خبر فورى 18 آوريل 1983.
تا آن روز اين انفجار بمب از طريق يك عمليات انتحارى، بزرگ‏ترين اقدام تروريستى عليه مأمورين آمريكايى به حساب مى‏آمد؛ ولى اين تازه آغاز كار بود.
«جوون كولى» در كتاب خود «الحصاد» كه بررسى بحران لبنان در سال‏هاى جنگ و آتش، بخش وسيعى از آن را تشكيل مى‏دهد، در اين باره مى‏نويسد:
«گزارش اوليه حاكى از اين بود كه انفجار ناشى از بمبى در آن قسمت از ساختمان سفارت بوده كه به كارمندان لبنانى اختصاص داشته است. ولى همه ادله ثابت مى‏كرد كه انفجار از ماشين حامل‏بمب بوده‏است.گزارش‏ها حاكى از اين است كه يك جوان كه صورتش را با پارچه سياه پوشانده بود، دست به اين كار زده است».
بر خلاف نوشته‏ى جوون كولى، كه مدعى است راننده‏ى ماشين صورت خود را با پارچه سياه پوشانده بوده، نگهبانانى كه از حادثه جان سالم به در بردند، تأييد كرده‏اند كه راننده‏ى جوانِ اتومبيلِ حاوى بمب، بسيار خونسرد و در نهايت آرامش، بدون اين‏كه شك كسى برانگيخته شود، مدارك جعلى خود را ارائه داده و از آن‏جا به طرف ساختمان رفته است. اگر راننده به هر دليلى، صورت خود را پوشانده بود، گذشتن از پست‏هاى بازرسى اطراف سفارت به هيچ وجه برايش ممكن نبود.

مسئوليت حمله
بلافاصله پس از انفجار، «رونالد ريگان» رئيس جمهورى آمريكا، در ساختمان «اندروز» متعلق به نيروى هوايى آمريكا، در اوج عصبانيت و با ناباورى از ضربه وارده، گفت: «ما نمى‏گذاريم تروريست‏ها شرايطشان را بر ما تحميل كنند... تهاجم جنايتكارانه‏ى آنان، آمريكا را از ادامه‏ى راه لازم براى برقرارى صلح ميان دولت‏هاى منطقه منصرف نخواهد كرد».
اما صلح آمريكايى كه ريگان مدعى آن بود، چيزى نبود جز امنيت نظامى براى اسرائيل و برقرارى حكومتى فالانژ براى سركوب و مقابله با احزاب مذهبى و اسلامى لبنان.
چنان‏كه انتظار مى‏رفت، سناتور جمهورى خواه «يارى گُلدواتِر» اولين كسى بود كه خواستار واكنش شديد آمريكا و باز گرداندن 1500 تن از تفنگداران به كشورشان شد. او گفت: «الان بهترين موقعيت است كه ما نيروهاى خود را از لبنان خارج كنيم...من اعتقاد دارم كه ما با يك مشكل بزرگ رو به رو شده‏ايم...»
«حركت كاخ» از احزاب صهيونيستى داخل اسرائيل، به رهبرى «خاخام مائيركاهان» سياست‏هاى به ظاهر جلودارانه آمريكا در قبال فعاليت‏هاى مخرب اسرائيل در لبنان و فلسطين را مورد انتقاد قرارداد، و حتى آن بخش از سياست‏هاى آمريكا در برابر اسرائيل را كه فقط براى فريب اذهان ملت‏ها و دولت‏ها بود، رد كرده و در بيانيه‏ى خود اعلام كردند: «اين حادثه عقوبتى الهى بود براى حكومت ريگان به سبب سياست‏هاى نابخردانه و جلودارانه‏اش در برابر اسرائيل»!
مفسرّين غربى درباره‏ى انفجار سفارت اظهار داشته‏اند: «در يك بازنگرى، بايد انفجار در سفارت آمريكا را اولين توپ سلام در جنگ مذهبى شيعه عليه آمريكا دانست؛ چرا كه تا آن زمان كسى اين موضوع را درك نكرده بود.»
روزنامه «لوموند» چاپ پاريس، در اين باره نوشت:
شرايط عينى هر چه باشد، اين سوء قصد نشان مى‏دهد كه يك نيروى مخالفِ مجهز به وسايل و راه‏هاى اجراى سياست خود عليه حضور ايالات متحده‏ى آمريكا، هنوز در لبنان وجود دارد. آيا عامل اين سوء قصد را بايد هواداران خمينى دانست؟ يا كمونيستها، سورى‏ها، يا فلسطينى‏ها؟
طبق شايعاتى كه در بيروت پراكنده شده، حتى امكان عمليات ماكياولى سرويس‏هاى مخفى اسرائيل نيز مى‏رود.
«شيمون شيفِر» در كتاب «توپ برفى» مى‏نويسد:
«در شب بارانى آخر آوريل 16 1983 جسد متعلق به آمريكائى‏ها در حالى كه پرچم ايالات متحده بر روى تابوت‏ها ديده مى‏شد، با هواپيماى متعلق به نيروى هوايى آمريكا به فرودگاه «اندروز» واشنگتن منتقل شدند. اجساد تفنگداران دريايى و كارمندان سفارت آمريكا در بيروت، از ميان ويرانه‏هاى ناشى از يك انفجار بزرگ بيرون آورده شده بود. آمريكا خود را با كشتار مداوم در لبنان در آميخته مى‏ديد و اين بار كسى نمى‏توانست انگشت اتهام را به سوى شخص يا جريان خاصى نشانه بگيرد».

عكس‏العمل‏ها
يك هفته پس از انفجار بيروت، كه بزرگ‏ترين ضربات را به دستگاه اطلاعاتى و جاسوسى سيا، و همچنين سياست خارجى آمريكا وارد كرد،روز دوشنبه 1362/2/5 ه.ش)25 آوريل 1983م)، دولت آمريكا اعلام كرد: «مبلغ 200 ميليون دلار صرف امنيت سفارتخانه‏هايش در خارج مى‏كند.براساس اين طرح پنج ساله، اقدامات شديدترى در سفارتخانه‏ها صورت خواهد گرفت كه شامل مجهز كردن درهاى ورودى به حفاظهاى ضد گلوله و تعبيه‏ى سيستم اتوماتيك گاز اشك‏آور جهت دفع مهاجمين و سيستم‏هاى پيشرفته دقيق حفاظت يا انهدام اسناد مى‏باشد».
سفارتخانه‏ها و ساختمان‏هاى حكومتى غربى در كشورهاى حاشيه‏ى خليج فارس و ساير كشورهاى عربى، به صورت يك قلعه‏ى نظامى درآمد. بعضى از آن‏ها با زره‏پوش و مسلسل مجهز گرديد؛ ولى از ديد منابع نظامى و امنيتى غربى، باز هنوز كافى نبود.
پيش از آن، روزنامه «السفير» چاپ بيروت، به نقل از يك ديپلمات آمريكايى كه از انفجار ساختمان جان سالم به در برده بود، نوشت:
«على‏رغم تدابير شديد امنيتى اتخاذ شده، و با وجود استفاده از مدرن‏ترين دستگاه‏هاى كنترل و مراقبت در اطراف سفارت آمريكا، وقوع اين انفجار براى آمريكايى‏ها گيج كننده بود».
بعد از اين حادثه، سفارت آمريكا از بخش مسلمان‏نشين غرب بيروت به بخش مسيحى در بيروت شرقى منتقل شد تا در آن‏جا، هم از دسترس مسلمانان دورتر باشد و هم ميان احزاب فالانژ مسيحى كه بر آن منطقه تسلط داشتند، از امنيت بيش‏ترى برخوردار شوند.
همچون گذشته، در اولين لحظات، انگشت اتهام به سوى ايران نشانه گرفته شد. تا پيش از پيروزى انقلاب اسلامى، آمريكا هر گونه تحركى را كه در جهان عليه منافع و سياست‏هايش صورت مى‏گرفت، به ابر قدرت شرق شوروى نسبت مى‏داد؛ ولى با پيروزى انقلاب اسلامى، ضرباتى را كه به خصوص در كشورها و مناطق مسلمان نشين متوجه منافع آمريكا مى‏شد، به ايران اسلامى نسبت مى‏داد. اما آمريكا عظمت اين ضربه را بيش‏تر از اين مى‏ديد كه تنها ايران را متهم به دست داشتن در آن كند. جلسه‏اى سرّى كه به غير از سفير و فرستادگان آمريكا، فقط رئيس جمهورى لبنان امين جميل از آن اطلاع داشت، چگونه و توسط چه كسانى لو رفت، و درست در لحظه‏اى حساس بمبى ناشناس همه‏ى نقشه‏ها را منهدم ساخت؟!
