احمد در سیزدهم دى‏ماه سال 1358 از طرف شهید بروجردى مأموریت یافت تا ضمن پاكسازى جاده پاوه - كرمانشاه، حلقه محاصره‏اى را كه ضدانقلاب بر گرد شهر پاوه بسته بود، در هم بشكند. تا آن زمان، تمامى راه‏هاى مواصلاتى منتهى به پاوه، خصوصاً جاده پاوه - كرمانشاه؛ تا حوالى كرمانشاه، تحت كنترل كامل عناصر مسلح ضدانقلاب قرار داشت و تردد نیروهاى خودى در این منطقه، عمدتاً از طریق هوا، توسط هلى‏كوپترهاى شینوك و توفورتین یگان هوانیروز ارتش جمهورى اسلامى انجام مى‏گرفت. هر چند همین تردد محدود هوایى نیز با توجه به تسلیح ضدانقلابیون به توپ‏هاى قدرتمند ضدهوایى 23 میلیمترى توسط ارتش بعث عراق، همواره در معرض خطر قرار داشت و جز در حد ضرورت صورت نمى‏گرفت. قبول ریسك تردد در جاده‏ها نیز در واقع به مثابه دست زدن به اقدامى انتحارى تلقى مى‏شد. در آن برهه، افرادى كه به هر نحو منتسب به نظام جمهورى اسلامى بودند - حتى كردهاى بومى - در اكثر ساعات شبانه ‏روز نمى‏توانستند از جاده‏هاى منطقه تردد كنند. عناصر مسلح پست‏هاى ثابت و سیار ایست و بازرسى دموكرات‏ها و گروهك‏هاى چپ و راست مؤتلفه آنان، به احدى از این گونه مسافران رحم نمى‏كردند. چنین افرادى اگر به محض دستگیرى تیرباران نمى‏شدند، حداقل خطرى كه آنان را تهدید مى‏كرد، اسارت و گروگان گرفتن ایشان توسط تجزیه‏طلبان بود. از دیگر سو، وضعیت شهر پاوه نیز فوق‏العاده وخیم بود. پاوه، از معدود شهرهاى كردنشین بود كه مردم آن، دوشادوش یكدیگر با چنگ و دندان در برابر نیروهاى تا بن دندان مسلح ضدانقلاب جنگیده و از اشغال شهر توسط آنان جلوگیرى كرده بودند. ضدانقلاب كه از مقاومت سرسختانه مردم پاوه سرسام گرفته بود، طى اقدامى رذیلانه، ضمن استقرار چندین قبضه تفنگ 106 و خمپاره‏انداز با كالیبرهاى مختلف بر ارتفاعات مشرف به شهر، خانه‏ها، مدارس، مساجد، معابر عمومى و محوطه ساختمان سپاه پاوه را با آتش كور و پرحجم خود بى‏وقفه مى‏كوبید. همین خمپاره‏باران شهر باعث شد تا مردم، به پاوه، «شهر خمپاره‏ها» لقب بدهند.

یكى از نیروهاى سپاه پاوه از آن روزها مى‏گوید:«... در آن زمان، ما حدوه ده - پانزده نفر بچه‏هاى سپاه، كل نیروهاى مسلح جمهورى اسلامى در شهر محاصره شده پاوه بودیم. اوایل دى ماه سال 58، یك گروه بیست نفرى اعزامى، به شكلى معجزه‏آسا حلقه محاصره شهر را پشت سر گذاشت و افراد آن به جمع ما اضافه شدند. آنها به محض ورود گفتند: قرار است پاوه را از محاصره آزاد كنیم. پرسیدیم: حالا فرمانده شما كیست؟ چه وقت و چطور مى‏خواهد این كار را بكند؟ گفتند: اسم او برادر احمد است. قرار شده شخصاً براى پاكسازى پاوه بیاید و...

طى ده - دوازده روزى كه تا شروع عملیات باقى مانده بود، آن‏قدر اینها از این «برادر احمد» خودشان، اینكه نمى‏دانید چه یلى است و چه دلاورى‏ها از خودش نشان داده و... تعریف كردند كه ما آنقدر كه مشتاق دیدار او شده بودیم، مشتاق خلاص شدن از محاصره نبودیم.»

سرانجام روز موعود براى آغاز عملیات فرارسید. روز 13 دى 1358، نیروهاى سپاه، از دو محور كار را شروع كردند. گروهى از رزم‏آوران با جلودارى سردار شهید غلام‏رضا قربانى مطلق از داخل پاوه، در امتداد جاده خروجى شهر سرگرم پاكسازى قدم به قدم مواضع ضدانقلاب شدند و در محور دوم، احمد و همرزمانش از سمت جوانرود، كار پاكسازى جاده به سمت پاوه را آغاز كردند. با الحاق نیروهاى دو محور، به لطف الهى محاصره پاوه شكسته شد. بهتر است دنباله ماجرا را از قول همان رزمنده سپاه پاوه پى بگیریم:

«... رفتم سراغ حمید فرحزاد - یكى از بچه‏هاى اعزامى از محور جوانرود - گفتم: این «برادر احمد»، كدام یكى از شماهاست؟ بین جمع، فردى را نشان داد و گفت: این هم برادر احمد!

خوب كه توى بحرش رفتم، دیدم یك سپاهى لاغر و قدبلند و سبزه‏رویى است با ابروهاى پهن، چشم‏هایى ریز و بادامى، بینى‏اى كه بدجورى از وسط شكسته بود و بالاخره موهاى سر و ریش بلند و ژولیده؛ یك كلاه آهنى مستعمل سرش گذاشته و با جملاتى تلگرافى و مختصر، در حال دستور دادن به این و آن است.

با خودم گفتم: اى بابا! ما از این بشر، یك آدم یغور قوى هیكل، توى مایه‏هاى رستم، با آن بر و بازوهاى تهمتنى و ریش دو شاخ در ذهن‏مان ساخته بودیم. این كجا و آن كه ما فكرش را مى‏كردیم كجا!...

الغرض، كار الحاق كه تمام شد، همراه او سوار شدیم و حركت كردیم به سمت پاوه. به محض اینكه ماشین روى دور افتاد، او شروع كرد به درس دادن به ما. گفت: برادرها! شما حین تردد در راه‏ها، حواستان باید حسابى جمعِ اطرافتان باشد. دایم سمت چپ و راست مسیر خودتان را چك كنید. غافل نشوید تا یامفت كشته نشوید. شهادت، با از روى غفلت به كشتن دادن خود، فرق دارد. شهادت، مرگ آگاهانه است؛ نه مردن غافلانه!

شش دانگ حواس ما، جمع شنیدن حرفهایش شده بود. تا آن روز، هیچ كس این‏طور با دقت و هوشیارانه، ریز مسائل تردد ما را در جاده‏هاى كردستان، به ما گوشزد نكرده بود. این دیدار، سرآغاز آشنایى ما با مردى بود كه رمز چگونه جنگیدن را مى‏دانست و دلسوزانه این رمز گرانبها را به بچه‏هاى انقلاب در جبهه‏هاى غرب آموزش مى‏داد.»

