⁽⁴¹⁾

«پايان‏»