«شيمون شيفر» تحليل‏گر سياسى راديو اسرائيل و يكى از كارشناسان خاورميانه در اين راديو، در كتاب «توپ برفى»، درباره‏ى تهاجم اسرائيل به لبنان و عواقب آن، ضمن اشاره به حادثه‏ى انفجار سفارت آمريكا، با توجه به حساسيت و اهميت اين حمله، درباره‏ى مسئوليت آن مى‏نويسد:
«على‏رغم اين‏كه برخى گروه‏هاى تندرو كه خود را وابسته به ايران مى‏خواندند، مسئوليت اين انفجار را بر عهده گرفتند. اما در اين مسئله جاى شك و ترديد وجود داشت... آمريكا خود را با كشتار مداوم در لبنان در آميخته مى‏ديد و اين بار كسى نمى‏توانست انگشت اتهام را به سوى شخص يا جريان خاصى نشانه بگيرد».
بنگاه سخن پراكنى انگليس «بى.بى.سى»، راديو اسرائيل و صداى آمريكا، در اولين واكنش‏ها پس از حادثه، مسئوليت اين حمله را متوجه جمهورى اسلامى ايران دانستند. «الكساندر هيگ» وزير خارجه‏ى آمريكا، طى مصاحبه‏اى اظهار داشت: «آمريكا شواهد قاطعى در دست دارد مبنى بر اين‏كه حمله به سفارت آمريكا در بيروت، از جنبه‏هاى لجستيكى و فكرى توسط سوريه هدايت شده‏است. ايران اشتباهاً به جاى سوريه و ليبى به عنوان عامل تروريسم در خاورميانه شناخته شده است. ايران پهلوانان بى مغز را كه در عمليات تروريستى نقش ايفا مى‏كنند، تأمين مى‏كند؛ ولى آن كشور عامل تروريسم نيست... ايالات متحده هنوز اين مسئله را تشخيص نداده است. آن‏هايى كه دست به اقدامات تروريستى مى‏زنند، مطمئن باشند كه آمريكا دست به عمليات متقابل خواهد زد، به ويژه زمانى كه شواهد كافى در دست باشد».
ظاهراً جناح‏هايى در غرب، ضعف آمريكا را در مقابله با حركت‏هاى مردمى به ويژه شيعيان، احساس مى‏كردند و معتقد بودند كه: «با انتساب چنين عملياتى به ايران، بدون اين‏كه قادر باشيم پاسخى دندان‏شكن به جمهورى اسلامى بدهيم، سبب سرشكستگى بسيار براى آمريكا و قدرتمندى زياد جهت انقلاب اسلامى خواهيم بود؛ لذا انتساب اين حملات به سوريه و ليبى توام با فشار به اين كشورها، سبب انتقال فشار به ايران خواهد شد، بدون اين‏كه ايران خيلى قدرتمند جلوه داده شود.».
دكتر سعد ابوديه، استاد روابط بين‏الملل دانشگاه‏هاى قاهره و اردن،درباره‏ى عاملين اين انفجار، احتمالات مختلفى را مد نظر قرار داده است:
چند احتمال براى عاملين اين حمله وجود داشت:
1- عده‏اى معتقد بودند كه با توجه به نقش ايمز و ارتباط نزديك او با فلسطينى‏ها، و اين‏كه او در نظر داشت دستگاه‏هاى اطلاعاتى دولت لبنان را تقويت كند، و اين‏كه اسرائيلى‏ها كينه‏هايى از حكومت آمريكا داشته‏اند، اين مى‏توانست يك حمله انتقام‏جويانه عليه آمريكا از طرف اسرائيل باشد.
2- احتمال دوم هم اين كار را به اسرائيل نسبت مى‏دهد؛ چرا كه سال 1333ه.ش (1954م)، مشخص شد كه انفجار بمب مقابل ساختمان آمريكا در قاهره، از سوى اسرائيل صورت گرفته بود تا در آن برهه‏ى حساس، روابط خوب دولت‏هاى مصر و آمريكا را خراب كند.