احمد پس از فتح پاوه، با حكم سردار بروجردى، به سمت فرماندهى واحد عملیات سپاه پاوه منصوب شد و تا اواخر اردیبهشت سال 1359، یك سره همّ و غمّ خود را مصروف طراحى و برنامه‏ریزى جهت كار پاكسازى مناطق آلوده و آزادسازى روستاها و ارتفاعات سوق‏الجیشى حومه پاوه كرد. به تدریج، شمارى از جوانان انقلابى و مخلص اعزامى، به جمع قواى معدود احمد در سپاه پاوه افزوده شدند. جوانان مؤمن و جان بر كفى كه ضمن زدن زانوى تلمذ در مكتب رزمى سردار متوسلیان و به گوش جان سپردن آموزه‏هاى گرانسنگ وى، یك شبه ره صد ساله رفتند و به فاصله‏اى كوتاه، خود در زمره سرداران زبده سپاه اسلام در جبهه‏هاى غرب و جنوب به شمار آمدند. از جمله آنان مى‏توان بزرگوارانى همچون سرداران شهید اكبر حاجى‏پور، بهمن نجفى، احمد بابایى، سیدمحمدرضا دستواره و... را نام برد. با مساعى پیگیر احمد و حمایت بى‏دریغ سردار بروجردى، به تدریج آمار نفرات سپاه پاوه بالا آمد و به تبع آن، توان رزمى نیروهاى انقلاب در جبهه پاوه نیز افزایش یافت.

به جرأت مى‏توان گفت، از جمله عوامل اصلى موفقیت احمد در انهدام برق‏آساى مواضع ضدانقلاب پیرامون شهر پاوه، ورود سردار شهید ناصر كاظمى به این شهر بود. یكى از رزم‏آوران سپاه پاوه در این باب مى‏گوید:

«... یك روز دیدیم یك آقایى آمده و مى‏گویند ایشان فرماندار پاوه است. در آن ایام، مقامات اعزامى معمولاً توسط عناصر لیبرال انتخاب مى‏شدند و در رابطه با مناطق كردنشین غرب، اكثر رؤساى ادارات و فرمانداران انتصابى لیبرال‏ها، از وابستگان گروهك‏هاى چپ و التقاطى بودند.

از خیانت‏هاى لیبرال‏ها در قضایاى كردستان، یكى هم همین مسأله بود. عمق فاجعه وقتى معلوم مى‏شود كه آدم مى‏بیند در سخت‏ترین برهه جنگ كردستان، استاندار این استان بحران‏زده، یك توده‏اى قهار بومى به نام ابراهیم یونسى بود!... خلاصه با چنین پس‏زمینه‏اى ما این آقاى فرماندار پاوه را زیارت كردیم. قیافه‏اش كه حسابى غلطانداز بود! على‏الخصوص با آن موهاى بلند مجعد و ریش پروفسورى، كه بدجورى توى ذوق ما زد. تا او را دیدیم، دلمان هُرّى پایین ریخت. گفتیم واویلا! این آدم از شش فرسخى قیافه‏اش داد مى‏زند كه ضدانقلاب است! چه كسى گفته این فرماندار پاوه بشود؟

چند روز بعد، توى محوطه سپاه پاوه داشتیم در مورد فرماندار مشكوك اعزامى صحبت مى‏كردیم. نگو، احمد حرف‏هاى ما را شنیده. تا به ما رسید، با یك عتابى گفت: غیبت نكنید! گفتیم: چرا؟ این آقا كه قیافه‏اش داد مى‏زند ضدانقلاب است. نگاهش را از ما دزدید و گفت: نه! آدم خوبى است. با تعجب پرسیدیم، مگر شما چه چیزى از او مى‏دانید كه ما نمى‏دانیم؟ از دادن جواب سرراست به سوال ما طفره رفت. گفت: هیچى، فقط فكر مى‏كنم این فرماندار، آدم خوبى باشد.»

فرماندار مشكوك اعزامى به پاوه، در اصل یكى از كادرهاى اطلاعاتى نخبه سپاه تهران بود. او هر روز، به بهانه بازدید منطقه و سخنرانى، به روستاهاى اطراف شهر كه در قرق ضدانقلاب بودند، مى‏رفت و از وضعیت قواى ضدانقلاب، سنگرها، تجهیزات، استحكامات و نحوه پراكندگى مواضع آنان، اطلاعات ذى‏قیمتى جمع‏آورى مى‏كرد. ضدانقلابیون هم كه گول ظاهر غلطانداز و سخنرانى‏هاى خنثى و یك بام و دو هواى او را خورده بودند، مزاحمتى برایش ایجاد نمى‏كردند. ناصر كاظمى به راحتى در مناطق آلوده تردد مى‏كرد. روزها سخنرانى‏هایى با مضامین نامربوط و بى‏سر و ته داشت و شب‏ها، دور از چشم همه - حتى بچه‏هاى سپاه پاوه - كلیه اطلاعات حساس و ارزشمندى را كه جمع‏آورى كرده بود، تحویل احمد مى‏داد. احمد نیز از این اطلاعات، در روند طراحى و برنامه‏ریزى سلسله عملیات پاكسازى مناطق اشغالى پیرامون پاوه به نحو احسن استفاده مى‏كرد. پس از یك رشته نبردهاى برق‏آسا كه همگى با موفقیت نیروهاى سپاه پاوه همراه بود، تجزیه‏طلبان تازه فهمیدند كه منشأ ضربات گیج‏كننده‏اى كه خورده‏اند، از كجا بوده است. به گفته یكى از همرزمان احمد در نبردهاى پاوه:

«... ضدانقلاب بدجورى مَچَل شده بود. دست آخر پیغام فرستادند: اگر ما مى‏دانستیم این فرماندار ریش‏بزى، یك چنین اعجوبه‏اى است، همان روز ورود او به پاوه، یك قطار فشنگ توى شكمش خالى مى‏كردیم! این همكارى ظریف و با مزه احمد و شهید كاظمى، از جمله زیباترین خاطراتى است كه من از آن ایام دارم.»

احمد براى آموزش نظرى و ارتقاى سطح معلومات عقیدتى - سیاسى رزمندگان تحت امر خود، ارزش فراوانى قائل بود. در شرایطى كه اكثر رسانه‏هاى گروهى، تریبون‏هاى رسمى و غیررسمى، نشریات كثیرالانتشار و دستگاه‏هاى تبلیغاتى و اطلاع‏رسانى كشور، در قبضه اصحاب تفكرات الحادى، لیبرالى و التقاطى قرار داشت، سعى وى مصروف به این بود كه با بهره‏گیرى از مناسب‏ترین شیوه‏هاى بحث اقناعى و به كار بستن دانش عقیدتى - مبارزاتى گرانبهاى خود، حتى‏المقدور، خلاء عدم كار فكرى و تربیت نظرى موجود در میان رزمندگان سپاهى را برطرف سازد. وى طى دوران حضور پرثمر خود در جبهه‏هاى غرب، هر فرصت ولو كوتاهى را براى به بحث و مناظره گذاشتن مبرم‏ترین مسائل عقیدتى، فلسفى و سیاسى روزِ كشور مغتنم مى‏دانست. یكى از همسنگران او در دوران جنگ‏هاى پاوه، در مورد نحوه ارائه آموزش‏هاى عقیدتى - سیاسى احمد به رزم‏آوران تحت امرش مى‏گوید:

«... در پاوه، پس از هر عملیاتى كه انجام مى‏دادیم، گاه تا چندین روز بى‏كار مى‏ماندیم؛ ولى برادر احمد براى پر كردن اوقات بى‏كارى ما هم برنامه‏ریزى كرده بود و در این فراغت‏هاى ادوارى، با بچه‏ها كار فكرى - فلسفى و عقیدتى - سیاسى مى‏كرد... مى‏آمد توى جمع ما مى‏نشست و هر بار یك بحث جدى را شروع مى‏كرد. فى‏المثل بحث بر سر این كه آیا خدا وجود دارد یا نه. بعد مى‏گفت: فرض كنید من یك ماتریالیست، یك آدم ملحد هستم. شما بیایید و براى من، وجود خدا را در این زنجیره كائنات ثابت كنید...

چه دردسر بدهم، یك بحث داغى به راه مى‏انداخت كه گاه تا سه - چهار ساعت طول مى‏كشید. بعضى وقت‏ها هم بحث به مجادله لفظى تندى بین بچه‏ها ختم مى‏شد! حتى یادم هست یك بار شهید دستواره بدجورى به برادر احمد حمله كرد؛ طورى كه فكر مى‏كردیم الان است كه با او دست به یقه بشود! برادر احمد هم كه نقش خودش را خوب بازى مى‏كرد، ضمن دفاع ظاهرى از مبانى ماتریالیزم، به شهید دستواره گفت: شما مسلمان‏ها مگر در قرآن نخوانده‏اید كه دستور داده مجادله باید به نحو احسن باشد؟!

خلاصه، داد و هوار آنها، ساختمان سپاه را روى سرمان گذاشته بود...

برادر احمد با این بحث‏ها، هم اوقات فراغت ما را به خوبى پر مى‏كرد، هم اجازه نمى‏داد حضور بچه‏ها در جبهه‏هاى غرب، صرفاً به چند درگیرى نظامى محدود بشود و آنها هیچ تجربه عقیدتى و آگاهى سیاسى به دست نیاورند.»

البته نباید از یاد برد كه شخصیت جامع‏الاطراف احمد به‏عنوان یك عنصر زبده فرهنگى، سیاسى، نظامى و شعاع دلرباى هیمنه معنوى‏اى كه از جان تابناك او ساطع مى‏شد، حتى در اوج مجادلات لفظى مزبور، همواره رزم‏آوران را مجاب مى‏كرد كه براى «برادر احمد» احترام ویژه‏اى قائل شوند. هر چند احمد بسیار مقید بود به گونه‏اى با نیروهاى تحت امر خود سلوك كند كه از بودن در كنار او احساس تكلف یا خداى نكرده حقارت و خود كم‏بینى بر ایشان مستولى نشود. سلوك او با رزمندگان، آمیزه‏اى از سطوت و رأفت بود؛ درست همچون شاكله شخصیت درخشان خودش. در كنار كار عقیدتى - سیاسى، احمد، امر خطیر آموزش مستمر نظامى را نیز در دستور كار رزمندگان قرار داده بود. در این رابطه، به ویژه بر مسأله آمادگى رزمى و افزایش توان فیزیكى نیروها بسیار تأكید مى‏ورزید. به گفته یكى از برادران سپاه پاوه:

«... صبح على‏الطلوع، بعد از نماز، ما را به خط مى‏كرد و به صورت ستونى از سپاه خارج مى‏شدیم. دو - سه ماه، صبح‏ها، برنامه ما در پاوه همین بود. زمستان سال 58، سرماى سخت پاوه بى‏داد مى‏كرد. یك ارتفاع بلندى مشرف به شهر پاوه وجود دارد كه هر روز او ستون بچه‏ها را به سمت آن هدایت مى‏كرد. سطح زمین هم در آن هواى زمهریر زمستانى، در تمام مسیر، یكدست یا برف بود، یا یخ. برادر احمد به هر كس سلاح سازمانى او را مى‏داد و مى‏گفت: باید از این ارتفاع بروید بالا. صعود به بالاى ارتفاع یك ساعت و نیم تا دو ساعت طول مى‏كشید. هر كس با جنگ‏افزار سازمانى خودش باید بالا مى‏رفت. آن كه تیربارچى بود، با تیربار ژ-3 دوازده كیلویى، كوله پشتى و كلى بار و بُنه فشنگ. آن یكى هم كه مسؤول قبضه كالیبر 50 بود، باید با وزن سنگین و جثه زمخت چنین سلاحى، از دامنه مى‏كشید بالا! به هزار مصیبت، خودمان را به بالاى ارتفاع مى‏كشیدیم و هنوز نفس تازه نكرده بودیم كه باید از آن سمت بلندى، كله معلق زنان روانه پایین مى‏شدیم. البته در تمامى آن لحظات سخت و نفس بُر، آنچه كه مانع گلایه ما مى‏شد، حضور قدم به قدم برادر احمد با ما در این تمرینات طاقت‏فرسا بود. او حتى یك لحظه از بچه‏ها جدا نمى‏شد. پا به پاى ما مى‏آمد و زجر مى‏كشید و به ما روحیه مى‏داد؛ با لبخندى محو كه فقط در چنین مواقعى روى چهره پرصلابتش مى‏دیدى و برقى كه مثل دو ستاره كوچك در چشم‏هاى سیاه و بادامى‏اش مى‏درخشید... حتى اگر قرار بود كسى را با سینه‏خیز رفتن تنبیه كند، خودش پا به پاى او سینه‏خیز مى‏رفت. یا اگر ناچار مى‏شد كسى را با دوانیدن تنبیه كند، خودش مثل برق و باد محوطه زمین را مى‏دوید، بعد مى‏آمد و به طرف مى‏گفت: برادر جان! حالا، تا مى‏توانى بدو!... او مواسات با نیروها را حتى در تنبیهات هم اكیداً رعایت مى‏كرد. روى مسأله آموزش نظامى خیلى تأكید داشت و چنان كه بعدها دیدیم، این تأكید برادر احمد، در رفع كاستى‏هاى كار بچه‏هاى ما در جنگ‏هاى غرب و جنوب خیلى مؤثر واقع شد.»

از دیگر نكات ظریف مدیریت نظامى موفق احمد، حضور دایمى وى در جمع بچه‏هاى رزمنده بود. او صرف‏نظر از مواقع درگیرى، عملیات و آموزش‏ها، به شدت مقید بود كه حتى اوقات غیركارى خود را نیز در جمع نیروهایش سپرى كند. همه مى‏دانستند كه برادر احمد، اصلاً روحیه برج عاج‏نشینى و خورد و خواب دور از بچه‏ها را قبول ندارد. به همین جهت نیز او را یكى مثل خودشان مى‏دانستند و برادرانه دوستش داشتند.

چه در پاوه، و چه بعدها در مریوان، او در كارهاى جمعى، حتى امور نظافتى سنگر یا چادرهاى گروهى، مشاركتى فعال داشت. یكى از رزمندگان تحت امر احمد با اشاره به این وجه از سلوك جمعى او مى‏گوید:

«... ما براى انجام امور نظافت در سپاه پاوه نوبت‏بندى كرده بودیم و هر روز، یك نفر نظافت‏چى تعیین مى‏شد. روزهاى چهارشنبه هر هفته، نوبت برادر احمد بود. ایشان با وجود مسؤولیت سنگین فرماندهى واحد عملیات سپاه، در هر حالت و موقعیتى، سخت مقید بود كه نوبت انجام مسؤولیت نظافت را رعایت كند. هیچ كارى، هر چقدر هم كه مهم بود، مانع حضور سر وقت ایشان براى نظافت نمى‏شد... سفره مى‏انداخت و جمع مى‏كرد، غذا و چاى آماده و تقسیم مى‏كرد، بعد هم خیلى تمیز ظرف‏ها را مى‏شست، سنگر و محوطه و حتى دستشویى و توالت‏ها را به دقت نظافت و ضدعفونى مى‏كرد. شاید بعضى‏ها چنین اعمالى را براى یك فرمانده شاخص نظامى روا نمى‏دانستند؛ اما برادر احمد منطق دیگرى داشت. از خودش شنیدم كه مى‏گفت: فرمانده كسى است كه در خط مقدم، برادر بزرگ‏تر است و در سایر مواقع، كم‏ترین و كوچك‏ترین برادر بچه رزمنده‏ها.

فكر مى‏كنم راز حكومت او بر قلوب بچه‏ها، ناشى از عمل به همین منطق بود.»

در پى اعزام احمد و یكصد و هشتاد نفر از رزم‏آوران همراه او به كردستان، آنان در وهله نخست عازم بوكان شدند؛ شهرى كه حكم ستاد پشتیبانى و لجستیك ائتلاف گروهك‏هاى تجزیه‏طلب به سركردگى حزب منحله دمكرات را داشت. در جریان پاكسازى بوكان از لوث وجود عناصر ضدانقلاب، احمد به یمن ابتكار عمل، برنامه‏ریزى هوشمندانه و فرماندهى قاطع خود توانست كلیه اشرار مسلح را از این شهر متوارى كند. نبرد بوكان، در حكم اولین آزمون رزمى پیروزمندانه براى «برادر احمد» در جبهه‏هاى غرب غریب بود.
سردار رشید سپاه اسلام، شهید سیدمحمدرضا دستواره كه خود از جمله همسنگران قدیمى احمد در نبردهاى كردستان بوده است، از چگونگى رویكرد احمد به نبرد در جبهه كردستان این‏گونه روایت مى‏كند:
«... زمانى كه برادرمان احمد متوسلیان به غرب كشور اعزام شد، در اصل با نیت پرداختن به كار تبلیغاتى و فرهنگى در مناطق محروم كُردنشین راهى این مأموریت شد.
منتها در عمل ایشان دید كه با توجه به واقعیت‏هاى موجود در منطقه غرب، زمینه و مجال براى كار فرهنگى به هیچ وجه آماده و فراهم نیست. چون در آن بُرهه، ضدانقلاب به برادرهاى ما مجال كار فرهنگى را نمى‏داد.
به همین دلیل بود كه برادر احمد تشخیص داد لازم است اول در منطقه به كار نظامى روى بیاورد و بعد از گرفتن اسلحه از دست ضدانقلاب مسلح، براى كارِ فرهنگى در آنجا برنامه‏ریزى و اقدام كند.
برادرمان احمد متوسلیان، بازمانده و ثمره خونِ یك گردان از برادران سپاه است. ایشان در بدو پیوستن به سپاه، در گردان 2 پادگان ولى‏عصر(عج) سپاه استان تهران مشغول به فعالیت شد. برادرهایى كه در گردان 2 حضور داشتند، بعدها همگى شهید شدند كه به همین دلیل، این گردان به «گردان شهیدان» تغییر نام یافت.»
پس از تثبیت مواضع قواى انقلاب در شهر بوكان، احمد براى در هم شكستن سنگرهاى ضدانقلابیون در دیگر نقاط كردستان عزم خود را جزم كرد و روانه شهر مهاباد شد. در آن مقطع عناصر تجزیه‏طلب با توجه به سقوط پادگان زرهى مهاباد و اشغال شهر، در تبلیغات‏شان خود را كاملاً مسلط بر اوضاع وانمود مى‏ساختند و همواره بر روى این شعار كه: «مهاباد، دژ شكست‏ناپذیر جنبش خلق كُرد است» مانور مى‏دادند و گزافه‏گویى مى‏كردند. در فضایى آكنده از عربده‏هاى شیطانى ضدانقلاب، ستون اعزامى نیروهاى آزادى‏بخش انقلاب اسلامى - شامل رزم‏آوران ارتش و سپاه - با قلوبى مطمئن به الطاف و امدادهاى خیرالناصرین، با هدف آزادسازى مهاباد به سوى این شهر به حركت درآمد. از زمره فرماندهان شاخص این ستون، باید از احمد متوسلیان نام برد. احمد در مورد ماجراى آزادسازى مهاباد مى‏گوید:
«... من دقیقاً به یاد دارم كه وقتى ستون نیروهاى ما مى‏خواستند وارد شهر مهاباد بشوند، آن چنان قدرت و صلابتى از خود نشان دادند كه هیچ گروهى به خود جرأت رویارویى و مبارزه با این ستون را نمى‏داد. مخصوصاً جا دارد از نقش نیروهاى ارتشى ستون؛ برادرانى كه از اقدامات كارشكنانه لیبرال‏ها سرخورده شده بودند و روحیه آنها را تضعیف كرده بودند، یاد كنم. برادران ارتشى ما از خودشان رشادت و قدرت عجیبى نشان دادند. در جریان ورود نیروهاى ما به مهاباد، ضدانقلابیون بلافاصله تانك‏هایى را كه از پادگان شهر دزدیده بودند به میدان آوردند و به اصطلاح با تانك‏هایشان یك مختصر مقاومتى هم توى شهر كرده بودند. البته دقایقى بعد با نهایت ذلت و خوارى ناچار به تسلیم شدند و هشت دستگاه از آن تانك‏ها به دست نیروهاى ما افتاد. یك تانك دیگر هم كه اشرار آن را روى تپه مشرف به دریاچه سد مهاباد مستقر كرده بودند، حكایت جالبى دارد. ضدانقلابیون وقتى مى‏بینند هوا پس است و جنگ را باخته‏اند، دستور مى‏دهند این تانك آخرى را براى كوبیدن ما از تپه مزبور حركت بدهند. راننده نابلد ضدانقلاب، با حماقتى كه به خرج داد، تانك را خلاص كرده بود و تانك هم با سرعت تمام از روى تپه سرازیر شد و رفت زیر آب دریاچه. بعد كه رفتیم جرثقیل آوردیم و تانك را بیرون كشیدیم، دیدیم هر دو سرنشین ضدانقلابى آن خفه شده و مرده‏اند... به یارى خداوند خیلى سریع موفق شدیم ضمن آزادسازى شهر و استقرار نیروهاى ارتشى در پادگان مهاباد، ایستگاه رادیو - تلویزیونى و دیگر مراكز مهم دولتى و نقاط سوق‏الجیشى شهر را از تصرف ضدانقلاب خارج كنیم.»
ناگفته نماند كه بخش عمده‏اى از این پیروزى برق‏آساى قواى انقلاب در نبرد مهاباد، مرهون مدیریت نظامى سنجیده و قدرت ابتكار عمل كم‏نظیر احمد بوده است. یكى از سرداران سپاه غرب كشور در مورد سیره رزمى و مدیریت نظامى احمد مى‏گوید:
«... احمد، یك مدیر به تمام معنا بود. این را نه من، كه آثار ماندگار و ارزشمند مدیریت تاكتیكى و استراتژیك جنگ اوست كه شهادت مى‏دهد. در آن روزهاى اولیه جنگ در كردستان، ما اصلاً سر و كارى با مسائل كلیدى مدیریت جنگى نداشتیم. نه مى‏دانستیم اطلاعات - عملیات یعنى چه، نه طراحى و برنامه‏ریزى حمله را توجیه بودیم... اما احمد از همان روزهاى اول كه او را دیدم، كارش با ما فرق داشت. مى‏نشست طرح مى‏ریخت. روى مسأله شناسایى مواضع دشمن، اطلاعات - عملیات و گردآورى اطلاعات در مورد سوژه مورد نظر، عرق مى‏ریخت؛ بعد هم به بهترین نحو ممكن عمل مى‏كرد.»
به دنبال آزادسازى مهاباد و تثبیت نسبى امنیت این شهر، احمد بلافاصله عازم مصافى دیگر شد. مقصد بعدى او شهر سقز بود. برخلاف مهاباد كه تا پیش از ورود احمد و همرزمانش كلاً در تصرف ضدانقلابیون مسلح قرار داشت، در سقز معدود نیروهاى تیپ 2 لشكر 28 ارتش جمهورى اسلامى در پادگان شهر مزبور، مدت‏ها بود كه دلاورانه به مقاومتى عاشورایى در برابر حملات پى در پى مهاجمان تا بن دندان مسلح ضدانقلاب ادامه مى‏دادند. احمد دیگربار، همراه با ستونى مركب از نیروهاى سپاه و ارتش پاى در راه نهاد تا به یارى قادر متعال و رشادت رزمندگان انقلاب پرچم فتح و پیروزى اردوى ایمان بر اهریمن‏صفتان را بر بام شهر سقز به اهتزاز در آورد؛ هر چند، در این راه صعب، او و همرزمانش با مشكلات و مصائب مردآزمایى دست و پنجه نرم كردند. بعدها او از این نبرد دشوار و مظلومیت‏هاى مسكوت‏مانده رزمندگان انقلاب در راه آزادسازى سقز چنین سخن گفته بود:
«... حركت ستون نیروهاى ما به طرف سقز آغاز شد. ناگفته نماند كه پادگان سقز در محاصره قرار داشت، عملیات سقز در اصل باید توسط یك گردان از تیپ 84 مستقل خرم‏آباد اجرا مى‏شد. منتها عیب كار در این جا بود كه فرمانده این تیپ كه آن زمان فردى به نام سرگرد آهن‏كوب بود، جزء خائنان به مملكت محسوب مى‏شد. اصلاً در زمان شهید سپهبد قرنى قرار بود این سرگرد را از فرماندهى بركنار كنند. منتها بعد از بركنارى شهید قرنى، لیبرال‏ها كارى به كار این فرد نداشتند و او همین‏طور توى ارتش مانده بود. این سرگرد سه بار عمل مى‏كند كه از پل سقز بگذرد و به میدان ورودى شهر برسد. نتیجه چه شد؟! ایشان در این حملات، سه دستگاه جیپ، سه قبضه تفنگ 106 و سه قبضه خمپاره‏انداز 120 میلیمترى را مفت و مسلم به ضدانقلابیون مى‏دهد و عملاً برادران ارتشى ما را به دام محاصره ضدانقلابیون مى‏اندازد. پادگان سقز هم در وضعیتى بود كه اگر حداكثر تا یك ساعت دیگر آن نیرو نمى‏رسید، قطعاً سقوط مى‏كرد.
در همین حین سه دستگاه خودرو حامل 70 نفر از نیروهاى سپاه، برخلاف دستور آن جناب سرگرد عمل كردند و از انتهاى ستون به سمت پل سقز به راه افتادند... وقتى این 70 پاسدار به جلوى ستون رسیدند و از ماشین‏ها بیرون پریدند، با فریاد اللَّه اكبر به طرف پل سقز و میدان ورودى شهر حركت كردند. خود من شاهد بودم و دیدم كه آتش ضدانقلاب آنها را مثل برگ خزان روى زمین مى‏ریخت و یكى پس از دیگرى شهید مى‏شدند ولى سایرین همچنان با فریاد تكبیر به پیشروى ادامه مى‏دادند. بالاخره هم توانستند سر پل ورودى شهر را بگیرند و پل را هم كاملاً تصرف كنند. به این ترتیب بود كه گردان ارتش توانست وارد شهر بشود. كلاً از این 70 نفر بچه‏هاى سپاه، فقط 9 نفر زنده ماندند، بقیه به شهادت رسیدند. هر چند، احدى از شهادت مظلومانه اینها حرفى نزد. هیچ‏كدام از رسانه‏هاى مملكت، نه رادیو - تلویزیونِ تحت سرپرستى قطب‏زاده جاسوس و نه روزنامه‏ها، خبر شهادت اینها را پخش نكرد. اصلاً كسى به مردم نگفت اینها چه‏طور شهید شدند... آیا نباید یك چنین اسم‏هایى توى تاریخ ثبت بشود؟ اگر ما تاریخ مردمى داریم و اگر بنا بر این است كه ما باید تاریخ‏مان مردمى باشد، باید یك چنین كسانى و چنین حماسه‏هایى توى تاریخ ما ثبت بشود. با چنین رشادت‏هایى بود كه به یارى خدا پادگان محاصره شده سقز از خطر سقوط حتمى نجات پیدا كرد و ضدانقلابیون نتوانستند این پادگان را خلع سلاح كنند.»
در پى فتح شهر سقز و شكست فضاحت‏بار تجزیه‏طلبان، اینك رفته رفته اسطوره دروغین اقتدار نظامى ضدانقلاب در كردستان، در برابر شعاع سوزنده آفتاب ایمان عاشورایى مردانى همچون احمد متوسلیان، به سان آدمكى برفى، در حال ذوب شدن بود. فروغ امید در چشم‏هاى رزم‏آوران انقلاب بار دیگر درخشیدن آغاز كرد و دست‏هاى توانمند دلیرمردان اسلام، بسا محكم‏تر از سابق، قبضه‏هاى تفنگ‏ها را در خود فشرد. احمد براى به خاك مالیدن پوزه عفریت هزارسر ضدانقلاب در كردستان سر از پا نمى‏شناخت و شرایط كارزار آتى هر چه سخت‏تر، در ذائقه جان تابناك او خوشگوارتر بود.
هدف بعدى قواى انقلاب اسلامى، آزادسازى شهر استراتژیك بانه اعلام گردید. شهرى كه مردم مسلمان آن ماه‏ها بود كه با كابوس اشغال و حضور نامشروع عوامل مسلح ضدانقلاب دست به گریبان بودند و در انتظار قدوم مبارك دلاورمردان سپاه توحید؛ سردارانى همچون مصطفى چمران و احمد لحظه‏شمارى مى‏كردند. احمد از نبرد بانه مى‏گوید:
«... حركت بعدى ما آزاد كردن شهر بانه بود. باید بگویم كه در بانه ضدانقلاب تا آنجا كه در توان داشت در برابر ما مقاومت كرد. مخصوصاً در درگیرى‏هاى گردنه خان. اگر شما از سمت سقز به طرف بانه بروید، اواسط راه، این گردنه را كه موقعیتى بسیار سوق‏الجیشى دارد، خواهید دید. ضدانقلاب در این گردنه خیلى مقاومت كرده بود تا به هر قیمت ممكن نیروهاى ستون ما را زمین‏گیر كند؛ ولى با این همه نیروهاى ما با تمام قدرت آنها را عقب زدند و با یك مانور سریع وارد شهر شدند.
در جریان تصرف شهر بین برادران ما و قواى ضدانقلاب زد و خورد درون شهرى سنگینى به وجود آمد كه در نتیجه آن ما تعدادى شهید دادیم و از عناصر ضدانقلاب هم تعداد كثیرى كشته شدند. نهایت اینكه نیروهاى ما توانستند خود را به پادگان بانه برسانند و بدین ترتیب این پادگان هم پس از چند ماه از محاصره خارج شد. همین جا بگویم كه این پیروزى‏ها كلاً تحت تأثیر طرح‏هاى شهید دكتر چمران به دست آمد؛ چرا كه ایشان خودش كنار ما در منطقه حضور داشت و شخصاً در عملیات ما شركت مى‏كرد.»
به دنبال آزادسازى بانه و در هم كوبیدن آخرین سنگرهاى دشمن در این منطقه، حركت بعدى احمد و همرزمان او به طرف مرزهاى غربى جهت دهى شد تا راه لجستیك و پشتیبانى نیروهاى ضدانقلاب از سوى رژیم بعثى عراق مسدود شود. هم از این روى به فاصله‏اى كوتاه از تصرف بانه، پاسگاه‏هاى مرزى، یكى پس از دیگرى به تسخیر قواى انقلاب درآمد و نیروهاى سپاهى، ارتشى و ژاندارمرى در آنها مستقر شدند. فرمان حضرت امام(ره) مبنى بر بسته شدن مرزهاى كردستان، مى‏رفت تا به همت احمد و همسنگرانش صورت تحقق پذیرد. ناقوس مرگ غائله‏آفرینى جبهه متحد ضدانقلاب در كردستان به صدا در آمده بود كه به ناگاه... آنچه كه در مخیله هیچ كس نمى‏گنجید، به وقوع پیوست. توطئه‏اى رذیلانه، بار دیگر موازنه قدرت را به سود تجزیه‏طلبان تغییر داد. بهتر است شرح ماوقع را از لسانِ صادق احمد نقل كنیم كه گفته است:
«... از آنجا كه بسته شدن مرزها با روند سیاسى باب طبع لیبرال‏ها منافات داشت و به اصطلاح به مزاج اینان سازگارى نداشت، شروع كردند به دسیسه‏پردازى و نیرنگ‏بازى. تا توانستند مكر و خدعه به خرج دادند. درست در زمانى كه همه نیروهاى ما بر اوضاع منطقه غرب تسلط پیدا كرده بودند، ناگهان از مركز دستور آمد كه نیروهاى سپاه حق خارج شدن از مقرهاى خود را ندارند و ارتش هم موظف است داخل پادگان‏هایش باقى بماند. مى‏دانید معنى این حرف چیست؟ خب، من با ارائه مثالى قضیه را روشن مى‏كنم. در زمان رژیم سابق، هر كجا كه ژاندارمرى درگیر مى‏شد، ارتش از افراد آن حمایت مى‏كرد و الا بیست - سى نفر ژاندارم در شرایط بحرانى هرگز قادر به مقاومت در مقابل مهاجمین نبودند. من نباید همه این مسائل و گناه سقوط مجدد پاسگاه‏هاى مرزى را به گردن ژاندارمرى بیندازم. این بندگان خدا چاره دیگرى نداشتند. بالاجبار، یا تسلیم مى‏شدند یا كشته مى‏شدند، یعنى دیگر راهى براى‏شان باقى نمانده بود. آن روزها هم كه همه از لحاظ روحى و عقیدتى ساخته نشده بودند. در نتیجه با این دستور لیبرال‏ها، دوباره پاسگاه‏هاى ژاندارمرى، اعم از داخلى و مرزى به محاصره ضدانقلاب افتاد. در بسیارى مناطق مجدداً آنها را تصرف كردند و نفرات پاسگاه‏ها را خلع سلاح كردند. چرا؟ چون نیروهاى سپاه و ارتش به دستور لیبرال‏ها حق خارج شدن از پادگان‏ها و كمك رساندن به پاسگاه‏هاى ژاندارمرى را نداشتند.»
به راستى آن مكر و خدعه اهریمنى كه لیبرالیزم منحط به مدد به كار گرفتن آن توانست سرنوشت ماه‏ها نبرد خونین رزم‏آوران انقلاب در كردستان را به سود قواى مضمحل و رو به نابودى ضدانقلاب تغییر دهد، بر چه اساسى استوار بود؟ دست كم براى آگاهى نسل انقلاب و جنگ ندیده ما، ثبت در تاریخ پر فراز و فرود انقلاب و نیز درج در كارنامه سراسر خیانت و ناجوانمردى لیبرالیزم مظلوم‏نما كه به رغم گذشت دو دهه از عمر انقلاب و برملا شدن ماهیت پلید عوامل غرب‏پرست آن، كماكان دعوى وطن‏پرستى دارد، ضرورى است تا كه از زبان احمد كه خود از نزدیك شاهد عینى این ماجرا و تبعات ناگوار آن در جبهه‏هاى غرب بوده است، تأملى از سر عبرت بر این واقعه داشته باشیم. توطئه‏اى كه تاوان آن را اجساد بى‏سر و شكنجه‏شده رشیدترین فرزندان ملت مظلوم ایران و خیل مادران جوان داده، پدران دردمند، همسران سوگوار و اطفال یتیم شهیدان جبهه غرب كردستان دادند و حتى تا به امروز هم در وراى حجاب ظلمانى سال‏ها سفسطه و هوچى‏گرى مستمر كژاندیشان لیبرال‏مسلك و دایه‏هاى مهربان‏تر از مادر اهل تساهل و تسامح حضرات در لایه‏هاى درونى نظام، مسكوت مانده است. این احمد است كه مى‏گوید:
«... لیبرال‏ها از وقایع كردستان تا جایى كه مقدور آنها بود، اخبار و گزارش‏هاى جعلى و سراپا دروغ به عرض امام مى‏رساندند. لیبرال‏ها براى اینكه صورت مشروع و خداپسندانه‏اى به حیله كثیف خودشان كه هدف از آن محبوس كردن نیروهاى مسلح در پادگان‏هاى كردستان بود بدهند، این بار از موضع دلسوزى شدید و غلیظ نسبت به امنیت جانى بچه‏هاى سپاه دست به كار شدند و براى پاسداران ما اشك تمساح ریختند و چنین وانمود كردند كه صلاح نیروهاى سپاه در كردستان این است كه از مقرهایشان بیرون نیایند. مستمسك آنها هم براى این مصلحت‏اندیشى منافقانه، كشته شدن پنجاه و سه نفر از برادران پاسدار اعزامى از اصفهان در منطقه بین سردشت و بانه بوده است. خود من هم شاهد این ماجراى تلخ بوده‏ام. در آن موقع من مسؤول سپاه بانه بودم و دیدم كه آنجا چه اتفاقى افتاد. این ماجرا قصه درازى دارد. خب، بد نیست خلاصه آن قصه را اینجا بگویم.
كل جریان از این قرار بود كه فرمانده پادگان ارتش در بانه به نام سرهنگ تركمان، فردى ضدانقلاب بود كه ارتباطات ظریفى هم با دموكرات‏ها داشت. سپاه منطقه بانه این ارتباط تركمان با ضدانقلابیون را كشف كرده بود. از طرف دیگر، فرمانده پادگان سردشت هم عنصر خائن دیگرى بود به نام سرهنگ قهرمانى. از آنجا كه لیبرال‏ها بعد از بركنار كردن شهید سپهبد قرنى، در رأس ارتش فردى از قماش خودشان به اسم تیمسار شادمهر را گذاشته بودند كه هیچ اعتقاد و ارادتى به افسران و كادرهاى مؤمن و جوان ارتش نداشت، او تا جایى كه مى‏توانست ضدانقلابیون را در رده‏هاى نیروهاى مسلح رشد و پرورش مى‏داد و در كردستان نیز، عناصر طاغوتى و ضدانقلابى را در رأس اداره امور پادگان مناطق حساسى مثل بانه و سردشت روى كار آورده بود... اما اصل ماجرا به این صورت بود كه آن پنجاه برادر پاسدار جمعى نیروهاى سپاه سردشت بودند كه نوبت تعویض آنها فرا رسیده بود. هشت روز جلوتر، این برادران با قهرمانى فرمانده پادگان سردشت تماس گرفتند و گفتند ما هشت روز دیگر نوبت تعویض‏مان است. ترتیبى بدهید تا ما بتوانیم به بانه برویم؛ یعنى درخواست اسكورت هوایى ستون‏شان توسط هلى‏كوپترهاى هوانیروز را كردند. قهرمانى هم ظاهراً موافقت مى‏كند. سه روز قبل از تعویض باز بچه‏هاى سپاه تماس مى‏گیرند كه پادگان سردشت به آنها نفربر بدهند تا به بانه بروند. قهرمانى به آنها نفربر نمى‏دهد. به ناچار بچه‏ها تصمیم مى‏گیرند سوار بر ماشین‏هاى سپاه حركت كنند. روز حركت به سمت بانه، مى‏آیند پادگان سردشت و درخواست اسكورت هلى‏كوپتر را تكرار مى‏كنند. قهرمانى مى‏گوید: اسكورت لازم نیست، شما بروید، هیچ اتفاقى هم نخواهد افتاد. برادران ما هم حركت مى‏كنند و به فاصله حدود هشت كیلومترى پادگان، كمین مى‏خورند و درگیر مى‏شوند. بى‏سیم مى‏زنند و از پادگان درخواست كمك مى‏كنند. استوار بى‏سیم‏چى پادگان سردشت كه از برادران مؤمن ارتشى ماست، خودش این واقعه را برایم تعریف كرد و گفت: من چهار مرتبه پیش سرهنگ قهرمانى رفتم و گفتم بچه‏هاى سپاه كمین خورده‏اند، جناب سرهنگ! شما را به خدا به آنها كمك برسانید. اما فرمانده پادگان وقعى به حرف‏هاى من نگذاشت... وقتى هم كه درگیرى اوج مى‏گیرد و ضدانقلابیون خودروهاى سپاه را به آتش مى‏كشند، دود ناشى از آتش‏سوزى كه به هوا بلند شد، باز همین برادر استوار ما رفته بود پیش سرهنگ و گفته بود: این دود ماشین‏هاى پاسدارهاست، كمك‏شان كنید، به دادشان برسید؛ آن نامرد گفته بود؛ ولشان كنید، این اوباش‏هایى كه اعلى‏حضرت را از مملكت بیرون كردند، ارزش زنده ماندن ندارند! این عین حرفى بود كه آن افسر طاغوتى منصوب لیبرال‏ها به آن برادر استوار ما گفته بود...
از آن طرف، من در سپاه بانه به فكر افتادم كه قطعاً اتفاقى افتاده كه این ستون به بانه نرسیده است و حتماً اینها درگیر شده‏اند. به هر مكافاتى بود، توانستیم ساعت یك بعدازظهر فرداى آن روز یك هلى‏كوپتر از هوانیروز بگیریم و برویم ببینیم آنجا چه خبر است. وقتى روى جاده رسیدیم، از پنجره كابین هلى‏كوپتر دیدیم دو نفر مجروح دارند وسط جاده تكان مى‏خورند و بقیه برادرهاى ما را شهید كرده‏اند و ماشین‏هاى آنها هم آتش گرفته... خلبان هلى‏كوپتر، آدم شجاع و از جان گذشته‏اى بود. ایشان آمد و هلى‏كوپتر را وسط ضدانقلابیون، در ارتفاع كمى از سطح زمین نگه داشت و ما آن دو مجروح را سوار كردیم. یادم نمى‏رود آنجا جسد نوجوان 16 ساله‏اى را دیدم كه دستهایش را از پشت بسته بودند، شاخه‏هاى درختان را كنده و او را دست‏بسته در میان شاخه‏ها، زنده زنده در آتش سوزانده بودند. تمام اجساد شهداى ما را سوزانده بودند. پیكر برادرهاى شهید ما از كوچك و بزرگ كباب شده بود. بوى زغال و گوشت و موى سوخته تمام سطح جاده را فرا گرفته بود...
به هر جهت این كل قضیه بود. بعد لیبرال‏ها همین فاجعه را كه محصول خیانت عوامل طاغوتى و پاكسازى نشده خودشان در ارتش بود، تبدیل به مستمسكى براى تحقق اهدافشان كردند. در رادیو، تلویزیون، روزنامه‏ها، در همه جا لیبرال‏ها این‏طور وانمود مى‏كردند كه این ضدانقلابیون خیلى قدرت دارند... اینها به خوبى مسلح شده‏اند، دیدید اینها با ستون نیروهاى سپاه اصفهان چه كار كردند؟... خلاصه! از این بابت تا جایى كه توانستند پیش حضرت امام تبلیغ منفى كردند و با لوث كردن اصل قضیه، توانستند فكر و ذهنیت مسؤولان دلسوز را هم مخدوش كنند. روى این اصل بود كه حضرت امام، مسأله اعزام «هیأت حسن نیت» به كردستان را پذیرفت.»
بدین سان، باند لیبرال‏ها ضمن در پیش گرفتن سیاست تسامح و مماشات با تجزیه‏طلبان و سوء استفاده از حسن ظن رهبر كبیر انقلاب اسلامى، با طرح مشى میهن بر بادده «مصالحه گام به گام» مهدى بازرگان، بقاى حاكمیت انقلاب در كردستان را وارد بازى مرگ و زندگى كرد. مظهر عینى این بازى ننگین، ماجراى اعزام هیأت به اصطلاح حسن نیت به مناطق كردنشین غرب كشور بود. به رغم تأكید مكرر حضرت امام(ره) بر این نكته كه اعضاى هیأت موظفند با معتمدان واقعى مردم مسلمان مناطق مختلف كردستان ملاقات و مذاكره نمایند، هیأت مزبور طى مدت حضور در كردستان این توصیه حكیمانه رهبر انقلاب را نادیده گرفت و عملاً تبدیل به آلت دست مطامع گروهك‏هاى تجزیه‏طلب، دلال مظالم بى‏شمار آنان و عامل مشروعیت بخشیدن به موجودیت غیرقانونى و نامشروع این باندهاى یاغى و وطن‏فروش دست نشانده رژیم بعثى صدام گردید.
طرف مذاكره هیأت نیز، نه مردم رنج‏كشیده كرد، بلكه شمارى از سركردگان رسوا و بدنام ائتلاف ضدانقلابى تجزیه‏طلبان بودند. به محض ورود هیأت به هر یك از شهرهاى كردستان، طیفى رنگارنگ از این به اصطلاح نمایندگان خلق كرد، از امثال شیخ عزالدین ساواكى تا كمونیست‏هاى دو آتشه جریانات چپ آمریكایى نظیر چریك‏هاى فدایى خلق و كومله در پشت میز مذاكره با اعضاى هیأت حسن نیت لیبرالیزم منحط صف‏آرایى مى‏كردند. عبدالرحمن قاسملو و پادوهایش در حزب منحله دمكرات نیز، به مثابه حلقه رابط این ائتلاف ضدانقلابى، نقش هماهنگ‏كننده و سخنگوى هیأت به اصطلاح نمایندگى خلق كرد را ایفا مى‏كردند.
از دیگر سو، قداره‏بندان ضدانقلاب ضمن اعمال یك سلسله شیوه‏هاى ارعاب مافیایى در سطح منطقه، هر گونه حركت اعتراضى معتمدان واقعى مردم كُرد و تلاش ایشان براى تماس با اعضاى هیأت اعزامى دولت جهت انعكاس حقیقت رخدادهاى كردستان را به لطائف‏الحیل محكوم به شكست و ناكامى كرده بودند. هر چند خود اعضاى هیأت نیز به هیچ روى تمایلى جهت مواجهه با نمایندگان حقیقى مردم اعم از روحانیت سنى و شیعه منطقه و چهره‏هاى شاخص فرهنگى و اجتماعى مورد وثوق اهالى استان، از خود به منصه ظهور نرساندند. جالب‏تر از تمامى آنچه تا به اینجا عنوان شد، آشنایى با ماهیت سرپرست هیأت حسن نیت است. سرپرستى هیأت مزبور را داریوش فروهر برعهده داشت.
نامبرده كه چندى در كابینه بازرگان متصدى پست وزارت كار و امور اجتماعى بود، در ضدیت با نیروهاى مسلمان و مكتبى انقلاب به حدى افراط به خرج داده بود كه حتى دیگر لیبرال‏هاى هم‏مسلك وى در دولت موقت و شوراى انقلاب نیز، از این همه لجاج و دشمن‏خویى وى دچار اعجاب و حیرت گشته بودند. سرانجام نیز وى بر اثر اصرار بر مواضع افراطى خود، از سوى عناصر عاقبت‏اندیش و زیرك‏تر جریان لیبرالى حاكم بر دولت موقت مجبور به استعفا و كناره‏گیرى از منصب وزارت گردید. حال فردى با چنین سوابقى در كسوت سرپرستى هیأت حسن نیت روانه كردستان شده بود. طبیعى است چنان هیأتى با چنین مسؤولى، به هیچ روى براى استماع گزارش‏هاى مستدل و متكى بر واقعیت مسؤولان دلسوز نیروهاى مسلح، اعم از فرماندهان متعهد ارتش و سرداران دلسوز سپاه كردستان گوش شنوایى نداشته باشد. به تعبیر شیواى احمد، اگر هم در كار اعضاى این هیأت حسن نیتى مشاهده مى‏شد، صرفاً در جهت خیانت به تمامیت آرمان‏هاى انقلاب، خواست‏هاى حقه ملت مسلمان و سوء استفاده رذیلانه از حسن اعتماد حضرت امام(ره) بود. احمد كه در آن برهه، مسؤولیت فرماندهى سپاه بانه را بر عهده داشت و از نزدیك شاهد عملكرد هیأت اعزامى مذكور به منطقه بود، مى‏گوید: