در میان من و تو فاصله‌هاست.
گاه می‌اندیشم،
-می‌توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری!
تو توانائی بخشش داری.
دستهای تو توانائی آن را دارد؛
-که مرا، زندگانی بخشد.
وتو چون مصرع شعری زیبا،
سطر برجسته‌ای از زندگی من هستی.
من در آئینه رخ خود دیدم، و به تو حق دادم.
آه می‌بینم،می‌بینم
تو به اندازه تنهائی من خوشبختی
من به اندازه زیبائی تو غمگینم
آرزو می‌کردم،
که تو خواننده شعرم باشی.
راستی شعر مرا می‌خوانی؟