3- احتمال سوم، اين حمله را به سازمان جهاد اسلامى نسبت مى‏دهد كه آن را با ايران مرتبط مى‏دانند؛ چرا كه ده دقيقه پس از حادثه‏ى انفجار، شخصى با خبرگزارى فرانسه تماس گرفت و گفت كه اين ضربه، جزئى از انقلاب اسلامى ايران است عليه اهداف امپرياليستى در سراسر جهان. اين سازمان گفت كه هدف آن‏ها اخراج آمريكايى‏ها از بيروت است؛ ولى روز سوم پس از حادثه، «على‏اكبر ولايتى» وزير امور خارجه‏ى ايران، گفت كه ايران به هيچ وجه در اين حادثه دست نداشته است و آن‏چه عنوان مى‏شود، يك دسيسه عليه ايران است.
«كِنِت آر. تيمرمن» خبر نگار و محقق آمريكايى در كتاب «سوداگرى مرگ»، كه به نا گفته‏هاى جنگ ايران و عراق و كمك‏هاى تسليحاتى قدرت‏هاى بزرگ به عراق پرداخته است، درباره‏ى انفجار سفارت آمريكا در بيروت و آن‏چه پس از آن گذشت، مى‏نويسد:
«ابتدا مشخص نبود كه عامل اين انفجار كيست. «سيا» در واشنگتن دست به كار تحقيق شد. كار شناسان «سازمان امنيت ملى» تمام خطوط ارتباطى خاورميانه را زير نظر قرار دادند. سيا تصميم داشت به هر قيمتى كه شده، عامل بمب‏گذارى را شناسايى كند. طى چند هفته به يارى شنودِ مذاكرات تلفنى از طريق ماهواره، عامل اين انفجار پيدا شد و تروريست‏ها از سوى ايران هدايت شده بودند. بدين ترتيب متوقف كردن گسترش انقلاب اسلامى ايران،خاصه با استفاده از تروريسم، ديگر يك مسئله انتزاعى و مجرد در سياست خارجى آمريكا محسوب نمى‏شد؛ بلكه در صدر اولويت‏ها قرار مى‏گرفت. موفقيت‏هاى پياپى ايران در جبهه‏هاى جنگ در برابر عراق نيز به اين هشدارها اضافه مى‏شد».
يكى از محققين غربى، پيرامون نقش ايران در اين عمليات، نوشته‏است:
انفجار سفارتخانه، مرگبارترين حمله‏اى بود كه تاكنون عليه مأموريت‏هاى ديپلماتيكى آمريكا صورت گرفته است. البته حمله‏اى را به آمريكايى‏ها در بيروت هشدار داده بودند، اما نه اين گونه‏اش را!
سازمان امنيت ملى، تلفن‏هاى سفارت ايران در دمشق را استراق سمع و ردگيرى مى‏كردند. تمامى شواهد حاكى از آن بود كه حمله‏ى مهمى بر ضد نيروهاى چند مليتى در بيروت طرح ريزى شده است.
اين استراق سمع‏ها از ارزش كمى برخوردار بوده‏اند. چون زمان، هدف و نوع حمله را مشخص نمى‏كردند؛ اما مؤيد اين نكته بودند كه مقامات ايران در تهران، مجوز اجراى عمليات را داده‏اند و براى اين منظور نيز 250 هزار دلار براى سفارتخانه‏ى خود در دمشق واريز كرده‏اند.
نيروهاى امنيتى لبنان، چهار مظنون در اين بمب گذارى را دستگير كردند. يكى از آنان كارمند فلسطينى سفارتخانه بود.
با كمك «كيت هال» يك مأمور سازمان سيا، نيروهاى امنيتى لبنان، با شكنجه، اعترافاتى از اين چهار نفر گرفتند. «هال» كه بعداً به خاطر مشاركتش در بازجويى و شكنجه، توسط سازمان سيا اخراج شد، اذعان داشت كه اقداماتش بيش از حدّ بى‏رحمانه بوده است.
يك فلسطينىِ ديگر كه دستگير شده گفته بود كه وظيفه‏اش فقط اعلام حضور ديلون سفير آمريكا در داخل سفارتخانه بوده است و پس از اعلام وى بوده كه اين انفجار صورت مى‏گيرد. سه متهم ديگر نيز اعتراف كردند كه در انتقال مواد منفجره به داخل وانت،تا فاصله‏ى حدود يك مايل و نيم از سفارتخانه، نقش داشته‏اند.
اعترافات اين افراد، بازجويان را به نفر پنجم ديگرى كه معترف به عضوگيرى ديگران بود، رهنمون ساخت. وى مدعى بود كه يك مأمور اطلاعاتى سوريه را به بيروت اسكورت كرده است تا انتقال مواد منفجره به داخل وانت را مخابره كند. پس از مرگ متهمِ پنجم در اسارت، محاكمه همان‏جا به پايان رسيد؛ اما سازمان اطلاعات آمريكا توانسته بود سر نخ اين اقدام را بيابد.
پيام‏هايى كه توسط سازمان امنيت ملى شنود مى‏شدند، به طور واضح و شفاف حاكى از آن بود كه شعبات داخلى تروريست‏هاى شيعه در لبنان، وزارت امور خارجه‏ى ايران و نيروهاى سپاه پاسداران انقلاب ايران در شهر بعلبك و دايره‏ى منطقه‏اى سفارت ايران در دمشق، تحت فرماندهى على‏اكبر محتشمى‏پور، سفير ايران در سوريه، در اين حادثه نقش داشته‏اند.
همه‏ى اين ادعاهاى سازمان سيا، چيزى جز اظهاراتى در حد شايعه براى كاستن از فشارهاى روانى مردم آمريكا بر دولت، نبود. چرا كه هيچ‏گاه متهمين و دستگير شدگان اين حوادث معرفى نشدند و بنابر اعترافات مقامات آمريكايى، كشته شدن متهم اصلى، اين حادثه را درپرده‏اى از ابهام قرار داد.
چه در طى آن سال‏ها و چه امروز، مسئولين كشور سوريه، به‏خصوص مسئولين اطلاعاتى و نظامى، براى تردد در لبنان، نه تنها هيچ مشكلى نداشته و ندارند، بلكه مى‏شود گفت براى آن‏ها، لبنان بخشى از خاك سوريه محسوب مى‏شود و نيازى نيست كه كسى آن‏ها را راهنمايى يا اسكورت كند.
بعدها در تحليل‏هاى مختلفى كه از سوى برخى محققين غربى درباره‏ى شيوه‏ى عمليات‏هاى شهادت‏طلبانه منتشر شد، بر روى اين موضوع صحه‏گذاشته شد كه غالباً اين گونه حملات توسط گروه‏هايى دو - سه نفره ترتيب داده مى‏شد كه پس از اجراى عمليات، به سختى مى‏شد سر نخى از عاملين آن به دست آورد.
اين كه مكالمات تلفنى سفارت ايران توسط دستگاه‏هاى اطلاعاتى آمريكا استراق سمع مى‏شده است، خود دليلى بر جاسوسى و دخالت اين كشور در امور ديگر كشورهاست؛ البته تاكنون نيز هيچ گونه سند و مدرك مستدلى درباره‏ى اين ادعاها ارائه نشده است.
گزارش‏گر آمريكايى، در جاى ديگر درباره‏ى متهمين اين حادثه اظهار مى‏دارد: «رفعت اسد» برادر حافظ اسد، كه آن زمان فرماندهى نيروهاى امنيتى سوريه را بر عهده داشت، سفير آمريكا را فرا خواند و به شدت اين اتهام را انكار كرد. يك افسر اطلاعاتى سوريه با سفارت ايران در دمشق، تماس گرفت و گفت كه ايران نمى‏بايست بدون تاييد سوريه اقدام به بمب گذارى مى‏كرده‏است. آن‏هايى كه معتقدند سوريه متهم به بمب‏گذارى است، اين تلفن را كه سازمان امنيت ملى آمريكا كنترل مى‏كرد، ناديده گرفته و آن را خدعه و نيرنگ سنجيده‏اى كه براى گوش‏هاى آمريكايى‏ها طرح ريزى شده، قلمداد كردند. به اعتقاد بقيه‏ى تحليل‏گران، سوريه نمى‏دانست كه اين تلفن استراق سمع شده و اين تماس كاملاً موثق و واقعى بوده است.»
ده دقيقه پس از انفجار سفارت، شخص ناشناسى به دفتر خبرگزارى فرانسه در بيروت تلفن زد و گفت: «سازمان جهاد اسلامى مسئوليت اين حمله را كه نام آن عمليات والفجر مى‏باشد، بر عهده مى‏گيرد».
دقايقى بعد، فرد ناشناس ديگرى با دفتر روزنامه‏ى «اَللِواء» در بيروت تماس تلفنى گرفت و گفت: «هجوم به سفارت آمريكا جزئى از حمله‏ى انقلاب ايران ضد اهداف امپرياليسم در تمام نقاط جهان است و اين حملات به اهداف موجود امپرياليسم در لبنان ادامه خواهد يافت؛ حتى عليه نيروهايى كه به اسم «حافظ صلح» به لبنان آمده‏اند».
شخص ناشناس ديگرى با دفتر روزنامه‏ى «السفير» در بيروت تماس گرفت و با عنوان كردن سازمانى كه تا آن زمان كسى نامى از آن نشنيده بود، ضمن بر عهده گرفتن مسئوليت حمله به سفارت آمريكا، گفت: «ما سازمان «الوحدويين الاشتراكيين العرب الخلايا الوطنيه الفاعله - خوف» هستيم و اعلام مى‏كنيم كه اين حمله به انتقام جنايات آمريكا در لبنان بوده است و اين عمليات به مناسبت 13 نيسان )13 آوريل) آغاز توطئه و تهاجم آمريكا و اسرائيل عليه مردم لبنان، انجام گرفت».
«يان بلك» و «بنى موريس»، در «جنگ‏هاى نهانى اسرائيل» مدعى شده‏اند:
«اين كاميون از سوى شيعيان مبارز از دره‏ى بقاع به حركت در آمده بود».
دكتر «سعد ابوديه» در تحقيقات خود درباره‏ى ماهيت سازمان جهاد اسلامى، و همچنين احتمالات ديگر درباره‏ى عاملين حمله به سفارت آمريكا، نوشته است:
«سازمان جهاد اسلامى براى كسى شناخته شده نبود و فقط طى تماس‏هاى تلفنى اعلام موجوديت مى‏كرد. اولين بار پس از انفجار بمب در برابر سفارت فرانسه در بيروت كه روز دوشنبه 1361/3/3 ه.ش (24مه 1982م) رخ داد و12 كشته و 27 مجروح در برداشت، و پس از اين‏كه در روز سه‏شنبه 1361/12/24 ه.ش (15 مارس 1983 م) در درگيرى با نيروهاى آمريكايى در بيروت، پنج سرباز آمريكايى را مجروح كردند و مسئوليت آن را بر عهده گرفتند، اعلام موجوديت كردند.»
درباره‏ى ديگر سازمان‏هاى مخفى كه مسئوليت اين حمله را بر عهده گرفتند، اين نكته حائز اهميت است كه آن‏ها هدف خود را انتقام خون شهداى اردوگاه‏هاى فلسطينى «صبرا» و «شتيلا» ذكر كرده‏اند. بر اساس همين گفته‏ها، برخى مسئولين اسرائيلى از جمله «يهودابِن مئير» نماينده‏ى وزارت خارجه‏ى اسرائيل، بدون اين‏كه سندى بر گفته‏هاى خود ارائه دهد،مدعى شد كه سازمان آزاديبخش فلسطين (ساف) مستقيم و يا غيرمستقيم در اين حادثه دست داشته است.
چه بسا بر اساس همين نظريات بود كه دستگاه اطلاعاتى - امنيتى لبنان، بيش از 100 نفر از فلسطينى‏ها و شيعيان لبنانى را به اتهام دست داشتن در اين حادثه بازداشت كرد و براى بازجويى به بازداشتگاه‏ها منتقل نمود و پس از اين‏كه مشخص شد آن‏ها هيچ گونه ارتباطى با عاملين حادثه نداشته‏اند، به جز چهار نفر، بقيه را آزاد كردند.
بعضى اظهارات مسئولين اسرائيلى، اين نظرات را كه شيعيان لبنان و يا سازمان‏هاى فلسطينى در اين حمله نقش داشته‏اند، رد كرده و احتمال اين را كه اسرائيل در پشت اين ماجرا قرار داشته باشد، بالا برد؛ از جمله اين‏كه «موشه آرنز» وزير دفاع اسرائيل تصريح كرد: «اين حادثه وجهه‏ى اسرائيل را درباره‏ى ترتيبات دفاعى در لبنان بالا برد.»
با توجه به همه اين اظهارات و تحليل‏ها، آن‏چه مهم جلوه مى‏كند، اين است كه بدون شك اين حمله از سوى مسلمانان انقلابى لبنانى انجام شده‏است، كه براى مقابله با سياست‏هاى استكبارى آمريكا در حاكم گردانيدن دولت فالانژيست‏ها جهت سركوب مسلمانان، صورت گرفته است؛ اما مسئله‏ى مهم اين است كه چگونه گروهى ناشناس و مجهول الهويه، كه ظاهراً هيچ گونه سابقه‏ى فعاليت اطلاعاتى و عملياتى قوى نداشته‏اند و فقط با حملات انفجارى دشمن خود را مجبور به عقب‏نشينى مى‏كنند،توانسته‏اند به چنين اطلاعاتى ارزشمند دست پيدا كنند و اين ضربه‏ى سنگين را بر دستگاه عظيم اطلاعاتى سازمان سيا در خاورميانه وارد آورند؟
همه‏ى آن‏چه در تحليل‏هاى غربى و ديگران درباره‏ى اين حادثه و عاملان آن عنوان شده است، از عدم شناخت قدرت مسلمانان به خصوص شيعيان انقلابى سرچشمه مى‏گيرد. فرض محال كه اين حمله كار گروه‏هاى اطلاعاتى - امنيتى اسرائيل و يا سازمان اطلاعاتى شوروى «كا.گ.ب» باشد، در طول تاريخ شكل‏گيرى اين سازمان‏ها، هرگز چنين عمليات عظيمى به چشم نمى‏خورد كه يك نفر از آنان سوار بر ماشين مملو از مواد منفجره، خونسرد و بشاش، خود را به هدف بكوبد. عمليات شهادت‏طلبانه را به اين صورت و با اين تفاسير، شيعيان پايه گذارى كرده‏اند كه نتايج ارزشمندى هم در برداشته است.
اين كه برخى مدعى شده‏اند اشخاص ناشناس در تماس با روزنامه‏ها و خبرگزارى‏ها، خود را جزئى از انقلاب ايران معرفى كرده‏اند، جاى بسى تأمل دارد؛ چرا كه نيروى عمل كننده، پس از عمليات به هدف اصلى خود دست يافته است، پس ديگر لزومى ندارد خود را به طور كامل معرفى كندو يا اگر از جايى حمايت يا هدايت مى‏شود، خط و ربط خود را لو داده و همه‏ى اطلاعات خود را ارائه دهد. از لحاظ اطلاعاتى و امنيتى نيز اين امر كاملاً مردود و باطل مى‏باشد و حتى مى‏توان آن را بخشى از توطئه‏اى حساب شده عليه انقلاب اسلامى ايران دانست. همه‏ى اين تحليل‏ها و متهم كردن كشورها، در راستاى هدف ضعيف شمردن قدرت مسلمانان لبنانى و كسانى است كه مرگ را بر زندگى در زير بار ذلت اشغال و سلطه‏ى صهيونيسم ارجح مى‏دانند.
قصد بر اين است كه عنوان كنند نيروهاى مسلمان اين كشور هيچ قدرتى از خود نداشته و همه‏ى اتكايشان به ديگر كشورهاست. با ارائه‏ى اين نظريات انحرافى، به راحتى مى‏توان دولت ايران را مورد اتهام قرار داد و ضربه‏اى كه دولت به ظاهر بزرگى مثل آمريكا به عنوان ابرقدرت غرب را در گيجى فرو برده است، به گردن كسى انداخت، و براى كاستن از اثرات روانى و روحى اين حادثه در افكار عمومى آمريكا، وعده‏ى انتقام‏گيرى به طرف مقابل داد؛ چرا كه اگر عاملى براى حادثه معرفى نشود، چه كسى را بايد مورد تهديد قرار داد؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: