دو نوع تغيير در زمان

« انا عرضنا الامانه علی السموات و الارض و الجبال فابين ان يحملنها و
اشفقن منها و حملها الانسان انه كان ظلوما جهولا »( 1 )
از مذاكراتی كه بعضی از آقايان محترم ديشب كردند و بعضی هم با تلفن‏
صحبت كردند معلوم شد مسأله مقتضيات زمان كه ديشب عنوان شد مورد علاقه‏
آقايان محترم است .
در شب گذشته اين مطلب را عرض كردم كه در ميان جاندارهائی كه زندگی‏
اجتماعی دارند تنها انسان است كه زندگی متحول و متكاملی دارد يعنی‏
خداوند آن موجودات ديگر را طوری خلق كرده است كه زندگی ثابت و
يكنواختی دارند ، از اولی كه پا به دنيا گذاشته‏اند با يك نظامات خاصی‏
بوجود آمده‏اند و هر چه هم كه زمان بر آنها گذشته است در نظامات و
تشكيلات آنها تغييراتی پيدا نشده است . مثلا زنبور عسل كه يك جاندار
اجتماعی عجيبی هست از دو هزار سال پيش كه دانشمندان در
پاورقی :
1 - سوره احزاب ، آيه . 72

وضع زندگی او كتابها نوشته‏اند تا امروز كه درباره آن مطالعاتی صورت‏
گرفته است هيچ نشان نمی‏دهد كه اين مخلوق در وضع زندگی خودش تغييرات و
تبديلاتی داده باشد . نظم همان نظم است و تشكيلات همان تشكيلات و حال‏
آنكه از دوهزار سال پيش تاكنون در زندگی انسانها هزاران تغيير و تبديل‏
پيدا شده است .
اولا چرا ؟ چرا آنها آنطور هستند و ما اينطور ؟ برای اينكه آنها به‏
اصطلاح با غريزه زندگی می‏كنند نه با عقل ، يعنی خداوند يك قدرت مرموزی‏
همراه آنها كرده است كه حقيقت اين قدرت برعلم روشن نشده است . (
اينكه عرض می‏كنم روشن نشده است يعنی از نظر مادی قابل توضيح نيست ) جز
همان چيزی كه قرآن فرموده است : « و اوحی ربك الی النحل ان اتخذی من‏
الجبال بيوتا »( 1 ) پروردگار تو از راه مخفی به زنبور عسل القاء كرد .
" وحی " همان فهماندن است از راه نهانی ، از راهی غير از راههای‏
معمولی . همان قدرتی كه در زبان علم غريزه ناميده می‏شود و قرآن آن را به‏
نام وحی ناميده است ، هميشه همراه اين موجود بوده است و او است كه اين‏
موجود را هدايت و رهبری می‏كند . ولی انسان اينطور نيست ، آنطور آفريده‏
نشده است . به انسان قدرتی داده شده است كه ما نام آن را " عقل " يا
" ابتكار " می‏گذاريم . انسان دارای قوه ابتكار است اما حيوان ابتكار
ندارد . اين اساس مطلب است .
ابتكار يعنی نقشه تازه خلق كردن ، نقشه جديد آفريدن . حيوان همان چيزی‏
را كه از طريق وحی به او فهمانده شده است
پاورقی :
1 - سوره نحل ، آيه . 68

می‏داند ، ديگر قادر نيست از پيش خود چيزی خلق كند يعنی نقشه‏ای را با
فكر خودش طرح بكند ، ولی انسان قادر است چون به انسان يك همچو قوه‏
عجيبی داده شده است . غريزه را از او گرفته‏اند و به او گفته‏اند تو در
پرتو اين قوه بايد زندگی بكنی . البته انسان دارای وحی هست به اين معنی‏
كه برای بعضی از افراد او كه پيغمبران باشند در مسائلی كه پای حس و عقل‏
به آنجا نمی‏رسد وحی به كمك می‏آيد كه انسان را رهبری كند ، ولی قوه‏
ابتكار را از او نگرفته‏اند ، قوه ابتكار دارد و در حدودی كه از اين قوه‏
ساخته است وحی كاری ندارد . چون انسان دارای يك همچو قوه و قدرتی هست‏
زندگی او در خلقت از صفر بايد شروع بشود و از صفر هم شروع شده است ،
بعد با قوه ابتكار خودش قدم به قدم جلو می‏رود و وضع زندگی خودش را
تغيير می‏دهد ، از مرحله‏ای وارد مرحله ديگر می‏شود ، از عهدی به عهدی ديگر
می‏رود ، نتيجه اينست كه به اصطلاح تمدن انسان دوره‏هائی دارد و تمدن حيوان‏
دوره‏هائی ندارد . اينكه می‏گويند مقتضيات زمان تغيير می‏كند ، راست‏
می‏گويند . علت تغيير كردنش هم همين جهت است كه با طرز خلقت انسان‏
مربوط است . مقتضيات زمان برای حيوان عوض نمی‏شود ولی برای انسان عوض‏
می‏شود . در حيوان حس تجدد و نوخواهی وجود ندارد ، در انسان وجود دارد .
زمان او يكنواخت است ولی زمان انسان يكنواخت نيست . حيوان مكلف‏
نيست يعنی مسؤوليت روی دوش حيوان گذاشته نشده است ، يك ماشين خودكار
است ، ولی انسان مسئول كار خودش است .
تكليف ، وظيفه و مسؤوليت ، همان چيزی است كه قرآن از

آن به نام امانت ياد كرده است . امانت را بر زمين و آسمانها و كوهها (
البته اينها به عنوان نمونه ذكر شده‏اند ، منظور تمام مخلوقات است )
عرضه داشتيم هيچكدام حاضر نشدند كه آن را بپذيرند چون استعدادش را
نداشتند . تنها انسان بود كه حاضر شد بار امانت تكليف و مسؤوليت را به‏
دوش بگيرد يعنی گفت خدايا ! مسؤوليت را من به عهده می‏گيرم ، آن راه‏
كمال و سعادت را من با پای خودم طی می‏كنم به حكم اين نيروی عجيبی كه به‏
من داده‏ای كه نيروی ابتكار است ، نيروی عقل است ، نيروی خلاقيت است .
از همين جا يك مطلب ديگر هم پيدا می‏شود يعنی يك تفاوت پيدا می‏شود و
آن اينست : حيوانها همانطوری كه در زندگی اجتماعيشان ترقی و تكامل‏
ندارند ، انحراف هم ندارند ، سقوط هم ندارند . همانطوری كه بالا رفتن‏
ندارند ، پائين آمدن هم ندارند . يعنی شما نمی‏توانيد مثلا در ميان‏
زنبورهای عسل ، گروهی را پيدا بكنيد كه اينها تدريجا دچار فساد و انحراف‏
شده باشند ، اخلاقشان فاسد شده باشد ، نظامات خودشان را عوض كرده باشند
، خلاف كرده باشند و در نتيجه اين كار از ميان رفته باشند ، اما انسان‏
اين هم در كارش هست ، يعنی فساد و انحراف هم در انسان امكان دارد .
همانطوری كه انسان ممكن است راه پيشروی را بپيمايد ، ممكن است كه به‏
سقوط و تباهی هم برود . هر دو راه به رويش باز است . همانطوری كه ممكن‏
است در زمان به واسطه استعداد عقلانی و علمی خودش جلو برود ، ممكن است‏
در اثر خودخواهی و هواپرستی از جاده ترقی منحرف شود ، به سراشيبی سقوط
وارد گردد . امكان سقوط و انحراف برای انسان از دو راه است ، يكی از
راه

ظلم و ستمگری و حقوق يكديگر را پايمال كردن و از مسير عدالت خارج شدن ،
و ديگر از راه جهالت . جهالت يعنی چه ؟ يعنی اشتباه كردن . حيوانها اين‏
چيزها را ندارند . البته گاهی به ندرت اتفاق می‏افتد ولی نه آنطوری كه‏
برای انسان پيش می‏آيد كه يك قومی را فاسد می‏كند . مثلا می‏گويند ممكن‏
است اشتباهی برای دسته كارگر زنبور عسل پيدا بشود . افراد كارگر مأمورند
كه گلهای خوشبو و لطيف را پيدا كرده و آنها را بمكند و عسل تهيه كنند .
گاهی اشتباها بجای يك گل لطيف و خوشبو يك گل بدبو را می‏مكند اما اين‏
اشتباه بسيار كوچك است و زود هم جبران می‏شود . مأمورينی در كندو هستند
كه وقتی زنبورهای كارگر وارد می‏شوند دهان آنها را بو می‏كنند می‏بينند
وظيفه خودشان را خوب انجام داده‏اند يا نه . اگر ديدند بد انجام داده‏اند
فورا يك محكمه از محكمه صحرائی سريعتر تشكيل می‏دهند و با اسلحه‏ای كه‏
دارند همانجا آنها را معدوم می‏كنند . اينست كه در آيه كريمه قرآن بعد از
بيان عرض امانت بر مخلوقات و امتناع تمام مخلوقات از پذيرش آن و
پيشقدم شدن انسان ، بلافاصله می‏فرمايد : « انه كان ظلوما جهولا » انسان‏
موجود بسيار ستمگری است ، انسان موجود بسيار نادانی است . اين دو
استعداد يعنی استعداد ترقی و تكامل از يك طرف ، و استعداد و امكان سقوط
و انحراف از طرف ديگر به واسطه ظلم يا جهل ، از يكديگر تفكيك نمی‏شود .
آيه ديگری در قرآن به همين مضمون هست ، اول سوره دهر : « هل اتی علی‏
الانسان حين من الدهر لم يكن شيئا مذكورا 0 انا خلقنا الانسان من نطفه‏
امشاج نبتليه فجعلناه سميعا بصيرا 0 انا »

« هديناه السبيل اما شاكرا و اما كفورا »( 1 ) . آيا برانسان گذشته است‏
زمانی كه هيچ نبوده است ؟ يك چيزی كه نام برده بشود نبوده است ؟ ما
انسان را از يك نطفه و ماده‏ای آفريده‏ايم كه در آن ماده استعدادهای‏
گوناگون وجود دارد و به موجب همان استعدادها ما انسان را مورد آزمايش‏
قرار می‏دهيم و آزادش می‏گذاريم .
آزمايش يعنی چه ؟ آزمايش به چه وسيله ؟ آزمايش به وسيله تكليف و
مسؤوليت . يعنی تكليف و مسؤوليت به عهده او قرار می‏دهيم و آزادش‏
می‏گذاريم و می‏گوئيم خودت می‏دانی ، اين راه است و اين چاه ، اگر راه را
رفتی به سعادت می‏رسی و اگر به طرف چاه رفتی منحرف شده‏ای و سقوط خواهی‏
كرد . « و جعلناه سميعا بصيرا »ما انسان را شنوا و بينا قرار داديم ،
سميع و بصير قرار داديم يعنی برای انسان چشم بينا و گوش شنوا قرار داديم‏
. بعد می‏فرمايد : « انا هديناه السبيل اما شاكرا و اما كفورا »راه را به‏
او نشان داديم، از اينجا ديگر با خود انسان است ، يا شاكر است يا كفور.
انسان تنها موجودی است كه يك همچو خلقت عجيبی دارد ، يك همچو سرشت‏
مركبی دارد . به موجب همين سرشت مركب است كه گاهی پيش می‏رود ، گاهی‏
عقب . به عبارت ديگر انسان زمان خود را می‏سازد ، گاهی زمان خود را خوب‏
می‏كند و گاهی بد ، برخلاف حيوان كه ساخته شده زمان و محكوم زمان است .
انسان تا حدودی خالق زمان خويش است و حيوان صددرصد مخلوق زمان خويش‏
است .
پاورقی :
1 - سوره دهر ، آيات 1 تا . 3

از همين جا ما به اين مطلب می‏رسيم كه تغييراتی كه در زندگی بشر پيدا
می‏شود دو نوع است : يك نوع تغييرات صحيح و يك نوع تغييرات ناصحيح ،
اعتلائی و غير اعتلائی .
پس يك مطلب ديگر را از اينجا نتيجه می‏گيريم و آن اينست كه اگر از
ما بپرسند آيا با تغييراتی كه در زمان پيدا می‏شود بايد هماهنگی كرد يا
بايد مخالفت كرد ، بايد اينجور جواب بدهيم كه با تغييرات زمان نه بايد
دربست هماهنگی كرد و نه در بست و صددرصد مخالفت كرد ، چون زمان را
انسان می‏سازد و انسان موجودی است كه می‏تواند زمان را در جهت خوبی تغيير
بدهد و می‏تواند زمان را در جهت بدی تغيير بدهد ، پس با تغييراتی كه در
جهت خوبی است بايد هماهنگی كرد و با تغييراتی كه در جهت بدی است نه‏
تنها نبايد هماهنگی كرد بلكه بايد مخالفت كرد .
اكنون سؤال ديگری پيش می‏آيد كه كدام تغييرات است كه بايد آنها را به‏
حساب ترقی و اعتلاء بگذاريم و كدام تغييرات است كه بايد آنها را به‏
حساب فساد و انحراف بگذاريم ؟ ما از كجا بفهميم كه يك تغيير اوضاع‏
خوب است و ما هم بايد هماهنگی بكنيم يا بد است و بايد مخالفت بكنيم ؟
مقياس آن چيست ؟
عقل برای انسان راهنمای خوبی است . عقل را خداوند به انسان داده است‏
برای اينكه راه كمال را از راههای انحراف تشخيص بدهد . وضع بشر نشان‏
می‏دهد كه بشر گاهی به حكم عقل راه صحيح را طی می‏كند ، گاهی به حكم اشتباه‏
و جهالت و هواپرستی راه انحراف را طی می‏كند .

يك مقياس كلی اينست كه ببينيم پديده‏هائی كه در زمان به وجود می‏آيد
چه عواملی باعث به وجود آمدن آنها شده است و در چه جهتی به وجود آمده‏
است ، يعنی عامل پديده مورد نظر كدام استعداد از استعدادهای گوناگون‏
انسانی است ، و [ ببينيم آن پديده ] برای چه منظوری بوجود آمده و چه‏
آثاری دارد ؟ بايد ببينيم آنچه كه در زمان پيدا شد آيا محصول عقل و علم‏
بشر است يا چيز ديگری دخالت كرده است ؟ شما هر چيزی را كه ديديد در
زمان پيدا شد اگر روی آن حساب بكنيد ، گاهی می‏بينيد صددرصد محصول علم و
عقل است ، و گاهی می‏بينيد محصول علم هست اما نه علم آزاد بلكه علم‏
بيچاره اسير . مثلا علمی در دنيا هست به نام علم فيزيك . بعضی از علما
زحمت كشيده‏اند و اين علم را پيش برده‏اند . يكی از مباحث اين علم بحث‏
مربوط به نور است . مبحث نور از مباحثی است كه هزاران سال است بشر
درباره آن تحقيقاتی دارد كه حقيقت نور چيست ؟ انسان كه می‏بيند ، چطور
می‏شود كه می‏بيند ؟ انعكاس و انكسار نور چگونه است ؟ نور چه قوانينی‏
دارد ؟ يكی از علمای اسلامی مردی است به نام " ابن الهيثم " كه يك‏
رياضيدان و فيزيكدان فوق العاده‏ای می‏باشد ، مخصوصا درباره نور مطالعات‏
عجيبی كرده است كه اروپائيها بسياری از عقايدشان درباره نور را به اقرار
خودشان از اين مرد گرفته‏اند . كتاب " المناظر " ابن الهيثم اكنون در
دست است . يكی از اكابر دانشمندان اروپائی " راجر بيكن " است كه از
معاريف نوابغ اروپا است و در حدود قرن دوازدهم ميلادی می‏زيسته است .
اين مرد از حوزه اندلس اسلامی استفاده كرده

است و همه چيز خود را مديون ابن الهيثم می‏داند . " ويل دورانت " در
كتاب " تاريخ تمدن " و همچنين " گوستاولوبون " در " تاريخ تمدن‏
اسلام و عرب " از قول خود راجربيكن می‏نويسد كه اين مرد با صراحت می‏گويد
استاد اصلی من در اين علم ، ابن الهيثم است و من از كتابهای او استفاده‏
كرده‏ام . البته بعدها مبحث نور را خيليها پيش برده‏اند .
در اثر شناختن نور و كيفيات نور ، بشر مسئله عكس و عكسبرداری و
فيلمبرداری را آموخته است . اين موضوع كار علم است . آيا علم در اينجا
پيشروی كرد يا نه ؟ البته كه پيشروی كرد . از اين راه چه استفاده‏ها كه‏
بشر می‏تواند ببرد !
علم كار خودش را می‏كند ، كشف و اختراع خودش را می‏كند ، يك دفعه يك‏
آدم پول پرست هواپرست پيدا می‏شود و آن را وسيله برای خالی كردن جيب‏
مردم و ضمنا فاسد كردن اخلاق مردم قرار می‏دهد ، از اين علمی كه بشر پيدا
كرده است فيلمهای فاسد كننده منحرف كننده ايجاد می‏كند ، يعنی علم را به‏
اسارت می‏برد ، از اين علم فيلمهای فاسدی تهيه می‏كند كه نتيجه‏اش خراب‏
كردن اخلاق مردم است . آن وقت آيا ما می‏توانيم فلان فيلم سينمائی را قبول‏
بكنيم و بگوئيم پديده اين قرن است ، محصول علم است ؟ می‏گوئيم نه ، اين‏
فقط محصول علم نيست ، محصول علم و چيز ديگری است ، محصول شهوت شهوت‏
پرستان است كه علم را در خدمت خودش گرفته است و يك همچو چيزی به‏
وجود آورده است .
مثال ديگری عرض می‏كنم : علم ديگری در دنيا پيشروی

علت تغيير مقتضيات زمانها

« انا عرضنا الامانه علی السموات و الارض والجبال فابين ان يحملنها و
اشفقن منها و حملها الانسان انه كان ظلوما جهولا »( 1 ) .
اين آيه شريفه قرآن كه تلاوت شد از آيات بسيار پرمعنی قرآن كريم است‏
. اينكه عرض می‏كنم پرمعنی است ، با اينكه همه آيات قرآن پرمعنی می‏باشد
، از اين نظر است كه بعضی از آيات قرآن به شكلی مطلب را عرضه می‏دارد
كه مردم را وادار به تفكر و تعمق می‏كند .
قرآن كريم زياد به تفكر دعوت می‏كند يا به طور مستقيم و يا غير مستقيم‏
. دعوتهای مستقيم قرآن كريم به تفكر همان آياتی است كه رسما موضوع تفكر
را عنوان كرده است ، بی فكری را مذمت و ملامت كرده است : « ان شر
الدواب عند الله الصم البكم الذين لا يعقلون »( 2 ) بدترين جنبندگان در
نظر خدا كدامند ؟ آيا آنهائی هستند
پاورقی :
1 - سوره احزاب ، آيه . 72
2 - سوره انفال ، آيه . 22

كه ما آنها را نجس العين می‏خوانيم ؟ يا بدترين حيوانات آنهائی هستند كه‏
ضرب المثل كودنی هستند ؟ نه ، بدترين جنبندگان در نظر خدا و با مقياس‏
حقيقت عبارت است از انسانهائی كه گوش دارند و كرند ، زبان دارند و
گنگ و لالند ، قوه عقل و تميز به آنها داده شده است ولی آن را به كار
نمی‏اندازند و فكر نمی‏كنند . نظير اين آيه كه دعوت به تعقل شده است در
قرآن زياد است .
يك سلسله آيات داريم كه غيرمستقيم مردم را به تعقل دعوت كرده است .
آنها هم چند دسته‏اند و نمی‏خواهيم همه آنها را عرض كنيم چون از مطلبی كه‏
در نظر گرفته‏ام دور می‏مانيم . يك دسته از اين آيات آياتی است كه مطلبی‏
را با شكل و صورتی طرح می‏كند كه عقل را بر می‏انگيزد به تفكر كردن و تأمل‏
كردن . اين خود يك روش خاصی است كه برای تحريك عقول به كار برده شده‏
است . از جمله همين آيه است . در اين آيه كه در موضوع انسان است ، به‏
شكلی مطلب بيان شده كه انسان وقتی اين آيه را تلاوت می‏كند فورا چند
علامت سؤال در جلو خودش می‏بيند . « انا عرضنا الامانه علی السموات و
الارض و الجبال فابين ان يحملنها و اشفقن منها و حملها الانسان انه كان‏
ظلوما جهولا ». ما امانت را بر آسمانها و زمين عرضه كرديم . اين امانت‏
چيست ؟ كدام امانت است ؟ چگونه عرضه كرديم ؟ بر كی عرضه كرديم ؟ بر
آسمانها و بر زمين و كوهها . چگونه امانتی را می‏شود بر آسمان و زمين و
كوه عرضه كرد ؟ امانت را ما عرضه داشتيم بر آسمانها ، بر زمين و بر
كوهها اما آنها از اينكه اين امانت را بپذيرند امتناع كردند . كلمه‏
« ابين يحملنها »آمده است ، يعنی امتناع كردند از اينكه اين امانت را

به دوش بگيرند . معلوم می‏شود نوع امانت نوعی است كه اين موجودات كه‏
اين امانت بر آنها عرضه شده است بايد تحمل بكنند ، به دوش بگيرند ، نه‏
صرف اينكه بپذيرند . شما در امانتهای معمول می‏گوئيد كه فلانی فلان امانت‏
را پذيرفت ، نمی‏گوئيد به دوش گرفت . اما اينجا قرآن كريم می‏فرمايد
اينها امتناع كردند از اينكه اين امانت را به دوش بگيرند . اين "
امانت به دوش گرفتن " موضوعی در ادبيات عربی و فارسی شده است . حافظ
می‏گويد : آسمان بار امانت نتوانست كشيد قرعه فال به نام من ديوانه زدند
« و حملها الانسان »اما انسان اين امانت را به دوش گرفت . فورا اين‏
سؤال پيش می‏آيد كه ما همه انسانها را می‏بينيم ولی روی دوش آنها چيزی‏
نمی‏بينيم . كدام بار است كه بر دوش انسانها گذاشته شده است ؟ پس‏
معلوم می‏شود اين شكل ديگری است ، يك امانت جسمانی نبوده است كه خدا
يك جسمی را عرضه بدارد به زمين ، بگويد نه ، به كوهها ، بگويد نه ، به‏
آسمانها ، بگويد نه ، ولی به انسان بگويد تو ، انسان بگويد بلی من حاضرم.
بعد می‏فرمايد : « انه كان ظلوما جهولا » انسان كه تنها موجودی بود كه‏
حاضر شد اين امانت را به دوش بگيرد ظلوم است . " ظلوم " از ماده ظلم‏
است . ظلم يعنی ستمگری . ظلوم مبالغه در ظالم بودن است . اين موجودی كه‏
اين امانت را به دوش گرفت بسيار ستمگر است . جهل به معنی نادانی ، و
جهولا مبالغه در نادانی است : و بسيار نادان هم هست . اين باز يك سلسله‏
سؤالهای ديگر به وجود می‏آورد : آيا خدا كه اين امانت را عرضه داشت ،
عرضه داشت كه بپذيرند و به دوش بگيرند يا عرضه داشت كه به

دوش نگيرند ؟ مسلم عرضه داشت كه به دوش بگيرند . حالا كه هيچ مخلوقی به‏
خود اجازه نداده است و جرأت نكرده است كه اين امانت را به دوش بگيرد
و تنها در ميان صف مخلوقات ، انسان قدم جلو گذاشته و گفته من حاضرم ،
حالا كه قبول كرده چرا اين موجود را قرآن ظلوم و جهول خوانده است ؟
اين قسمت آخر يعنی موضوع ظلوم و جهول بودن ، بعد از موضوع امانت ، از
مشكل‏ترين موضوعاتی بوده است كه هميشه علمای اسلامی ، مفسرين ، عرفا ، روی‏
اين موضوع فكر می‏كردند كه معنی ظلوم و جهول بودن چيست ؟
اينكه عرض كردم اين آيه يك آيه پرمعنی می‏باشد مقصودم همين بود كه‏
عرض كردم . يعنی اين آيه كريمه با زبانی مطلبی را بيان كرده است كه خود
به خود سؤالات زيادی را ايجاد می‏كند و عقل بشر را وادار به فكر و انديشه‏
می‏كند .
البته از نظر تمام مفسرين و از نظر اخبار شيعه و سنی هيچ جای ترديد
نيست كه اين امانت از نوع امور جسمانی و مادی نبوده است بلكه يك امر
معنوی است . يعنی در ميان مخلوقات يك امری است كه خدا اسم آن را
امانت گذاشته است . حالا چرا اسم آن را امانت گذاشته است بماند ، بلكه‏
توفيقی پيدا شد و عرض كرديم . يك موضوعی بوده كه خدا نام آن را امانت‏
گذاشته است و در عالم تكوين بر تمام مخلوقات عرضه كرده ولی آنها
نتوانستند به دوش بگيرند يعنی استعداد آن را نداشتند .
معنای عرضه كردن چيست ؟ معنای عرضه كردن اينست كه هر كمالی و هر فيضی‏
از ناحيه خدا بر تمام مخلوقات عرضه

می‏شود ، فقط آنكه استعداد دارد می‏پذيرد و آنكه استعداد ندارد نمی‏پذيرد .
می‏توانيد مثال بزنيد به پيغمبری ، به امانت ، به علم و به هر چه كه‏
بخواهيد . آيا اين موهبت كه نامش رسالت است از طرف خداوند به بعضی‏
از انسانها عرضه می‏شود و از بعضی ديگر مضايقه می‏شود ؟ يعنی پيغمبری را به‏
پيغمبر عرضه كردند پذيرفت ، به من عرضه نكردند ، اگر به من هم عرضه‏
می‏كردند می‏پذيرفتم ؟ يا نه ، آن حقيقتی كه نامش وحی است ، رسالت است‏
، نبوت است ، يك حقيقتی است كه از ناحيه خداوند هيچگونه مضايقه‏ای [
در عرضه آن ] نيست ، آن حقيقت بر همه مخلوقات عرضه می‏شود ، به سنگ هم‏
اگر بتواند بپذيرد می‏دهند ولی سنگ نمی‏تواند بپذيرد ، حيوان نمی‏تواند
بپذيرد ، انسانها هم نمی‏توانند بپذيرند مگر افراد بخصوصی .
آن امانت هم كه خدا می‏فرمايد عرضه داشتيم ، بر تمام مخلوقات عرضه‏
كردند و هيچكدام از مخلوقات نتوانستند آن را بپذيرند مگر انسان .
پس تا اينجا می‏فهميم كه در انسان يك استعدادی وجود دارد كه در
موجودات ديگر آن استعداد وجود ندارد . انسان چون استعداد آن را داشت به‏
او داده شد .
حالا آن امانت چيست ؟ ما از خود همين كلمه « يحملنها » می‏توانيم‏
بفهميم چيست . معلوم می‏شود يك امری است كه به دوش گرفتنی است .
البته جسمانی و مادی نيست ولی تحمل كردنی است . وقتی به اخبار و
روايات مراجعه می‏كنيم می‏بينيم آن چيزی كه تفسير می‏كرده‏اند با همين معنی‏
جور در می‏آيد . آن امانت

چيست ؟ گفتند تكليف و وظيفه و قانون . يعنی اينكه زندگی انسان زندگی‏ای‏
باشد كه او بايد در پرتو تكليف و وظيفه آن را صورت بدهد يعنی برای او
وظيفه معين بكنند و او هم بار تكليف ، بار قانون ، بار مسؤوليت را به‏
دوش بگيرد ، و اين همان چيزی است كه در غير انسان وجود ندارد يعنی غير
انسان ، همه مخلوقات و موجودات وظايفی را كه انجام می‏دهند بدون تحمل‏
مسؤوليت است ، روی اجبار و الزام است . تنها انسان است كه می‏شود برای‏
او قانون طرح كرد و او را مختار و آزاد گذاشت و به او گفت اگر راه‏
سعادت را می‏خواهی طی كنی بايد از اينجا بروی و اگر راه بدبختی را
می‏خواهی بروی از اين طرف ، و در هر حال اختيار با خودت است ، حالا اين‏
تو هستی و اين راه . اين موضوع نامش تكليف است .
مطلبی كه تا اينجا عرض كردم يك مطلب مقدماتی بود ، بعد راجع به آن‏
باز هم توضيح خواهم داد .
بايد اول عرض بكنم كه در اين شبها راجع به چه موضوعی می‏خواهم صحبت‏
بكنم . حقيقتش اينست كه خودم مردد بودم ، و طبع من هم هميشه اينجور
است كه می‏خواهم موضوعی را عنوان بكنم كه مورد احتياج است و شبهای‏
متوالی در اطراف همان موضوع صحبت بكنم تا آن را حلاجی كرده و حل بكنم ،
و از طرف ديگر فكر من هميشه اينست كه مسائلی را عنوان بكنم كه كمتر
درباره آنها فكر و بحث می‏شود .
در ميان موضوعاتی كه به نظر رسيد ، يك موضوع بيشتر جلب توجه كرد كه‏
درباره آن بحث بكنم و البته اگر ببينم مستمعين